Εάν δεν πρόκειται για χουνέρι του κ. Τσίπρα στον επιστήθιο φίλο του κ. Νίκο Παππά η ανάθεση του συντονισμού της πολιτικής προσέλκυσης επενδύσεων όπως και η ανάθεση υφυπουργείου Βιομηχανίας στην κ. Θ. Τζάκρη, τότε έχουμε εκ προμελέτης σχέδιο αποπροσανατολισμού των παραγωγικών τάξεων, των ανέργων και ευρύτερα της κοινής γνώμης από την πραγματικότητα.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ούτε υπάρχει επενδυτική πολιτική ούτε θα υπάρξει. Ούτε αναπτυξιακό σχέδιο. Ούτε προσέλκυση επενδύσεων. Ούτε εκστρατεία σωτηρίας της ομαδικής κατάρρευσης των τομέων εκείνων οι οποίοι στοιχειωδώς σχηματοποιούν μια εικόνα παραγωγικής οικονομίας.

Ας ξεκινήσουμε από τον κρατικό επιχειρηματικό τομέα που ελέγχει το 70% περίπου του ΑΕΠ και έχει μονοπωλιακή και προνομιακή μεταχείριση αλλά και κατανόηση στις ζημιές και στις αδυναμίες πληρωμής οφειλών.

Η κρατική ΔΕΗ αν δεν σέρνεται σήμερα και παραμένει, αλλά στα γόνατα, οφείλεται σε χίλιους δύο συνδυασμούς συγκράτησης ζημιών συμπεριλαμβανομένης και της “ενοχικής” τιμολογιακής συμπεριφοράς της προς την βιομηχανία.

Η φαυλοκρατική επιμονή κυβερνήσεων και κομμάτων αλλά δυστυχώς και των κομματικών εργατοπατέρων της να της επιβάλλον αναγκαστικά κοινωνικές πολιτικές για να καλύπτουν την ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων και στον τομέα αυτό την εξήντλησαν και την οδηγούν κυριολεκτικά σε αδιέξοδο.

Από τα αμαρτήματα των βάρβαρων πολιτικών σε βάρος της ΔΕΗ ήταν και η συμμετοχή της στην ΛΑΡΚΟ την οποία έχει ακόμη φορτωμένη στο κόκκινο πορτοφόλιό της ενώ ταυτόχρονα το κρατικό μονοπώλιο νικελίου σκαρφάλωσε και στην καμπούρα του λαού μέσω των οφειλών του και στο κράτος.

Η ίδια βάρβαρη και εγκληματική πολιτική επεβλήθη δεκαετίες πριν στην ΕΤΒΑ με την εξαγορά του Σκαραμαγκά και προ δεκαετίας στην ΔΕΠΑ με την “ανοχή” 20 εκατ. ευρώ χρεών των Λιπασμάτων Καβάλας.

Η κρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ έχει τα δικά της ανοίγματα που δεν θα κλείσουν γιατί και λεφτά δεν υπάρχουν και ο απαγορευμένος καρπός των κρατικών ενισχύσεων είναι υπό το βλέμμα της Κομισιόν.

Το ίδιο συμβαίνει και με την τρύπα που βρέθηκε στην ΕΥΔΑΠ και είναι αδύνατον να κλείσει χωρίς καθαρά επιχειρηματικές επιλογές έξω από την κρατικίστικη νοοτροπία και τακτική.

Η ελεγχόμενη από το κράτος ναυπηγική βιομηχανία είναι ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης ενώ και η ιδιωτική παρόμοια παρασύρεται από το ίδιο κύμα κρίσης και ανυπαρξίας κινήτρων.

Οι κρατικές αστικές συγκοινωνίες πέφτουν στον γκρεμό και μετράνε το βάθος χωρίς να φαίνονται λύσεις καθώς η εφαρμογή του μνημονίου τις απομακρύνει σε σημείο θανάτου αν δεν υπάρξει θαύμα.

Και ενώ ζημιές, καταρρεύσεις, αδιέξοδα και άλλα καθρεφτίζονται ήδη στον κρατικό και ζημιογόνο επιχειρηματικό τομέα, η κυβέρνηση επιμένει στο στοίχημα Λαφαζάνη να αναστήσει την κρατική βιομηχανία ζάχαρης και να συστήσει και κρατική ακτοπλοϊκή Εταιρία.

Περνώντας τώρα τον ιδιωτικό τομέα και στο κεντρικό πρόβλημα του ενεργειακού κόστους παραγωγής έχουμε τον παράγοντα φορομπηχτικής πολιτικής που μέχρι χθες τίναζε στον αέρα την μικρή και μεσαία παραγωγή μπύρας και από σήμερα επιτίθεται φορολογικά στα κρασιά και στην φαρμακοβιομηχανία.

Την ίδια στιγμή η φορολογία και οι αλλαγές στις ασφαλιστικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων καθηλώνουν κάθε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα καινοτομίας, τεχνολογίας ή εξωστρέφειας ενώ η αγροτική και τουριστική οικονομία θα δοκιμαστεί αδυσώπητα μέσα στο 2016 καθώς οι εφαρμοστικοί νόμοι του τρίτου μνημονίου είναι έξω από την πόρτα κάθε  μαγαζιού.

Τι να πούμε για την ουσία των προβλημάτων στους κλάδους ενέργειας, μεταφορών, ύδρευσης, μεταλλουργίας, χαλυβουργίας, φαρμάκου, κρασιών, μπύρας και αγροτικής βιομηχανίας αλλά και για τον λόγο και αντίλογο μεταξύ κυβέρνησης και θιγομένων.

Η πραγματική ουσία είναι το κλίμα που προκύπτει ως συνέπεια και το επιχειρηματικό περιβάλλον που σχηματοποιείται. Περιβάλλον το οποίο απογοητεύει, απομακρύνει και τελικά διώχνει και τον επενδυτή αλλά και τυχόν πεισματάρη εγχώριο επιχειρηματία.

Η επιχειρηματική αυτή καταχνιά ή δεν γίνεται αντιληπτή από την κυβέρνηση λόγω απειρίας ή θεωρείται, αφελώς βεβαίως, προσωρινή και αναστρέψιμη.

Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με θεατρική παράσταση όπου στο επόμενο μέρος θα έλθουν τα αστεία και οι χαρές. Έχουμε την οικονομία και τους κανόνες της.

Εάν λοιπόν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτά μπορούν να ανατραπούν με ξόρκια και με λόγια τότε ή κακώς πληροφορημένος είναι ή εμπαίζει τους συνεργάτες του.

Ο κ. Νίκος Παππάς μπορεί να είναι χρήσιμος σε χίλιους δύο άλλους τομείς στο κόμμα και στην κυβέρνηση αλλά όταν τον βάζεις να φέρει επενδυτές και επενδύσεις σε ένα κλίμα και περιβάλλον όπως αυτό που περιγράψαμε μάλλον του κάνεις χουνέρι. Εκτός αν έχουν συμφωνήσει στο σενάριο μιας νέας παράστασης προς τον λαό παίζοντας όμως με τον πόνο της αγοράς και των εργαζομένων.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 19/11/2015]

Πριν από λίγες ημέρες, στις 16/11/2015, ο κος Ζουμπάς εμφανίστηκε στην κανάλι ΕΓΝΑΤΙΑ TV, στην εκπομπή Όψεις και Απόψεις της Έλσας Αγοραστού, για να πει τις απόψεις του εκπροσωπώντας τον δήμο Αριστοτέλη και τους πολίτες του ως δήμαρχος , και όχι ως ιδιώτης, ή μέλος του SOS Χαλκιδική. Παρ’ όλα αυτά, με ότι ακούστηκε στην εκπομπή, πραγματικά ένιωσα ντροπή και ξεφτίλα που είμαι δημότης του δήμου και εκπροσωπούμαι από αυτή την δημοτική αρχή…

Ξεκίνησε ο κος Ζουμπάς, δηλώνοντας για την επένδυση πως  «εμείς είμαστε αντίθετοι», χωρίς να διευκρινίσει ποιοι είναι αυτοί οι «εμείς», και αφήνοντας να εννοηθεί πως μιλά εν ονόματι των δημοτών.

Στη συνέχεια δήλωσε το κορυφαίο «η παράταξή μας εκλέχτηκε με σημαία την πρόθεση να αποτρέψει την επένδυση»!!! Άλλα θυμόμαστε κε Ζουμπά… Θυμόμαστε κάποιον Μίχο να γυρνά από καφενείο σε καφενείο και άλλα να υπόσχεται στα πάνω χωριά, άλλα στα κάτω, με κοινό παρονομαστή την «συναίνεση»…

Στη συνέχεια ο κος Ζουμπάς δήλωσε ευθαρσών πως «δεν καταφέραμε και πολλά πράγματα», αλλά «έφταιγαν οι πολιτικές εξελίξεις που έφεραν τα πράγματα πίσω»… Δηλαδή αν δεν είχαμε και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαν προχωρήσει τα πράγματα κε Ζουμπά; Και όταν λέτε «από αυτά που έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση λίγα έχουμε δει», τι εννοείτε ακριβώς; Σας έχει υποσχεθεί τίποτε η κυβέρνηση ιδιαιτέρως; Γι’ αυτό δηλώνετε πως «δεν κυβερνά το ΣΤΕ αλλά η κυβέρνηση»;;;;

Στη συνέχεια ξεδιπλώθηκε όλη η antigold επιχειρηματολογία: Οι ζωές των κατοίκων, η φέρουσα ικανότητα, τα κενά στη νομιμότητα των αδειοδοτήσεων, τα χαριστικά μέτρα, η νομοθεσία στα μέτρα της εταιρείας,  και ότι άλλο γραφικό έχετε διαβάσει κατά καιρούς στο Παρατηρητήριο…

Εντάξει, δεν άντεξα πάνω από 10 λεπτά… Έτρεξα να κρυφτώ από ντροπή… Αν εσείς αντέχετε να δείτε όλη τη συνέντευξη, δείτε τη εδώ… Συμπέρασμα; Κάποιοι νομίζουν τους δημότες χρυσόψαρα, με μηδαμινή μνήμη… Και επιπλέον δεν ντρέπονται καθόλου… Κρίμα, δεν μας αξίζουν όλα αυτά…

Μετά τις επιθέσεις εναντίον τους, οι υπουργοί πλέον εμφανίζονται μόνο σε ουδέτερες ζώνες και πάντοτε στέλνουν πριν αστυνομικούς

Ο Γιώργος Βαρεμένος κι ο Αλ. Φλαμπουράρης στέκονταν χαρούμενοι στο προαύλιο του Πολυτεχνείου όταν ακούστηκαν οι πρώτες κραυγές απ’ το βάθος. Η ομάδα των αντιεξουσιαστών φοιτητών είχε μόλις εντοπίσει τους υπουργούς με τα στεφάνια, και δεν άργησε να πάρει τα όπλα: στον ρυθμό τού φύγετε από δω ! , μπουκαλάκια με νερό άρχισαν να πέφτουν από ψηλά, καφέδες ετοιμάζονταν για απογείωση και οι ομάδες περιφρούρησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξεραν ποιον να πρωτοσώσουν, γιατί απ’ το βάθος ερχόταν κι ο Αλ. Τσίπρας να τιμήσει με το στεφάνι του την επέτειο. Περιττό να πει κανείς πως τελικά κι εκείνον τον… τίμησαν οι νεαροί αντιεξουσιαστές με ποικιλία ύβρεων και ποτ πουρί ιπτάμενων αντικειμένων, από αναπτήρες μέχρι πλαστικά ποτήρια. Κι αν ο Αλ. Τσίπρας αναχώρησε σε fast forward για να γλιτώσει τα χειρότερα, ο Νίκος Βούτσης, που ακολουθούσε με το στεφάνι της Βουλής των Ελλήνων, πέρασε από Γολγοθά. Με τους φοιτητές του ΣΥΡΙΖΑ και τους νεαρούς αντιεξουσιαστές να έχουν γίνει ένα κουβάρι στο βάθος του πλάνου, ο πρόεδρος της Βουλής είπε στην κάμερα πως σήμερα αποκτά ιδιαίτερη σημασία και το μήνυμα ενάντια στη βαρβαρότητα. Μέχρι πέρυσι, βλέπετε, τη βαρβαρότητα του κραξίματος δεν την εισέπραττε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, τα στελέχη του γνώριζαν την αποθέωση άμα τη εμφανίσει. Οι αγκαλιές, ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αγκαλιές της Νάντιας Βαλαβάνη με τις καθαρίστριες έξω απ’ το υπουργείο, τα φιλιά στον Γιάνη Βαρουφάκη ή τον Γιώργο Κατρούγκαλο στην ορκωμοσία της πρώτης συριζαίικης κυβέρνησης να λέει πως αν μου ρίξουν έστω κι ένα γιαούρτι, εγώ θα παραιτηθώ, γιατί θα σημαίνει πως δεν με θέλει ο λαός Από τότε μέχρι τώρα, βέβαια, τα γιαούρτια έπεσαν βροχή σε αντίθεση με τις παραιτήσεις. Ο ίδιος ο Γ. Κατρούγκαλος μπορεί να μην είδε το μέσα μέρος απ’ το κεσεδάκι, αλλά γνώρισε τη διαπόμπευση στα ανοιχτά της Βουλής τον Ιούνιο, όταν τον χτύπησαν σαν το κύμα οι φωνές των συμβασιούχων του ΟΑΕΕ. Υπάρχει και η αυτοκτονία, το καταλαβαίνετε, του φώναζε μια γυναίκα, ενώ εκείνος και ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης είναι από τα κυβερνητικά στελέχη που γεύτηκαν από πρώτο χέρι τις δυσάρεστες στιγμές που συνεπάγεται η άσκηση εξουσίας.

[…]

Τη σουρεαλιστικότερη των επιθέσεων έμελλε να την υποστεί ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας. Δύο μήνες πριν, ο πρωθυπουργός απετόλμησε απόβαση στη ΔΕΘ με μια ομάδα αστυνομικών να τον φυλάει όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ την τυχερή του δεκάρα. Μια ομάδα γυναικών εμφανίστηκε μέσα στο πλήθος και ξεκίνησε να ζητωκραυγάζει τον Αλ, Τσίπρα και να χειροκροτάει. Καθώς οι κάμερες ήταν παρούσες, οι αστυνομικοί άφησαν με χαρά τις κυρίες να πλησιάσουν. Πράγμα το οποίο μετάνιωσαν μέσα στα επόμενα δύο λεπτά: οι γυναίκες με το που έφτασαν σε απόσταση αναπνοής απ’ τον πρωθυπουργό, μεταλλάχθηκαν σε σύγχρονες αμαζόνες κι άρχισαν να ξεφωνίζουν: Ντροπή σου! Έκλεισες τα μεταλλεία! Οι άντρες μας είναι στις στοές! . Ήταν, βλέπετε, οι σύζυγοι των επαναστατημένων μεταλλωρύχων τα Χαλκιδικής. Ευτυχώς για τον Αλ. Τσίπρα, οι αστυνομικοί της φρουράς του πρόλαβαν και μπήκαν στη μέση. Αλλιώς ο πρωθυπουργός ίσως μάθαινε έστω και ετεροχρονισμένα τι έκαναν οι αμαζόνες όταν επιτέλους εντόπιζαν τους άνδρες εχθρούς τους.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, της Μαριλής Μαργωμένου, 22/11/2015]