Χθες ήταν μέρα θρήνου για τη μεγάλη μεταλλευτική οικογένεια των Μαδεμοχωρίων. Έφυγε από κοντά μας ένας συνάδελφος, ένας φίλος, ένας αδελφός.
Άφησε την τελευταία του πνοή πλακωμένος από τη πέτρα. Από την πέτρα που πάλευε 20 χρόνια. Τρύπα, γόμωση, πυροδότηση… Μια ολόκληρη ζωή…. Μια ολόκληρη ζωή που πέταξε σε μερικά δευτερόλεπτα. Τι να πει κανείς… Κάποιες φορές η σιωπή και ο βουβός πόνος τα λένε όλα.
Συνάδελφε οι στοές στις Μαύρες Πέτρες δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες. Η απουσία σου θα τις στοιχειώνει, αλλά για όλους εμάς, εσύ θα είσαι εκεί, δίπλα μας. Στη δουλειά, στις χαλαρές στιγμές, στον αγώνα για να κρατήσουμε τη δουλειά μας.
Έχε γεια, φίλε. Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο… Και μείνε ήσυχος, η οικογένειά σου θα μας βρει δίπλα της όποτε μας χρειαστεί.