Tag Archives: φορολογική λαίλαπα

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ;

επενδυσηΟ πρόεδρος του ελληνογερμανικού επιμελητηρίου κ. Μ. Μαΐλλης είχε τονίσει ότι η ελληνική οικονομία για να ανακάμψει χρειάζεται 100 δισ. ευρώ ξένες επενδύσεις. Προφανώς έχει απόλυτο δίκιο. Το ζήτημα όμως είναι ποια κυβέρνηση θα προσελκύσει τους ξένους επενδυτές; Με ποιες προϋποθέσεις, σε τι περιβάλλον και με ποιες συμπεριφορές;

Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει κανένα κίνητρο για προσέλκυση επενδυτών. Αντίθετα, υπάρχουν πλήθος αντικινήτρων. Και η σημερινή κυβέρνηση πρωτοστατεί σε αυτό. Με πρώτο από όλα την υπέρμετρη και ανεξέλεγκτη φορολόγηση η οποία δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα και αλλάζει από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, από υπουργό σε υπουργό, σχεδόν ανά μερικούς μήνες. Πρόκειται για την χώρα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο σίγουρα -το θέμα είναι αν είμαστε και σε διεθνές επίπεδο- με το πιο ευμετάβλητο φορολογικό σύστημα. Χωρίς σταθερότητα, χωρίς συμφωνίες κυρίων, χωρίς κανόνες παιχνιδιού και ύπουλο από πάνω καθώς χρησιμοποιείται αδιακρίτως η αναδρομικότητα.

Μία φορολογική λαίλαπα που συνοδεύεται από διαρκή αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις, με γνώμονα την επιβάρυνση των επιχειρήσεων, όχι όμως υπέρ των εργαζομένων, αλλά υπέρ του δημοσίου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μισθούς που ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ καθαρά, οι εργοδοτικές εισφορές υπέρ του κράτους προσεγγίζουν ή και υπερβαίνουν το ήμισυ του μικτού κόστους του εργοδότη…

Ενώ την ίδια στιγμή ένα πολυδαίδαλο γραφειοκρατικό σύστημα, που συνοδευόμενο από ένα απίστευτα αργό, ακόμη και για τριτοκοσμική χώρα νομικό – δικαστικό σύστημα, θέτει υπό ομηρία την έννοια επιχειρηματικότητα. Η οποία βέβαια έχει να αντιμετωπίσει και την παντελή έλλειψη χρηματοδότησης από ένα ασθενές τραπεζικό σύστημα το οποίο πολύ δύσκολα θα παίξει κάποιον καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της οικονομίας ακόμη και μετά την ανακεφαλαιοποίησή του.

Και όσοι παρ’ όλα αυτά παίρνουν το ρίσκο να επενδύσουν στην Ελλάδα, έχουν να αντιμετωπίσουν κομματικές ιδεοληψίες, τοπικά συμφέροντα και τοπικούς “καισαρίσκους”, είτε αυτοί προέρχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση, είτε από τον συνδικαλιστικό χώρο, είτε ακόμη και από την κεντρική πολιτική σκηνή. Μαζί με έκτακτα χαράτσια κατά παράβαση συμφωνιών από ένα αφερέγγυο κράτος, που αξιοποιεί ως άλλοθι δήθεν κοινωνικές, περιβαλλοντικές και διάφορες άλλες επιπτώσεις, για να καλύψει τις δικές του ανομίες. Για να μην θέσουμε και το υψηλό ρίσκο που συνεπάγεται για τη σταθερότητα στη χώρα η κορύφωση της κοινωνικής ανέχειας και η ανεξέλεγκτη εισροή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων.

Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι εξακολουθούν να παραμένουν στη χώρα, σε ποια αγορά απευθύνονται; Η Ελλάδα έχει κάποια σημασία μόνο ως βάση ή πύλη εισόδου στην Ευρώπη. Γιατί κατά τα άλλα, η εγχώρια αγορά αργοπεθαίνει από τις βαρύτατες επιπτώσεις της κρίσης και της φορολογικής λαίλαπας που έχει συρρικνώσει στο ελάχιστο τα εισοδήματα των πολιτών. Καθιστώντας τους αδύναμους να εκπληρώσουν ακόμη και τις βασικές τους υποχρεώσεις.

Με αποτέλεσμα τα λουκέτα να αυξάνονται και να απειλούνται ακόμη και οι συστημικοί κλονισμοί. Την ίδια ώρα, πολλοί εγχώριοι επιχειρηματίες μικρού ή και μεσαίου βεληνεκούς, αρχίζουν να ακολουθούν τον δρόμο που έχουν ήδη χαράξει μεγαλοεπιχειρηματίες και εφοπλιστές αναζήτησης εναλλακτικής φορολογικής πατρίδας και επιχειρηματικής έδρας. Σε 15.000 μάθαμε ότι φθάνουν τα νεά εταιρικά ΑΦΜ που ανοίγουν σε Κύπρο και Βουλγαρία μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα και έρχονται να προστεθούν σε δεκάδες χιλιάδες άλλα που έχουν ήδη ενεργοποιηθεί. Και η μεγάλη φυγή διευρύνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Αυτή είναι κύριοι της κυβέρνησης η πραγματική εικόνα της επενδυτικής δραστηριότητας στη χώρα. Επενδύσεις με παραγωγική σημασία που μπορούν να εγγυηθούν νέες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να έρθουν σε αυτό το περιβάλλον. Και καλό θα ήταν να μην τραβά η κυβέρνηση το σκοινί στα άκρα και με όσες ήδη υπάρχουν, για να μην πάρουν και αυτές τον δρόμο της μεγάλης εξόδου.

Και δεν πρέπει αν ξεγελά κανέναν η τοποθέτηση κεφαλαίων από ξένα funds στις τράπεζες. Εκεί οι λόγοι είναι άλλοι. Και σχετίζονται με το περιθώριο γρήγορου κέρδους στο οποίο προσδοκούν οι ξένοι διαχειριστές λόγω των discounts στη σχέση της τιμής συμμετοχής τους στην αύξηση και της τρέχουσας αποτίμησης των τραπεζών, αλλά και στο γεγονός ότι τους δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσουν αρκετά σημαντικά assets σε τιμή που δεν ξεπερνά τα μερικά σεντς το ευρώ στη σχέση κόστους και πραγματικής αξίας. Αυτή άλλωστε είναι και η φιλοσοφία συμμετοχής στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εξευτελιστικά χαμηλές αποτιμήσεις.

ΥΓ. Και καλά, η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει, η αντιπολίτευση γιατί σιωπά;

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, 14/11/2015, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου]