Ποτέ δεν περίμενα να δω τις Σκουριές στους New York Times, ως trend στο twitter ή ως μπλουζάκι της Naomi Klein.

Και είμαι απ’ αυτούς που μεγάλωσαν στις Σκουριές. Κατάγομαι από και κατοικώ στο Παλαιοχώρι, σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από τις «πραγματικές» Σκουριές. Μεγάλωσα στον Κάκκαβο, και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Πηγαίναμε εκεί με τους φίλους μου για Πρωτομαγιά, και σας βεβαιώνω ότι δεν κάναμε ποτέ μπάνιο στις βάθρες του Καρατζά, όπως έγραψε πρόσφατα συνάδελφος σε εφημερίδα. Για εμάς οι Σκουριές δεν είναι μια λέξη που ακούσαμε κάπου, αλλά ένας τόπος που διαθέτει εκτόπισμα στην ψυχή και το μυαλό μας.

Αυτό, μέχρις τις 20 Μαρτίου του 2012. Τότε, ένα επεισόδιο μεταξύ 30 διαδηλωτών και ομάδας εργαζόμενων που καταλήγει σε 4 τραυματίες (εργαζόμενους & συγγενείς τους) στρέφει στις Σκουριές το βλέμμα της κοινής γνώμης, με φόντο τη βία. Κι έρχεται ένας παχύς τίτλος στις πρώτες σελίδες και φυσικά στα ηλεκτρονικά μέσα και τα social media.

Ακολουθούν χιλιάδες τίτλοι. Για την ακρίβεια, 2.500 μόνο στον Τύπο σε λίγους μήνες. Κυρίως για τις διαδηλώσεις που ακολουθούν. Διαδηλώσεις με χρήση μολότοφ, με πέτρες, ρόπαλα, γκλομπ. Παρουσιάζονται πάντα ως ειρηνικές πορείες κατοίκων που προσπαθούν να περιφρουρήσουν τον τόπο τους. Οι Σκουριές γίνονται σύμβολο και φέρουν μια περίεργη βαρύτητα που ανοίγει το δρόμο για καθημερινά σχόλια από την ασφάλεια του καναπέ του καθενός.

Και μετά έρχεται, το καλοκαίρι του 2012, μια εκπομπή που κλείνει με έναν ντόπιο κτηνοτρόφο, ο οποίος λέει «αυθόρμητα» ότι «οι Σκουριές είναι ένας μεταμοντέρνος πόλεμος, μια εισβολή με κεφάλαια και νόμους, για να σου πάρουν τις πρώτες ύλες και ν’ αφήσουν τη ρύπανση και τη μόλυνση». Κι έτσι, ανοίγει μια άλλη προοπτική στο διεθνή Τύπο, ο οποίος βρίσκει την ιστορία που έψαχνε. Ένα story που πουλάει ωραία, γιατί δένει με το σκηνικό της κρίσης. Δε δένει φυσικά με την πραγματικότητα των κατοίκων οι οποίοι δε θεωρούν τη μεταλλευτική έκπτωση, αλλά υπεραξία. Αυτό όμως δε θα γραφτεί. Γιατί σαν τίτλος, δεν πουλάει.

Η βία εντείνεται και κορυφώνεται με τα ΜΜΕ να χρησιμοποιούν και να προωθούν τη διχαστική λογική. Τους μεν απέναντι στους δε, τους εργαζόμενους απέναντι σε όλους τους «άλλους». Με ρεπορτάζ στη λογική του Δαβίδ και του Γολιάθ, με γυναίκες, παιδιά, που ανεβαίνουν καθημερινά στο βουνό, προκαλώντας βία κατά των κατοίκων, στο κυνήγι της δημοσιότητας, να παρουσιάζονται ως θύματα της κρατικής καταστολής.

Στις 21/10/2012 διαβάζω στις εφημερίδες, για το νέο «πρόσωπο των Σκουριών». Όχι κάποιο μηχανικό ή κάποιον εργαζόμενο, αλλά μια γυναίκα που δέχθηκε αστυνομική βία. Εκείνη τη μέρα ήμουν εκεί. Αυτό που είδα στις Σκουριές δεν έχει καμία σχέση με αυτό που άκουσα για τις Σκουριές. Είδα βία από ανθρώπους που πήγαν σε ένα εργοτάξιο για να ασκήσουν βία. Από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δεν ήταν από την περιοχή στην οποία ζω. Είδα εργαζόμενους να προσπαθούν να προφυλαχθούν από τη βία. Είδα την αστυνομία να απαντά στη βία. Όλοι οι άλλοι έδειξαν τη γυναίκα «που δέχτηκε βία». Ακόμα και οι New York Times, που είδαν στο πρόσωπό της και στις Σκουριές το story που θα γίνει πρωτοσέλιδο.

Η αξία του τίτλου Σκουριές ανεβαίνει κατακόρυφα ακριβώς έναν χρόνο πριν. Μετά την εγκληματική επίθεση στο εργοτάξιο. Και εδώ αρκεί μια σύγκριση, για να κατανοήσουμε αυτή την αξία: 248 τίτλοι μόνο στις εφημερίδες σε μια εβδομάδα, την ώρα που ολόκληρο το 2010 ήταν 130.

Για μας στην περιοχή, στις 17 Φεβρουαρίου του 2012, άλλαξαν τα πάντα. Η ίδια η γυναίκα «που δέχτηκε τη βία» περιγράφει σε εκπομπή αυτό που ακολουθεί την επίθεση: «Στην αρχή τρομάξαμε, αλλά μετά σκέφτηκα, αν έγινε από μας καλώς έγινε, αν πάλι όχι, καλώς έγινε, γιατί μας βοήθησε να γίνουμε πρώτο θέμα».

Οι Σκουριές γίνονται πρωτοσέλιδο. Δεν είναι πια μόνο ένα σύμβολο αλλά και πρώτο θέμα στις ειδήσεις των 8. Αφιερώνονται εκπομπές, γράφονται άρθρα και κατασκευάζεται το σκηνικό του “εμφυλίου”, που χωρίζει την Χαλκιδική σε 2 μέτωπα.

Λίγο μετά, η εισβολή των ΜΑΤ νύχτα στην Ιερισσό δίνει περισσότερο χρόνο στις Σκουριές. Στις πρωινές εκπομπές, στα δελτία των ειδήσεων. Και οι Σκουριές γίνονται το πιο δυνατό πρώτο θέμα και εθνικό σύμβολο. Χωρίς φυσικά κανείς να αναφέρεται στις πραγματικές Σκουριές. Αλλά αυτό δε χρειάζεται να ειπωθεί. Οι Σκουριές πουλάνε και ο κόσμος ακούει…

Λαμπεροί αστέρες όπως η Naomi Klein, η Rebecca Harms, η Elizabeth May, φτάνουν στις Σκουριές, και φωτογραφίζονται με μπλουζάκια «SOS Χαλκιδική», κλέβοντας λίγη από τη λάμψη τους. Μιλούν για νέα λωρίδα της Γάζας και για το δόγμα του Σοκ. Δείχνουν τα συρματοπλέγματα αλλά ποτέ την αδικαιολόγητη βία κατά εργαζόμενων και φυσικά ποτέ το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην εργασία.

Ακολουθούν βουλευτές, πολιτικά πρόσωπα ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί που χρησιμοποιούν τις Σκουριές για να μπουν στο κάδρο. Όλοι μιλούν για τις #Skouries, γράφουν για τις Σκουριές, εννοώντας πολλά και διαφορετικά πράγματα, αλλά ποτέ τις πραγματικές Σκουριές και αυτό που η περιοχή σηματοδοτεί για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.

Σήμερα ανέβηκα στις Σκουριές, και είδα τον τόπο όπως τον ήξερα. Είδα ένα ραγδαία αναπτυσσόμενο εργοτάξιο. Είδα ανθρώπους να δουλεύουν νόμιμα και ηθικά. Είδα όλα αυτά που απορώ πως και γιατί κανένας άλλος πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν θέλει ούτε να πει ούτε να αφήσει τους άλλους να δουν.

Σήμερα οι Σκουριές έγιναν #Skouries, γιατί υπάρχει η κατάλληλη συγκυρία. Όσο λοιπόν ακούμε για τις Σκουριές, για τους κατοίκους και την παραλία των Σκουριών, και εμείς βλέπουμε σοβαρούς ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί κάθε μέρα για να βγάλουν το ψωμί τους, θα ξέρουμε. Όπου βλέπεις #Skouries, να σκέφτεσαι τις πραγματικές Σκουριές.

Και για μας, «τους κατοίκους των Σκουριών», είναι ο τόπος μας, και όχι κάποιο σύμβολο, ούτε ένας τίτλος στις εφημερίδες. Αυτό μπορεί να μην πουλήσει ποτέ αλλά δεν έχει σημασία: για μας δε μετρούν οι τίτλοι αλλά η ουσία. Και αυτή είναι κάθε μέρα μπροστά μας.

Όσο, λοιπόν, οι τίτλοι «θα χτίζουν» την Έριν Μπρόκοβιτς των Σκουριών, η δουλειά των 400 εργαζόμενων στις πραγματικές Σκουριές, θα χτίζει το αύριο που εμείς διεκδικούμε. Και αυτό -πιστέψτε με- κάποτε θα είναι ο μόνος τίτλος που θα θυμόμαστε, και θα έχει πραγματική αξία.

[της Αγγελικής Ρήγα, ΠΗΓΗ: Μεταλλευτικά Νέα – Μάρτιος 2014]

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>