«Είναι φανερό, ότι η Αριστερά (όπως και η φασιστική δεξιά), διακατέχεται από το σύνδρομο καταδίωξης. Στην πρώτη πολιτική γκάφα ή δυσκολία, εφευρίσκει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ανοίγει πόλεμο γενικώς με τα “συμφέροντα”, όπως αυτά εκφράζονται, κυρίως, από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα), προκειμένου να ελέγξει και να πνίξει κάθε άποψη ή ιδέα, που αντιστρατεύεται την κυβερνητική πολιτική».
Όλες οι κυβερνήσεις, λίγο-πολύ, έχουν τους προπαγανδιστές τους και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, διότι η εξουσία είναι ο λευκός καπνός της προπαγάνδας. Οι προπαγανδιστές είναι πρόσωπα, τα οποία προέρχονται, κυρίως, από το χώρο της πολιτικής και του κυβερνητικού συνδικαλισμού και όχι μόνον. Συχνά μπορεί να προέρχονται και από τους χώρους των γραμμάτων και των τεχνών (καθηγητές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες κτλ.). Οι προπαγανδιστές διακρίνονται, συνήθως, σε δύο κατηγορίες: στους στρατευμένους (επαγγελματίες προπαγανδιστές που δουλεύουν με το αζημίωτο) και στους ευκαιριακούς, ρομαντικούς ιδεολόγους, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κόμματα και συνδικάτα, αλλά προπαγανδίζουν, άλλοτε από ιδεολογική σύγκρουση με το κατεστημένο και άλλοτε από ενδόμυχες και κρυφές προσδοκίες. Ο ρόλος τού κυβερνητικού προπαγανδιστή, ιδιαίτερα του στρατευμένου, είναι να προωθεί και να εκθειάζει την κυβερνητική πολιτική και να εξαίρει τη σπουδαιότητα της δουλειάς που κάνει η κυβέρνηση, για το “καλό” όλου του ελληνικού λαού! Αυτή είναι η ολοκληρωτική προπαγάνδα, που τη συναντούμε, συνήθως, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Βορείου Κορέας ή τέως Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτή η μορφή της προπαγάνδας εξαίρει τα προσόντα και τις καλές προθέσεις του πατερούλη – κυβερνήτη της χώρας, ο οποίος είναι περίπου από τον Θεό διαπιστευμένος να οδηγήσει τη χώρα και το λαό του στη Γη της επαγγελίας, όπου, θεϊκή βουλήσει, ρέει άφθονο το γάλα και το μέλι, με απώτερο σκοπό την τελική λύτρωση. Είναι φανερό, ότι η Αριστερά (όπως και η φασιστική δεξιά), διακατέχεται από το σύνδρομο καταδίωξης. Στην πρώτη πολιτική γκάφα ή δυσκολία, εφευρίσκει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ανοίγει πόλεμο γενικώς με τα “συμφέροντα”, όπως αυτά εκφράζονται, κυρίως, από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα), προκειμένου να ελέγξει και να πνίξει κάθε άποψη ή ιδέα, που αντιστρατεύεται την κυβερνητική πολιτική.
Με το πρόσχημα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο με τα συμφέροντα και την διαπλοκή (ενώ κλείνει μυστικά ραντεβού μαζί της), απειλεί με κλείσιμο τηλεοπτικά δίκτυα, εφημερίδες, κυνηγάει δημοσιογράφους και, εν γένει, βάζει δικούς της ανθρώπους (τα δικά μας παιδιά) σε όλους τους κρατικούς μηχανισμούς (οι λεγόμενοι κομισάριοι), προκειμένου να υπάρχει τάξις και ησυχία μέσα στην κοινωνία. Συχνά, κυβερνητικά στελέχη μπαίνουν μπροστά στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας των αγροτών και τους χαϊδεύουν τα αυτιά, λέγοντάς τους, ότι “κι εγώ από τα κινήματα προέρχομαι”.
Συνήθως, η Αριστερά αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (στρατός, αστυνομία, δικαστήρια), για να δείξει προς τα έξω ένα δημοκρατικό προφίλ, ενώ επί της ουσίας αυτή ακριβώς η πρακτική είναι η προβιά του λύκου. Όταν κάποιος δημοσιογράφος κάνει στον κύριο υπουργό “ενοχλητικές και απρεπείς” ερωτήσεις, τότε ο κύριος υπουργός κάνει μετωπική επίθεση στον δημοσιογράφο και τον κατηγορεί ότι θέτει τέτοιες ερωτήσεις για να κάνει τηλεθέαση. Την ίδια στιγμή, όλοι οι πολιτικοί στριμώχνονται ασθμένως, στα τηλεοπτικά τραπέζια, προκειμένου να κερδίσουν έστω και πέντε λεπτά δημοσιότητας και να επενδύσουν για το πολιτικό τους μέλλον. ΄Αλλη φορά, κύριε δημοσιογράφε, να προσέχεις πώς κάνεις τις ερωτήςεις σου στον κύριο υπουργό και πώς γράφεις τα άρθρα σου στις εφημερίδες, γιατί ο κύριος υπουργός εκνευρίζεται.
Τελικά, η προπαγάνδα είναι το μαλακό υπογάστριο της κυβερνητικής εξουσίας. Στοχεύει, κυρίως, στην κατασκευή της τυπικής κοινωνικής συναίνεσης, κυρίως δε όταν το κυβερνητικό σχήμα είναι αποτέλεσμα ενός υποχρεωτικού “αμφιφυλόφιλου συμφώνου συμβίωσης”, όπως είναι η Αριστερά και η εθνικιστική και πατριωτική δεξιά. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η προπαγάνδα, όσο και η σάτιρα του κυβερνητικού μας διασκεδαστή έχουν τα όριά τους.
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δημήτρη Τσαρδάκη, ομότιμου καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, 31/03/2016]