Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν πως η κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί και κάποια λύση καθώς καταφέρνει και υλοποιεί με λιγότερες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές και αυξήσεις φόρων που άλλες κυβερνήσεις θα τα έβρισκαν σκούρα με ανταρσίες στη Βουλή και διασπάσεις επί διασπάσεων.

To ερώτημα όμως για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν είναι αν μπορεί να εφαρμόσει τη λιτότητα αλλά αν μπορεί να εμπνεύσει την ανάπτυξη.

Αν μπορεί δηλαδή να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη, πρώτα απ’ όλους, του ανθρώπου που έχει σηκώσει 10 ή 100.000 ευρώ από την τράπεζα και τα έχει κρύψει στο στρώμα.

Αφού πείσει αυτούς αρχικά, εν συνεχεία θα πρέπει να πείσει και άλλους πολλούς περισσότερους και πολύ πιο δύσπιστους να επενδύσουν στη χώρα.

Για να συμβεί αυτό πρέπει να πείσει και τους καταθέτες και τους δυνητικούς επενδυτές πως αυτά που λέει σήμερα θα ισχύουν και αύριο, πράγμα που δεν είναι εύκολο καθώς αυτά που έλεγε χθες δεν ισχύουν σήμερα.

Εκεί έχει χάσει τη μάχη…

Η αριστερά και ειδικά η καθυστερημένη ελληνική αριστερά η οποία αποτελεί ένα ιδεολογικό υβρίδιο μεταξύ παρωχημένου δουλοκτητικού σταλινισμού και δημαγωγικού, παρασιτικού παπανδρεϊσμού έχει ανατραφεί με το μύθο πως λεφτά υπάρχουν.

Δηλαδή, πως κάπου υπάρχουν λεφτά τα οποία αυτή θα φορολογήσει ή θα κατάσχει, θα τα μοιράσει ως λάφυρα  στους πελάτες της προφασιζόμενη πως τα αναδιανέμει στους αδυνάμους, με το αζημίωτο για τους διανομείς και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Πριν το ευρώ ο κρατικός δανεισμός ήταν βασικά εσωτερικός. Το κράτος δανειζόταν τις καταθέσεις μέσω repos  και πλήρωνε μισθούς στο δημόσιο το προσωπικό του οποίου τριπλασιάστηκε επίσης την εν λόγω περίοδο.

Μετά την είσοδο στο ευρώ ο κρατικός δανεισμός διεθνοποιήθηκε και διευρύνθηκε λόγω των μηδενικών επιτοκίων. Αν το ελληνικό δημόσιο είχε χρεοκοπήσει το 1985, όπως κινδύνεψε, τη ζημιά θα την είχαν πάθει οι Έλληνες καταθέτες που δάνειζαν το κράτος και θα ήταν αυτοί που θα απαιτούσαν μνημόνια για να εμπιστευθούν τη δραχμή και τις ελληνικές τράπεζες.

Η χρεοκοπία όμως έγινε το 2010 όταν τα περίπου 250 δισ. του ελληνικού χρέους αφορούσαν τους καταθέτες των χωρών του βορρά της Ευρωζώνης και όπως είναι φυσικό ήταν αυτοί που επέβαλαν τα μνημόνια.

Με σύνθημα “λεφτά υπάρχουν” εξελέγη ο Γ. Παπανδρέου στα χέρια του οποίου έσκασε η χώρα το 2010 μετά τα όργια ανεξέλεγκτης σπατάλης και διορισμών των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή που προηγήθηκαν.

Η χρεοκοπία της χώρας στα χέρια του ΓΑΠ θα μπορούσε να αποτελεί θεία δίκη, αλλά η παρέμβαση των δανειστών προκειμένου να αποφύγουν ένα ντόμινο, τον διέσωσε από τα χειρότερα.

Με σύνθημα “λεφτά υπάρχουν” και τη μίμηση του ύφους και της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου ο κ. Τσίπρας κατάφερε να υποκλέψει τις ψήφους του κρατικοδίαιτου ΠΑΣΟΚ και να εκτοξεύσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ από το 4 στο 36% σε  λίγα χρόνια.

Όπως ήταν αναμενόμενο λεφτά δεν υπάρχουν και τώρα το πιθανότερο είναι να κληθεί να πληρώσει το λογαριασμό της κατάρρευσης αυτού του μύθου της αριστεράς.

Η ελληνική αριστερά ακραία “παλαβοσταλινική” και κεντρομόλα παρασιτική -διεφθαρμένη όταν ισχυρίζεται λεφτά υπάρχουν εννοεί την φοροδιαφυγή. Θεωρητικά διάφοροι καθηγητάδες που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, υπολογίζουν το μέσο όρο των φορολογικών εσόδων στην Ε.Ε. και βλέπουν πως η Ελλάδα υστερεί κατά 10-12 δισ. περίπου. Οπότε σκέφτονται 10 δισ. το χρόνο επιπλέον έσοδα συν κάποια δισ. ευρώ το χρόνο ακόμη από τον εντοπισμό της φοροδιαφυγής του παρελθόντος θα καταφέρουμε να εφαρμόσουμε το… σοσιαλισμό έχοντας το βλέμμα συνεχώς προσηλωμένο όπως οι Ακηδες στο “κεχρί”.

Όντως υπάρχει μεγαλύτερη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και πολύ περισσότερες μικρές επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι οι οποίοι είναι δύσκολο να ελεγχθούν και για τους οποίους η φοροδιαφυγή είναι το περιθώριο κέρδους με το οποίο επιβιώνουν.  Για την ακρίβεια οι αυτοπασχολούμενοι στην Ελλάδα φτάνουν το 35,4% του ενεργού δυναμικού όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι στο 15,4%.

Ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προσπαθεί να εισπράξει από τις διάφορες λίστες καταθέσεων στο εξωτερικό και από όσους τα τελευταία 15 χρόνια έχουν βγάλει χρήματα στο εξωτερικό με πενιχρά αποτελέσματα στα δημόσια ταμεία.

Χαρακτηριστικό δείγμα της απουσίας εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και το μέλλον της χώρας είναι η φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες και η παραμονή τους εκτός αυτών.

Διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες πως το “Τρίο Στούτζες” του οικονομικού επιτελείου σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδας σχεδιάζουν χαλάρωση των capitalcontrols όπου σε συνδυασμό με ελκυστικά καταθετικά προϊόντα στοχεύουν στην επαναπροσέλκυση των καταθέσεων. Πρόκειται για ανοησίες.

Η φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες δεν έχει να κάνει με την απουσία ελκυστικών καταθετικών προϊόντων, αλλά με την έλλειψη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση που έχει κάνει τις τράπεζες παραρτήματα των εφοριών, το πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να εξασφαλίσει σταθερότητα και τέλος τις ίδιες τις τράπεζες που πάνε από ανακεφαλαιοποίηση σε ανακεφαλαιοποίηση…

Οι Έλληνες δεν έχουν πάρει τα λεφτά από τις τράπεζες επειδή δεν βρίσκουν καλές αποδόσεις σ’ αυτές. Τα έχουν αποσύρει γιατί φοβούνται μη τα χάσουν και γιατί φοβούνται πως θα τους τα πάρει η εφορία, όταν μεταξύ ΕΝΦΙΑ και φροντιστηρίου του παιδιού ή γιατρού θα επιλέξουν να έχουν κάτι στην άκρη για το δεύτερο και όχι για κάποια τεμπελόσκυλα που σιτίζουν τα κόμματα στο δημόσιο.

Έτσι λοιπόν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα αν ο κ. Τσίπρας μπορεί να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις και να βγάλει τη χώρα από την κατάσταση χρεοκοπίας η απάντηση είναι όχι. Όχι γιατί και τη λιτότητα εφαρμόζει άδικα σε βάρος αυτών που παράγουν αλλά και την ανάπτυξη δεν μπορεί να πετύχει επειδή έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη των καταθετών και αυτών που μπορούν να επενδύσουν.

Ο κ. Τσίπρας έχει χάσει το παιγνίδι, με τα τερτίπια του εκλογικού νόμου απλά προσπαθεί να θολώσει το τοπίο της επόμενης μέρας, και να αποποιηθεί τις συνέπειες της πιθανής κατάρρευσης της χώρας στα χέρια του.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Κώστα Στούπα, 12/7/2016]