Σχετικά με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 16-11-2014 στις Σκουριές και με αφορμή τις τελευταίες ανακοινώσεις από το συντονιστικό φορέων και συλλόγων Σταγείρων-Ακάνθου ενάντια στην εξόρυξη χρυσού θέλουμε να αποκαταστήσουμε την αλήθεια πιστοποιώνταςότι:

Ο φίλος και συνάδελφος που υπέστη άγρια και βάναυση επίθεση εναντίον του αλλά και το αυτοκίνητο του, με το οποίο βγάζει το μεροκάματό του για να ζήσει την οικογένειά του, δεν ήταν σεκιούριτι της εταιρείας αλλά ούτε και έκανε έλεγχο στους δήθεν διαδηλωτές που θυμήθηκαν να κάνουν πορεία με το βασίλεμα του ηλίου. Είναι εργαζόμενος στο υπόγειο μεταλλείο των Σκουριών και την συγκεκριμένη μέρα και ώρα έπρεπε να μεταβεί για τον τυπικό έλεγχο στο εργοτάξιο τον Σκουριών. 2 χιλιόμετρα πριν το εργοτάξιο του έμελλε να πιάσει το λαχείο… καθώς συναντήθηκε με τους «ειρηνικούς» διαδηλωτές. Αφού ξυλοκοπήθηκε, του έσπασαν το αυτοκίνητο (βλέπε φωτό), ενώ από την μανία τους δεν γλίτωσε ούτε και το κατοικίδιο πού είχε μαζί για παρέα, το οποίο ξυλοκοπήθηκε επίσης. Ο άνθρωπος ήταν φανερό ότι δεν ήταν σεκιούριτι διότι φορούσε στολή εργασίας με την επωνυμία της εταιρείας και είχε επίσης επάνω του την κάρτα εισόδου του, την οποία και του έχουν κλέψει και έχουν δει ότι δεν ανήκει στην ομάδα φύλαξης των Σκουριών. Ο συνάδελφος είναι μεταλλωρύχος και είναι μέλος του σωματείου μεταλλωρύχων υπογείων στοών μεταλλείων Κασσάνδρας.

Επαγγελματικό Σωματείο Υπογείων-Στοών Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής

πηγή: http://respentza.blogspot.gr/

Ο Γιάννης Καραπαναγιώτης, επιστάτης στο υπόγειο μεταλλείο της Ολυμπιάδας και κάτοικος Παλαιοχωρίου, ανεβάζει τους τόνους και δε δέχεται ούτε ως αστείο την άποψη που λέει ότι οι κάτοικοι που ζουν και εργάζονται στα μεταλλεία δεν σκέφτονται τι τόπο θα παραδώσουν στα παιδιά τους.

«Είμαι μεταλλωρύχος. Και τί σημαίνει αυτό, ότι δεν είμαι κάτοικος αυτής της περιοχής; Ότι δεν αγωνίζομαι γι’ αυτόν τον τόπο; Ότι δεν είμαι οικογενειάρχης, ότι δεν είμαι οικολόγος, ότι

δεν είμαι πολιτικά ενεργός; Είμαι μεταλλωρύχος, κάτοικος, πατέρας, γιος, αγωνιστής, πατριώτης, σκεπτόμενος. Πάνω απ’ όλα όμως είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για όλα αυτά, που με κάνουν αυτό που είμαι! Έζησα μια ζωή στο Παλαιοχώρι. Μεγάλωσα εδώ, μεγαλώνω τα παιδιά μου εδώ. Δεν έφυγα ποτέ, δεν «παρέδωσα τα όπλα» στις δυσκολίες.

Αυτό το μέτρο και τον διαχωρισμό του εργαζόμενου και του κατοίκου δε τον καταλαβαίνω. Πάνω απ’ όλα μας προσδιορίζει ο τόπος μας, η ταυτότητα μας και μετά όλα τα άλλα. Εγώ λοιπόν ξέρω πολύ καλά και πού ζω και ποιός είμαι και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι κανείς δεν αγαπάει τα παιδιά μου και τον τόπο μου πιο πολύ από μένα. Αυτά δεν τα διαπραγματεύομαι. Θεωρώ προσβολή να μου βάζουν μια ταμπέλα χωρίς να με ξέρουν. Ας έρθουν να με ρωτήσουν και θα τους πω, ότι πάνω απ’ όλα είμαι αγωνιστής. Για τον τόπο μου, τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τον πατέρα μου και τα ιδανικά που πάντα υπηρετούσα πιστά.

Αυτά κανείς δεν δικαιούται να τα αμφισβητήσει και κανείς δεν δικαιούται να πιστεύει ότι είναι περισσότερο αγωνιστής και περισσότερο πατριώτης από μένα. Μας παρουσιάζουν σαν μια περιοχή σε εμφύλιο. Εγώ δεν βλέπω αυτό. Βλέπω μια περιοχή που μας χωράει όλους. Όπως μας χωρούσε πάντα. Δεν ξέρω τι βλέπουν κάποιοι άλλοι και τι εντυπώσεις θέλουν να δημιουργήσουν. Εγώ ζω εδώ και βλέπω τα παιδιά μου, τη γυναί-κα μου, το γείτονά μου, το συγχωριανό μου και τους βλέπω πολύ καθαρά. Αυτό που βλέπω λοιπόν είναι χαμόγελα, σιγουριά, αισιοδοξία, όνειρα, ελπίδα. Για όλους εμάς, που αγαπάμε αυτά τα χωριά όσο τίποτα άλλο, τίποτα απ’ αυτά δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Τίποτα δεν θυσιάζεται.»

[ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ, τεύχος ΝΟΕΜΒΡΗ-ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2013]