Πώς το είπαν πάλι στο Μαξίμου το αμίμητο; Ότι η κυβέρνηση θα προστατέψει την εργασία όπως προστάτεψε την κατοικία και τις συντάξεις; Τελικά δεν είναι να τους παίρνεις στα σοβαρά και να οργίζεσαι. Είναι μόνο να ξεκαρδίζεσαι. Γιατί ξέρουν ότι το 2018 κάπου 2.500.000 Έλληνες θα είναι άστεγοι και στη ζητιανιά. Το θέμα είναι ποια κυβέρνηση θα φταίει… το 2018.
Τι είναι δηλαδή η ζητιανιά; Να κάθεσαι σε μια γωνιά και να απλώνεις το χέρι σου στην ελεημοσύνη των περαστικών;
Είναι ή δεν είναι στη ζητιανιά 1.500.000 άνεργοι, που θα φθάσουν τα 2.000.000 μέχρι το τέλος του 2016, όταν στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζούνε από το βοήθημα του συνταξιούχου πατέρα ή της μητέρας τους;
Το 65% των ανέργων, δηλαδή κάπου 1.000.000, είναι μεταξύ 35 – 45 ετών και το 30% από αυτούς έχουν οικογένεια και παιδιά να θρέψουν γιατί και η γυναίκα τους είναι σε ανεργία ή δεν βρίσκει δουλειά να βοηθήσει την οικογένεια.
Πως θα αντικαταστήσει η κυβέρνηση αυτήν την “επιδοτούμενη” από το (αγρίως χαρατσωμένο) εισόδημα του συνταξιούχου πατέρα ο οποίος τρέχει (για λογαριασμό του) στα συσσίτια της εκκλησίας;
Το 2016 θα κλείσουν άλλες 20.000 επιχειρήσεις από τις οποίες το 85% είναι μικρομεσαίες με δύο μέλη της οικογένειας απασχολούμενα που σημαίνει άλλοι 40.000 στον δρόμο.
Είναι η κατηγορία ανέργων που δεν τους υπολογίζει η ΓΣΕΕ και το κράτος στον λογαριασμό της απασχόλησης γιατί είναι ιδιώτες αφεντικά και ας πάνε να πνιγούν…
Το 2016 και το 2017 δεν πρόκειται να γίνει ούτε μία επένδυση που εγγυάται απασχόληση. Ούτε μία. Γιατί τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στη ρευστότητα, στη χρηματοδότηση της οικονομίας και στην κατανάλωση ώστε να δικαιολογεί τοποθέτηση κεφαλαίων σε νέες επιχειρήσεις ή για επέκταση παλαιών.
Και για να μην ξεχνιόμαστε… τα 7,5 δισ. ευρώ της πρώτης δόσης είναι ακριβώς όσα χρειάζεται το κράτος να εξοφλήσει μόνο τα χρωστούμενα σε ιδιώτες από ΦΠΑ και προμήθειες.
Το 2016-2018 είναι η τριετία όπου θα κορυφωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και θα αλλάξουν το σημερινό μοντέλο της οικονομίας, πράγμα που σημαίνει ότι κανείς ιδιώτης δεν θα επενδύσει όσο το περιβάλλον της οικονομίας παραμένει όπως έχει σήμερα.
Από την άλλη, τίποτε δεν αποκλείει να μεταβληθεί το στίγμα της οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση με Brexit ή και με παραμονή της Βρετανίας που ασφαλώς και θα επηρεάσει τη στάση των θεσμών στο ελληνικό Grexit .
Έτσι και αλλιώς πάντως δεν υπάρχει καμία επένδυση σε εξέλιξη ώστε να περιμένει κανείς προοπτική απασχόλησης.
Ακόμη και στο χώρο της οικοδομής (όπως είπε ο πρόεδρος του ΤΕΕ, κ. Στασινός, σε ένθετη οικονομική εφημερίδα) μόνο 900 άδειες εκδόθηκαν τον τελευταίο χρόνο έναντι των πάνω από 4.000, το χρόνο, πριν το 2009.
Μέχρι και οι περιβόητες 8.000 θέσεις του αγωγού φυσικού αερίου του πολυδιαφημισμένου TAP “παίζονται” γιατί και το πρόγραμμα είναι σε εξέλιξη.
Και ας πάμε στην πρώτη κατοικία η προστασία της οποίας (από την πολιτική για τα κόκκινα δάνεια) λήγει σε 18 μήνες.
Το 2018, ενώ αποσύρεται το “δίχτυ προστασίας” η μείωση των αντικειμενικών αξιών (που επιβάλλουν τα προαπαιτούμενα) φέρνει αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ. Ο δε ΕΝΦΙΑ του 2018 δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι ξέρουμε σήμερα.
Συνεπώς για ποια προστασία κατοικίας και συντάξεων μιλάμε όταν έχουν ημερομηνία λήξης σε ένα 18μηνο και εντός του 2018 “γαία πυρίμιχθητω…” στην κοινωνία με “καρότο” και πάλι τη δήθεν ρύθμιση του χρέους.
Πόσο φταίει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά και πόσο θα φταίει η κυβέρνηση του 2018, που κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα είναι η σημερινή μετά τα φορολογικά ραβασάκια του ΕΝΦΙΑ, του Αυγούστου 2016, του φόρου εισοδήματος, του αυξημένου ΦΠΑ και των ομαδικών απολύσεων μαζί με χαράτσια μισθών μετά τον Σεπτέμβρη;
Βασικά ευθύνεται η κυβέρνηση γιατί δεν κυβερνά αλλά φροντίζει μανιωδώς μόνο για την παραμονή των 153 στην εξουσία. Εάν κυβερνούσε θα είχε ήδη διαμορφώσει πραγματικές συνθήκες σταθερού οικονομικού περιβάλλοντος για ανάπτυξη. Και δεν θα ακούγαμε, για τις επενδύσεις, τις ανοησίες που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Οι δε υποψήφιοι, της αντιπολίτευσης, για την εξουσία ευθύνονται και θα ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, όσο αποφεύγουν οποιαδήποτε δέσμευση, για την οικονομία, περιμένοντας μόνο πότε θα πέσει η κυβέρνηση.