Να δώσω τα συγχαρητήριά μου και να ευχηθώ κάθε επιτυχία στη νέα καριέρα που ξεκινά ο κος Σαράντης Δημητριάδης (ναι βρε, ο ομότιμος), ως κύριος αρθρογράφος στο μπλογκ του Τόλη, αφού τα τρία από τα τέσσερα τελευταία άρθρα που έχουν αναρτηθεί, είναι δικά του!
Γενικά ο κος Δημητριάδης γράφει «επιστημονικοφανώς», απέχει από το υβριστικό στιλ του μπλογκ που τον φιλοξενεί και προσπαθεί να χρησιμοποιεί επιχειρήματα, άσχετα αν συνήθως είναι έωλα… Αυτό που έχει ενδιαφέρον στον τρόπο γραφής του κου Δημητριάδη είναι στο πως αποτυπώνει στο χαρτί τις ακολουθίες των σκέψεών του, κι ας μην είναι πάντα λογικές. Γι’ αυτό και τα άρθρα του ξεφεύγουν από την θλιβερή μετριότητα των αναρτήσεων του Παρατηρητηρίου, τουλάχιστον όσον αφορά τον χειρισμό του λόγου, γεγονός που υποθέτω ο κος Παπαγεωργίου τον χρησιμοποιεί σε σημείο κατάχρησης…
Στην τελευταία του ανάρτηση όμως, με τον «ευρηματικό» τίτλο «Η (Τζ)άκρη του νήματος #skouries», (διαβάστε εδώ), ο κος Δημητριάδης ξέφυγε… Ίσως μεθυσμένος από τη γλυκιά γεύση της επιτυχίας… (δεν είναι και λίγο να δημοσιεύεις ακατάπαυστα στο antigold.org, έτσι;).
Σχετικά με την ανακοίνωση της υφυπουργού βιομηχανίας κας Τζάκρη για το μεγάλο θέμα των αδειοδοτήσεων που αφορούν στη βιομηχανία και την εξαγγελία της δημιουργίας ενός «Εθνικού Προγράμματος Απλοποίησης Αδειοτήσεων», ο κος ομότιμος σπεκουλάρει ασύδοτα…
«Λέτε η Ελληνικός Χρυσός να περιμένει τη δημιουργία του «Εθνικού Προγράμματος Απλοποίησης Αδειοδοτήσεων» και την αναμόρφωση του νόμου 4262/2014 σε ό,τι αφορά και τις εξορυκτικές δραστηριότητες ώστε να ζητήσει τότε την αναθεώρηση της ΚΥΑ που κυρώνει τη ΜΠΕ και που … “εκφεύγει της αρμοδιότητας” της υπηρεσίας του Υπουργείου Περιβάλλοντος»;
Δυο λόγια σαν σχόλιο μόνο… Επειδή, λοιπόν, με ενοχλεί αφάνταστα η κατάφωρη επιλεκτική στοχοθέτηση εδώ- ένα σωρό επιχειρήσεις και ειδικά οι antigold τουριστικές θα ωφεληθούν–, και επειδή ο συγγραφέας του άρθρου δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το αν όντως θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος, και επειδή μου τη δίνει να χρησιμοποιείται κάτι τόσο σοβαρό με όποιο τρόπο βολεύει κάποιον, και επειδή σιχαίνομαι αυτόν το είδος του «πλάγιου λαϊκισμού», θα πρέπει να σηκώσω κόκκινη κάρτα στον γραφικό ομότιμο. Συμπάθεια, συμπάθεια, αλλά basta… Μέχρι που μπορεί να φτάσει και η ασυλία;
