Να πληρώσουν οι… πλούσιοι, είναι το σύνθημα. Οι πλούσιοι των 1.500-1.600 ευρώ το μήνα. Εκεί έχει τεθεί το όριο του… πλούτου από την κυβέρνηση. Είναι ζήτημα ιδεοληψίας που φτάνει στα όρια του ταξικού μίσους; Είναι ανικανότητα;…
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει την εύκολη οδό. Την πλήρη ισοπέδωση των πάντων, την εξίσωση προς τα κάτω, από τη στιγμή που δεν έχει προτάσεις και λύσεις για την ανάκαμψη. Η… καλή μέρα φάνηκε από την αρχή με τον -τότε- απίθανο υπ. Παιδείας Μπαλτά και την επίθεση στην “αριστεία”. Και συνεχίζεται σήμερα με τις μεθοδεύσεις στο φορολογικό και το ασφαλιστικό.
Επίθεση λοιπόν στη Βαστίλη. Να νικηθεί το σύμβολο του πλουτισμού στη χώρα. Να ισοπεδωθούν οι… μεγιστάνες των 30.000 ευρώ. Αυτή είναι κατά ΣΥΡΙΖΑ η… κότα που κάνει χρυσά αυγά. Να σφαγεί λοιπόν να βρούμε το θησαυρό που κρύβει μέσα της. Ξέρετε τι είναι να πληρώνει το 3% των πολιτών το 42% των φόρων εισοδήματος; Κάτι δεν πάει καλά με τη φορολογική βάση για να εμφανίζεται αυτή η στρέβλωση, θα σκεφτούν ίσως οι πιο λογικοί. Κάτι σάπιο επίσης υπάρχει στην οικονομία. Η κρίση (μαζί με τη φοροδιαφυγή βεβαίως) διαλύει την παραγωγική βάση. Δεν μπορεί να σηκώνουν το βάρος μόνο 267.480 φορολογούμενοι… Δεν πάει πουθενά έτσι το πράγμα. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε μεγάλη ανάλυση.
Σας κουράζω με τα αυτονόητα; Αυτό μπορεί να το σκέφτεστε εσείς. Προφανώς όμως αυτές οι παραδοχές δεν βρίσκουν σύμφωνους τους φωστήρες της κυβέρνησης. Βλέπουν αυτούς τους 267.480 και σκέπτονται πώς θα τους ξεζουμίσουν περαιτέρω. Οπότε τι το απλούστερο; Δώσ’ τους κι άλλους φόρους, δώσ’ τους κι άλλα ασφαλιστικά χαράτσια, δώσε εργοδοτικές εισφορές. Τι και αν έτσι γίνεσαι πρωταθλητής στις κρατήσεις μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ φτωχοποιώντας τους εργαζόμενους, τι και αν είσαι η χώρα με τις μεγαλύτερες εργοδοτικές εισφορές… Μήπως σχεδιάζεις ανάπτυξη, για να σε ενδιαφέρει να είσαι ελκυστικός στους επενδυτές… Τι και αν αυτοί οι “πλούσιοι” εξωθούνται πλέον στο να κάνουν το παν για να φοροδιαφύγουν! Τι και αν μέσα σε εκείνους που υποτίθεται ότι προστατεύονται κοινωνικά υπάρχουν πολλοί που ήδη φοροδιαφεύγουν και τώρα… επιβραβεύονται… Τι και αν θα νεκρώσει ακόμα περισσότερο η οικονομία…
Να πληρώσουν οι… πλούσιοι, είναι το σύνθημα. Οι πλούσιοι των 1.500-1.600 ευρώ το μήνα. Εκεί έχει τεθεί το όριο του… πλούτου από την κυβέρνηση. Είναι ζήτημα ιδεοληψίας που φτάνει στα όρια του ταξικού μίσους; Είναι ανικανότητα; Είναι αδυναμία και άγνοια που οδηγεί στο να σε υπερβαίνουν τα πραγματικά προβλήματα όταν καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις; Είναι έλλειψη στελεχιακού δυναμικού, μια και η πλειονότητα αποδείχθηκαν χαβαλέδες και άσχετοι αιθεροβάμονες; Πιθανώς είναι όλα αυτά μαζί. Μόνο που το κοκτέιλ αυτό είναι… δυναμίτης!
Τα ίδια και χειρότερα γίνονται και στο προσφυγικό. Πανικός, αδυναμία διαπραγμάτευσης και λάθος εκτίμηση της κατάστασης εξαρχής, ολέθρια στρατηγική -με χρονοκαθυστέρηση- σύνδεσης του προσφυγικού με την αξιολόγηση, και άγνοια διεθνών κανόνων, συνθηκών, ιστορίας, ευρωπαϊκής και ελληνικής! Ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, αλλά και μια συμπεριφορά της Ε.Ε. που προσβάλλει την ίδια την Ευρώπη, με τον τρόπο που και εκείνη το χειρίζεται, το έχουμε αναγάγει σε μια σειρά από διμερή θέματα… Ερασιτεχνισμοί που θα κοστίζουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, μια και δεν βρίσκονται και λύσεις. Στο τέλος θα βρεθούμε… και κερατάδες και δαρμένοι.
Τι μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός; Κατ’ αρχήν το αυτονόητο. Να αναγνωρίσει την αδυναμία του και να αναζητήσει λύσεις και εφεδρείες. Από όπου αυτές προσφέρονται. Είναι σαφές ότι μόνοι τους δεν μπορούν. Και για να μην παρεξηγηθώ, το ζήτημα δεν είναι να βολευτούν κοινοβουλευτικά ορισμένοι. Το ζήτημα δεν είναι μια οικουμενική για να αποκτήσουν ρόλο όσοι είναι στην… απέξω. Το ζήτημα είναι να υπάρξει ένα προσκλητήριο ικανών ανθρώπων. Απ’ όπου και αν προέρχονται, αρκεί να μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Όχι κατ’ ανάγκη κοινοβουλευτικών. Δυστυχώς οι πιο πολλοί από τους ικανούς, που μπορούν να προσφέρουν, δεν βρίσκονται στη Βουλή. Χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι η εμπειρία ορισμένων, παρά τα λάθη που τους καταλογίζονται, δεν μπορεί να αποβεί χρήσιμη.
Χρειάζονται λοιπόν άνθρωποι που θα μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Αυτοί που σήμερα είναι πάνω δεν κάνουν. Τόσο απλά. Είχε μια ευκαιρία ο κ. Τσίπρας μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου να ανοίξει το παιχνίδι. Να απευθύνει πρόσκληση σε χρήσιμους, σοβαρούς και ικανούς Έλληνες. Δεν το έκανε. Προτίμησε το κομματικό περιβάλλον και τους ιδεοληπτικούς. Ίσως με αυτούς ένιωθε άνετα, ίσως έτσι να είναι και ο ίδιος. Τώρα δεν έχει άλλο περιθώριο. Κάνει λάθος στη στρατηγική του, κάνει λάθος να νομίζει ότι θα κερδίσει χρόνο. Απλώς θα χειροτερέψει τη θέση του και θα το βρει μπροστά του. Δεν υπάρχουν περιθώρια για… success story.
Είναι η τελευταία του ευκαιρία. Αν δεν μπορεί, ας αφήσει κανέναν άλλο. Ωστόσο και ο επόμενος θα πρέπει να γνωρίζει ότι χωρίς λύσεις και ρηξικέλευθες προτάσεις, και πάνω από όλα χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους, θα βρεθεί αργά ή γρήγορα, πιθανότατα γρήγορα, στην ίδια ακριβώς θέση. Το περιβάλλον πλέον -και το πολιτικό και το οικονομικό και το κοινωνικό- είναι τοξικό. Και η διάβρωση θα είναι επιταχυνόμενη. Έχουμε ήδη φτάσει στο “ground zero”. Θα σηκώσουμε κεφάλι;
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 15/03/2016]