Ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα και διαπιστώνω πως αν δεν έχεις μέσα στο σπίτι μικρά παιδιά, όλο το νόημα εξανεμίζεται… Η επίπλαστη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, που αρχίζει σχεδόν από τα μέσα του Οκτώβρη, με κάθε λογής ακαλαίσθητες διαφημίσεις πολυκαταστημάτων παιχνιδιών, έχει ως αποτέλεσμα, όταν φθάνουμε πλέον στα Χριστούγεννα, να έχουμε κορεσθεί ψυχικά και αισθητικά…

Μέχρι τελευταία στιγμή βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με διαφημίσεις, φώτα και με τα κλισέ των Μ.Μ.Ε., τα οποία προσπαθούν να μυήσουν στα Χριστούγεννα μιας εικονικής και απρόσιτης, για τους περισσότερους, «γκλαμουριάς»… Λες και τα Χριστούγεννα ήταν ποτέ γιορτή των επωνύμων… Όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλει. Οι άστεγοι στους δρόμους των μεγάλων πόλεων έχουν πολλαπλασιαστεί, χιλιάδες πρόσφυγες ζουν στα νησιά μας μέσα στη λάσπη και το κρύο, πολλοί συνέλληνες έχουν χάσει τη δουλειά τους, άλλοι βλέπουν το φάσμα της ανεργίας να έρχεται (βλέπε Σκουριές)…, και άλλοι δουλεύουν με τις νέες «ευέλικτες» μορφές εργασίας, για 370 ευρώ μισθό. Πιο μακριά έχουμε και χειρότερα… Πόλεμοι, βόμβες, απειλές γενοκτονίας, λιμοί…, αλλά σπάνια εμείς κοιτάμε παραπέρα από την αυλή μας…

Είναι αλήθεια πως ο καθένας μας ζει τα δικά του Χριστούγεννα και τις δικές του χρονιάρες μέρες, ανάλογα με το τι σημαίνουν γι’ αυτόν, και τι είδους βιώματα κουβαλά εντός του για τις μέρες αυτές. Υπάρχουν άτομα που τους πιάνει τρόμος και μόνο στη σκέψη πως πλησιάζουν Χριστούγεννα, άλλοι κατακλύζονται από μια απέραντη μοναξιά, άλλοι δεν έχουν ούτε κερί ν’ ανάψουν για να φωτίσουν λίγο το μαύρο που τους περιβάλει, άλλοι δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει, άλλοι πετούν στα σύννεφα και ψάχνουν τι ρούχα θα φορέσουν το ρεβεγιόν(!), και άλλοι (μεταξύ αυτών κι εμείς), νοσταλγούν και ονειρεύονται Χριστούγεννα απλά για όλους, με μυρουδιές βασιλόπιτας σπιτικής και όχι πλαστικής με φλουρί ψεύτικο…

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, το κυρίαρχο συναίσθημα για μένα είναι αυτή η περίεργη Χριστουγεννιάτικη χαρμολύπη. Προσπαθώ να ξαναζήσω μέσα από μνήμες τις εικόνες, τις μουσικές, τις σπιτικές μυρουδιές και την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων των παιδικών μου χρόνων, αλλά εις μάτην… Πέρασαν ανεπιστρεπτί…

Ζω στην πόλη, και ζηλεύω τους κατοίκους των χωριών , διότι μόνο στα χωριά της Ελληνικής υπαίθρου υπάρχει πλέον η πιθανότητα να περάσει κανείς τέτοια Χριστούγεννα…

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, λοιπόν, μου αρέσει να ξανασμίγω με παλιούς φίλους, με την οικογένεια, και να λέμε ιστορίες από εκείνα, τα περασμένα Χριστούγεννα των παιδικών, εφηβικών χρόνων –και όχι μόνο–, με υπόκρουση γιορτινές μουσικές και να προσπαθώ να ταξιδεύω νοερά προς εκείνα τα Χριστούγεννα, που μπορεί να υστερούσαν κατά πολύ σε ποσότητα και «γκλαμουριά», από τα σημερινά, περίσσευε, όμως, η αγάπη, η απλότητα, η αθωότητα, μια γλυκιά θαλπωρή, και η ελπιδοφόρα προσμονή για το αύριο…

Ποιος ξέρει, ίσως η επόμενη γενιά δει τα πράγματα με άλλη ματιά, πιο αισιόδοξη…

Προς το παρόν, Καλά Χριστούγεννα και είθε οι επιθυμίες σας να βγουν αληθινές…