ΟΙ ΚΑΠΗΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

mademo

Στα πλαίσια της τακτικής «χρησιμοποιώ κάθε μέσο κατά της επένδυσης», οι «αγωνιστές» τολμούν να καπηλευτούν τους ιστορικούς αγώνες των μεταλλωρύχων για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και να τους παρουσιάσουν ως αγώνες κατά της εξόρυξης. Το θράσος κάποιων δεν έχει όρια, αλλά το μόνο που θα τους συμβούλευα είναι να σκέφτονται πριν δημοσιεύουν κατάπτυστα κείμενα όπως αυτό στο http://sillent-footsteps.blogspot.gr/ διότι εκτός από τον κοινό νου υπάρχει και η ιστορική μνήμη.

Με αφορμή το βιβλίο της κας Αθηνάς Σταυροπούλου σχετικά με την μεγάλη απεργία στα μεταλλεία το 1977, επιχειρήθηκε να συνδεθεί η ιστορικής σημασίας για το εργατικό κίνημα κινητοποίηση με το σημερινό «κίνημα» κατά της επένδυσης. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Οι μεταλλωρύχοι πάλευαν για καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίες –τις οποίες σήμερα απολαμβάνουν– και όχι για να κλείσουν τα ορυχεία… Τότε εργοδοσία και κράτος χτύπαγαν το συνδικαλιστικό κίνημα… Δεν έιχε να κάνει με τους μεταλλωρύχους… Και ναυτεργάτες να ήταν, τα ίδια θα συνέβαιναν.

layrio-metalloryxoi

Βέβαια, που έγινε αυτή η συζήτηση; Που αλλού; Κάπου που να είμαστε «εμείς, μεταξύ μας…» μην ακουστούν και παραέξω οι μπαρούφες… Απορώ πως τόλμησαν να δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο αποσπάσματα από τη συζήτηση! Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια του 14ου camping «αγωνιστικών κινήσεων και μαθητικής αντίστασης», την Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013, στο χώρο του camping στην Κομίτσα , διοργανώθηκε συζήτηση με θέμα : «Η ιστορία του κινήματος των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής, η μεγάλη απεργία του ’77».

Στην συζήτηση, παλιοί μεταλλωρύχοι εξιστόρησαν τις μεθόδους καταστολής – αρκετές φορές βίαιες- που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν οι εργοδότες για το σταμάτημα των απεργιών, το ρόλο των κρατικών μηχανισμών, το ρόλο των απεργοσπαστών και όλα αυτά τα οποία φυσικά δεν συνέβαιναν μόνο στα μεταλλεία. Με τέτοια παραδείγματα αγώνων είναι γεμάτη η ιστορία του εργατικού κινήματος.

Serifos-miners-1895b

Τώρα θα παρακαλούσα κάποιος να μου εξηγήσει πως συνδέεται αυτό με τα σημερινά ορυχεία… Είναι ακριβώς το ίδιο σαν να χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι στα αρχαία χρόνια δούλευαν οι σκλάβοι στα ορυχεία χωρίς καμία ανταμοιβή και δικαίωμα, άρα να κλείσουμε τα ορυχεία σήμερα. Αυτός ο παραλληλισμός που επιχειρείται με τους προ τριακονταετίας εργοδότες και το μεταχουντικό πολιτικό καθεστώς με την σημερινή ιδιοκτήτρια εταιρεία και τη σημερινή πολιτική κατάσταση είναι τουλάχιστον ατυχής. Διαβάστε προσεκτικά πως επιχειρείται η σύνδεση:

«Ιδιαίτερα όταν κάποιοι βάλθηκαν στις μέρες μας να το παίξουν μικροί θεοί στέλνοντας τους εργαζόμενους να δουλέψουν σε έργα φαραωνικών διαστάσεων σε σύγκριση με τα υπάρχοντα, σχεδιάζοντας το άνοιγμα στοών ακριβώς πάνω ή σχεδόν δίπλα στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα από τα μεγαλύτερα ενεργά σεισμικά ρήγματα στη Βόρεια Ελλάδα, αγνοώντας τόσο την σχετικά πρόσφατη σεισμική ιστορία όσο και τις προειδοποιήσεις αρκετών επιστημόνων. Το σύνθημα που δονούσε το μακρινό 1977 τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και του Πολυγύρου όπου διεξαγάγονταν οι δίκες κατά των εργαζομένων στα μεταλλεία , παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ και εμπνέει στους σημερινούς αγώνες κατά της καταστροφικής Καναδικής εταιρείας χρυσού και των ντόπιων υποτακτικών.»

Σιγά… Σε λίγο θα μας πείτε πως και οι μεταλλωρύχοι είναι κατά της εξόρυξης! Και πως η δουλειά στα ορυχεία είναι υποχρεωτική και οι εργαζόμενοι πάνε οπουδήποτε τους πουν… Δεν υπάρχουν σωματεία, κανόνες ασφαλείας… τίποτα… πρόβατα επί σφαγήν οι εργαζόμενοι…

Στο «άρθρο» τίθεται και ένα ερώτημα: Το μεταφέρω κατά λέξη:

«Ας απαντήσουν ο σημερινός δήμαρχος και η εταιρεία , τι ήταν οι αγωνιστές μεταλλωρύχοι; «Τρομοκράτες», «τραμπούκοι», «αναρχικοί», «Ιερισσιώτες», τι; To 1977 είχαμε «κοινοβουλευτική δημοκρατία»… όπως σήμερα… και τότε τον «νόμο και την τάξη» επικαλούνταν η εταιρεία και οι υπάλληλοί της για να στέλνουν σε δίκες τους αγωνιστές μεταλλωρύχους και τους υποστηρικτές τους.»

Να απαντήσω αμέσως: Πρώτον οι αγωνιστές μεταλλωρύχοι ήταν ακριβώς ότι είναι και οι σημερινοί. Αγωνιστές. Οι παλιοί αγωνίζονταν για τα εργατικά τους δικαιώματα, οι σημερινοί αγωνίζονται για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο και την ανάπτυξη της περιοχής τους.

Δεύτερον καμιά εταιρεία δεν στέλνει σήμερα σε δίκες κανέναν (και πολύ περισσότερο μεταλλωρύχους), οι σημερινοί προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι συνελήφθηκαν μετά από έρευνες των διωκτικών αρχών.

Και είναι ΝΤΡΟΠΗ να συγκρίνεις τους μεταλλωρύχους που κατηγορούνταν και φυλακίζονταν τότε για τα φρονήματά τους –μην κρυβόμαστε, ο φόβος των κομμουνιστών τότε είχε καλλιεργηθεί πολλά χρόνια από την δικτατορία– με τα άτομα που έχουν προφυλακιστεί σήμερα για πλημμελήματα και άλλες ενέργειες…

Όσο για τον ομιλητή κο Παυλίδη Δημήτρη, συγγραφέα και αρθρογράφο στην «Προλεταριακή Σημαία», εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ), σεβαστή η γνώμη του, αλλά σήμερα το θέμα δεν είναι ταξικό αγαπητέ μου όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί, αλλά καθαρά πολιτικό. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν όλοι τόσο πιο γρήγορα θα βρεθεί λύση.