Ο άνθρωπος κατά τον Αριστοτέλη είναι ον πολιτικό. Κάποιοι άλλοι όμως το αμφισβητούν αυτό. Οι αρετές και οι συνήθειες που επινόησαν οι άνθρωποι είναι τεχνάσματα, για να ικανοποιούν τον εγωισμό, τον ατομικισμό, τα συμφέροντά τους. Η υποκρισία ακολουθεί την αλαζονεία σαν σκιά.
Η… βλακεία κυριαρχεί εκεί όπου όλα φαίνονται αυτονόητα. Ο λύκος είναι λύκος για το πρόβατο και λύκος για τον λύκο. Σύμφωνα με τον Πλαύτο ωστόσο, και ο., άνθρωπος., είναι., λύκος για τον άνθρωπο. Και ο Τόμας Χομπς επανέλαβε: homohominilupus («homohominilupus est» = ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι ), πιστεύοντας δηλαδή, ότι είναι από τη φύση του ένα σκληρό, άγριο και κακό ζώο, χωρίς συμπόνια, κατανόηση και αγάπη για τον συνάνθρωπο του. Ακριβώς, επειδή ο άνθρωπος είναι… γεμάτος έπαρση, ιδιοτέλεια, αγριότητα, απληστία (τα άγρια ζώα στη ζούγκλα, δεν κατασπαράζουν ζώα του είδους τους και όταν χορτάσουν, σταματούν να σκοτώνουν – ο άνθρωπος συνεχίζει να σκοτώνει ομοίους του και χορτάτος!)… και διακατέχεται από άκρατη βούληση για κυριαρχία και κατοχή (βλ. Χέγκελ και Νίτσε), έτσι συνιστά., απειλή για τον εαυτό του!
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικό ζώο, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης! Μάταια αναζητάμε σ’ αυτόν ένα έμφυτο αίσθημα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού ή έστω ανθρωπινότητος. Ο Μάντεβιλ βέβαια δεν το πάει τόσο μακριά, όσο ο Χομπς, και ισχυρίζεται με επιείκεια ότι ο άνθρωπος είναι (τουλάχιστον)., αθεράπευτα ακοινώνητος! Ακριβώς χάρη στον εγωισμό του έγινε κοινωνικό ον. Οι κακές και απεχθείς ιδιότητές του, οι ατέλειες του, η ανασφάλειά του, η συμπλεγματικότητά του και η έλλειψη δεξιοτήτων, με τις οποίες είναι προικισμένα άλλα πλάσματα, είναι οι αιτίες που έκαναν τον άνθρωπο κοινωνικό.
Ηθικόν πρόταγμα:Όλοι εσείς οι (λίγοι) κοινωνικοί, συμπονετικοί, αλληλέγγυοι… ανώτεροι οι ανθρώπινοι τέλος πάντων άνθρωποι, ματαιοπονείτε όταν ψάχνετε για ομοίους σας στις αγέλες των ζώων τα συνονθυλεύματα δηλαδή των ποταπών, κατώτερων (ανθρωποποιημένων) ανθρώπων (ζώων). Προς επίρρωση αυτού άλλωστε… ο αληθινός φιλόσοφος ο κυνικός Διογένης τί ηθικολόγοι υποκριτές σοφοί δηλαδή τύπου Σωκράτη Πλάτωνα και πράσσειν άλογα! όταν τριγυρνούσε καταμεσήμερο με το φανάρι στην αρχαία Αθήνα, κάπου εκεί γύρω στο σημερινό Μοναστηράκι τό λεγε: «Ψάχνω για άνθρωπο»!
[ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΛΕΙΟ, του Αθανάσιου Καρανάσιου, πολιτικού μηχανικού, 30/11/2016]