Εάν δεν πρόκειται για χουνέρι του κ. Τσίπρα στον επιστήθιο φίλο του κ. Νίκο Παππά η ανάθεση του συντονισμού της πολιτικής προσέλκυσης επενδύσεων όπως και η ανάθεση υφυπουργείου Βιομηχανίας στην κ. Θ. Τζάκρη, τότε έχουμε εκ προμελέτης σχέδιο αποπροσανατολισμού των παραγωγικών τάξεων, των ανέργων και ευρύτερα της κοινής γνώμης από την πραγματικότητα.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι ούτε υπάρχει επενδυτική πολιτική ούτε θα υπάρξει. Ούτε αναπτυξιακό σχέδιο. Ούτε προσέλκυση επενδύσεων. Ούτε εκστρατεία σωτηρίας της ομαδικής κατάρρευσης των τομέων εκείνων οι οποίοι στοιχειωδώς σχηματοποιούν μια εικόνα παραγωγικής οικονομίας.
Ας ξεκινήσουμε από τον κρατικό επιχειρηματικό τομέα που ελέγχει το 70% περίπου του ΑΕΠ και έχει μονοπωλιακή και προνομιακή μεταχείριση αλλά και κατανόηση στις ζημιές και στις αδυναμίες πληρωμής οφειλών.
Η κρατική ΔΕΗ αν δεν σέρνεται σήμερα και παραμένει, αλλά στα γόνατα, οφείλεται σε χίλιους δύο συνδυασμούς συγκράτησης ζημιών συμπεριλαμβανομένης και της “ενοχικής” τιμολογιακής συμπεριφοράς της προς την βιομηχανία.
Η φαυλοκρατική επιμονή κυβερνήσεων και κομμάτων αλλά δυστυχώς και των κομματικών εργατοπατέρων της να της επιβάλλον αναγκαστικά κοινωνικές πολιτικές για να καλύπτουν την ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων και στον τομέα αυτό την εξήντλησαν και την οδηγούν κυριολεκτικά σε αδιέξοδο.
Από τα αμαρτήματα των βάρβαρων πολιτικών σε βάρος της ΔΕΗ ήταν και η συμμετοχή της στην ΛΑΡΚΟ την οποία έχει ακόμη φορτωμένη στο κόκκινο πορτοφόλιό της ενώ ταυτόχρονα το κρατικό μονοπώλιο νικελίου σκαρφάλωσε και στην καμπούρα του λαού μέσω των οφειλών του και στο κράτος.
Η ίδια βάρβαρη και εγκληματική πολιτική επεβλήθη δεκαετίες πριν στην ΕΤΒΑ με την εξαγορά του Σκαραμαγκά και προ δεκαετίας στην ΔΕΠΑ με την “ανοχή” 20 εκατ. ευρώ χρεών των Λιπασμάτων Καβάλας.
Η κρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ έχει τα δικά της ανοίγματα που δεν θα κλείσουν γιατί και λεφτά δεν υπάρχουν και ο απαγορευμένος καρπός των κρατικών ενισχύσεων είναι υπό το βλέμμα της Κομισιόν.
Το ίδιο συμβαίνει και με την τρύπα που βρέθηκε στην ΕΥΔΑΠ και είναι αδύνατον να κλείσει χωρίς καθαρά επιχειρηματικές επιλογές έξω από την κρατικίστικη νοοτροπία και τακτική.
Η ελεγχόμενη από το κράτος ναυπηγική βιομηχανία είναι ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης ενώ και η ιδιωτική παρόμοια παρασύρεται από το ίδιο κύμα κρίσης και ανυπαρξίας κινήτρων.
Οι κρατικές αστικές συγκοινωνίες πέφτουν στον γκρεμό και μετράνε το βάθος χωρίς να φαίνονται λύσεις καθώς η εφαρμογή του μνημονίου τις απομακρύνει σε σημείο θανάτου αν δεν υπάρξει θαύμα.
Και ενώ ζημιές, καταρρεύσεις, αδιέξοδα και άλλα καθρεφτίζονται ήδη στον κρατικό και ζημιογόνο επιχειρηματικό τομέα, η κυβέρνηση επιμένει στο στοίχημα Λαφαζάνη να αναστήσει την κρατική βιομηχανία ζάχαρης και να συστήσει και κρατική ακτοπλοϊκή Εταιρία.
Περνώντας τώρα τον ιδιωτικό τομέα και στο κεντρικό πρόβλημα του ενεργειακού κόστους παραγωγής έχουμε τον παράγοντα φορομπηχτικής πολιτικής που μέχρι χθες τίναζε στον αέρα την μικρή και μεσαία παραγωγή μπύρας και από σήμερα επιτίθεται φορολογικά στα κρασιά και στην φαρμακοβιομηχανία.
Την ίδια στιγμή η φορολογία και οι αλλαγές στις ασφαλιστικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων καθηλώνουν κάθε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα καινοτομίας, τεχνολογίας ή εξωστρέφειας ενώ η αγροτική και τουριστική οικονομία θα δοκιμαστεί αδυσώπητα μέσα στο 2016 καθώς οι εφαρμοστικοί νόμοι του τρίτου μνημονίου είναι έξω από την πόρτα κάθε μαγαζιού.
Τι να πούμε για την ουσία των προβλημάτων στους κλάδους ενέργειας, μεταφορών, ύδρευσης, μεταλλουργίας, χαλυβουργίας, φαρμάκου, κρασιών, μπύρας και αγροτικής βιομηχανίας αλλά και για τον λόγο και αντίλογο μεταξύ κυβέρνησης και θιγομένων.
Η πραγματική ουσία είναι το κλίμα που προκύπτει ως συνέπεια και το επιχειρηματικό περιβάλλον που σχηματοποιείται. Περιβάλλον το οποίο απογοητεύει, απομακρύνει και τελικά διώχνει και τον επενδυτή αλλά και τυχόν πεισματάρη εγχώριο επιχειρηματία.
Η επιχειρηματική αυτή καταχνιά ή δεν γίνεται αντιληπτή από την κυβέρνηση λόγω απειρίας ή θεωρείται, αφελώς βεβαίως, προσωρινή και αναστρέψιμη.
Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με θεατρική παράσταση όπου στο επόμενο μέρος θα έλθουν τα αστεία και οι χαρές. Έχουμε την οικονομία και τους κανόνες της.
Εάν λοιπόν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτά μπορούν να ανατραπούν με ξόρκια και με λόγια τότε ή κακώς πληροφορημένος είναι ή εμπαίζει τους συνεργάτες του.
Ο κ. Νίκος Παππάς μπορεί να είναι χρήσιμος σε χίλιους δύο άλλους τομείς στο κόμμα και στην κυβέρνηση αλλά όταν τον βάζεις να φέρει επενδυτές και επενδύσεις σε ένα κλίμα και περιβάλλον όπως αυτό που περιγράψαμε μάλλον του κάνεις χουνέρι. Εκτός αν έχουν συμφωνήσει στο σενάριο μιας νέας παράστασης προς τον λαό παίζοντας όμως με τον πόνο της αγοράς και των εργαζομένων.
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 19/11/2015]