Tag Archives: ελλαδα

ΔΙΑΣΥΡΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΩΡΑ…

cartelacooo1

Διαβάζοντας στο Παρατηρητήριο αναρτήσεις της τάχαμου εκδήλωσης στην Βαρκελώνη για στήριξη του «αγώνα» της Χαλκιδικής από αντιφασιστική οργάνωση (που εδρεύει στην Βαρκελώνη;;;), διαπιστώνουμε ότι είναι ίσως η χειρότερη δυσφήμιση για τη χώρα μας… Ειδικά σε μια εποχή που η Ελλάδα προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκαταστήσει το όνομά της και την αξιοπιστία της στις διεθνείς αγορές, ομάδες όπως το «Αντιφασιστικό Δίκτυο για την Ελλάδα» διασύρουν τη χώρα ατιμωρητί… Διαβάζοντας την αφίσα της συγκεκριμένης εκδήλωσης ένας ξένος δημιουργεί μια εικόνα για την Ελλάδα που ούτε λίγο ούτε πολύ συνοψίζεται στα κάτωθι:

«Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα η αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, η ελευθερία έκφρασης, η ποιότητα της ζωής, θυσιάζονται στο όνομα συμφερόντων επιχειρήσεων και πολιτικών φιλοδοξιών, καλυμμένων κάτω από τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές που εκδηλώνονται με τους πιο απάνθρωπους τρόπους στη σύγχρονη Ελλάδα. […] Το κοινωνικό κίνημα που ενώθηκε στην αντίσταση εναντίον αυτών των καταστροφικών σχεδίων αντιμετωπίζει τη βίαιη καταστολή της κυβέρνησης , την αστυνομική βία , τις διώξεις , τις φυλακίσεις , τη δυσφήμηση, τη μομφή και την ποινικοποίηση.».

Και τι «Αντιφασιστικό Δίκτυο» είστε εσείς; Για συνδέστε μου τώρα και τον φασισμό με την υπόθεση της επένδυσης στη Χαλκιδική… Θα αρχίσετε να μιλάτε για «κρατικό φασισμό»; Εντάξει, κατάλαβα ποιοι είστε… Είπαμε… Εδώ ξέρουμε ποιοι είστε, σας μάθαμε, μπορείτε να λέτε ότι ασυναρτησία θέλετε, ο κόσμος σας έχει απομονώσει ήδη. Το να ρεζιλεύετε τη χώρα όμως εκτός συνόρων είναι άλλη υπόθεση… Ντροπή σας!

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΧΑΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

sto-1691-tou-aep-to-elliniko-dimosio-chreos-sto-v-3mino-tou-2013

Πόσες φορές ακούσαμε δια στόματος Τόλη και πόσες φορές είδαμε γραμμένο σε αντιεπενδυτικά Blog και σε άρθρα του Σάκη Αποστολάκη, για το περίφημο «σκάνδαλο της μεταβίβασης των ορυχείων» και για τα «εκατομμύρια ευρώ» που έχασε το ελληνικό δημόσιο; Τι συνέβη όμως στ’ αλήθεια; Ποια είναι η πραγματικότητα; Ας δούμε το χρονικό της μεταβίβασης:

Το 1996 τα Μεταλλεία Κασσάνδρας περνούν στην κυριότητα της TVX HELLAS, η οποία  εν καιρώ καταθέτει επενδυτικό σχέδιο για μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα. Το 2002 το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίπτει το επενδυτικό πλάνο για μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα και μέχρι τον Ιανουάριο του 2003, το κλίμα που διαμορφώνεται, λόγω των χαμηλών τιμών μεταλλευμάτων και των αρνητικών αποφάσεων για τις περιβαλλοντικές μελέτες, οδηγεί σε διαθεσιμότητα όλο το προσωπικό των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους η ΤVΧ καταθέτει αίτημα πτώχευσης και για διάστημα ενός έτους 450 εργαζόμενοι και όλοι οι συνεργαζόμενοι εργολάβοι και προμηθευτές παραμένουν απλήρωτοι.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους αναζητείται λύση για τη συνέχιση της μεταλλευτικής δραστηριότητας, την περιβαλλοντική αποκατάσταση της περιοχής και την οικονομική αποκατάσταση των εργαζόμενων. Να σημειωθεί ότι η αξία του ενεργητικού των Μεταλλείων Κασσάνδρας υφίσταται σοβαρή απομείωση, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες της αγοράς. Τότε εμφανίζεται η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. σαν εν δυνάμει φορέας συνέχισης. Ορίζεται η καταβολή 11 εκ. Ευρώ από την Ελληνικός Χρυσός και 11 εκ. Ευρώ από την ίδια την ΤVX, που τα καταβάλει οικειοθελώς για να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Όλα τα χρήματα διατίθενται προκειμένου να διασφαλιστεί η πληρωμή του προσωπικού και των προμηθευτών.

Τον Δεκέμβριο του 2003 υπογράφεται η σύμβαση της μεταβίβασης. Η μεταβίβαση έγινε με πώληση του ενεργητικού ιδιωτικής εταιρείας σε ιδιωτική εταιρεία (ιδιοκτησια­κό καθεστώς που ίσχυε πάντα για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας), με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο για λόγους προστασίας των εργαζομένων και του περιβάλλοντος. Το τίμημα των 11 εκ. Ευρώ ανταποκρινόταν στην κατάσταση που είχαν περιέλθει τα μεταλλεία κατά το χρόνο της μεταβίβασης. Λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν τότε – οφειλές σε εργαζόμενους και προμηθευτές, καμία άδεια σε ισχύ, υποχρεώσεις διαχείρισης των περιβαλλοντικών ζητημάτων κ.λπ. – δεν υπήρχε κανένα επενδυτικό ενδιαφέρον, είτε από την Ελλάδα, είτε από το εξωτερικό. Τον Ιανουάριο του 2004 η σύμβαση παραχώρησης των μεταλλευτικών δικαιωμάτων στην Ελληνικός Χρυσός επικυρώνεται από το Ελληνικό Κράτος με απόφαση της Βουλής.

Για να μας πουν οι φωνασκούντες… Τι έπρεπε να γίνει; Να μείνουν κι άλλα χρόνια απλήρωτοι και άνεργοι όλοι οι εμπλεκόμενοι επειδή 11 εκατομμύρια τους φαίνονται λίγα; Και αν ήταν λίγα γιατί δεν υπήρξε άλλος ενδιαφερόμενος για τα μεταλλεία; Ή να επωμιστεί το δημόσιο το πρόβλημα των απλήρωτων και των ανέργων; Και τέλος που ακριβώς έχασε το δημόσιο να καταλάβω κι εγώ; Ήταν ή δεν ήταν συναλλαγή μεταξύ ιδιωτικών εταιρειών;

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ

oryktos-ploutos

Ως λαός και πολιτική ηγεσία πρέπει να αποκτήσουμε σωστή άποψη και εικόνα για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε τι είναι ορυκτός πλούτος για την Ελλάδα. Δυστυχώς, σήμερα, ακόμη και η έννοια ορυκτός πλούτος παρεξηγείται από μεγάλη μερίδα της καθημαγμένης από την κρίση κοινωνίας μας, που τον συνδέει με πάμπλουτες επιχειρήσεις, πολυεθνικές και μη, που εκμεταλλεύονται τα ορυκτά μόνο για όφελος τους. Στη διαμόρφωση μιας τέτοιας άποψης συντελούν διάφοροι ιθύνοντες και μη, όπως καθηγητές πανεπιστημίου και πολιτικοί από όλες σχεδόν τις πλευρές, που άθελά τους από άγνοια, ή και σκοπίμως, φανατίζουν τελικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας εναντίον κάθε δραστηριότητας που συνδέεται με τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Όλοι αυτοί οι κύριοι, που μιλούν στα κανάλια και γράφουν στις εφημερίδες και στα διάφορα blogs και social media, αναφέρονται στην αξία των ορυκτών πρώτων υλών της χώρας, αναβιβάζοντάς την σε τεράστια ποσά, που εκτιμούν διάφοροι ειδικοί και μη, λες και η αξία αυτή είναι ένα καθαρό κέρδος στα χέρια των τυχερών επιχειρήσεων που θα ασχοληθούν με την εξόρυξή του, ή σαν κάτι για το οποίο μπορείς να πεις στον ενδιαφερόμενο στο πουλώ τόσο γιατί τόσο είναι η αξία του . Έτσι σε άρθρο σε έγκυρη εφημερίδα γράφτηκε ότι η αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας είναι 400 δις ευρώ, ενώ κάπου παρακάτω γράφει ότι το εθνικό μας χρέος είναι 350 δις ευρώ. Ο ωραίος αυτός συνειρμός οδηγεί, τον αδαή αναγνώστη, στο συμπέρασμα ότι οι ελληνικοί ορυκτοί πόροι με την αξία τους εξοφλούν το εθνικό μας χρέος και παίρνουμε και ρέστα! Άλλος κύριος, καθηγητής Πανεπιστημίου, αλλά και κάποιοι πολιτικοί συγκρίνουν τη μεταλλευτική αξία κοιτασμάτων με πόσα έδωσε η επιχείρηση για να αγοράσει την εκμετάλλευση. Κανείς τελικά δεν λέει στον λαό μας την αλήθεια. Κανείς δεν λέει ότι αν οι ορυκτοί πόροι της χώρας έχουν π.χ. αξία 400 δις ευρώ, το ποσό αυτό είναι τα χρήματα που θα έλθουν στα χέρια των επιχειρήσεων από την πώληση των προϊόντων που θα παραχθούν: μάρμαρα, βιομηχανικά ορυκτά, πετρέλαια, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, μέταλλα, αδρανή, άνθρακες κ.λπ. και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, δηλαδή σε πάρα πολλά χρόνια. Για να φτάσουμε, όμως, στην πώληση όλων αυτών των αγαθών, που λέγονται ορυκτός πλούτος, θέλει πολύ δουλειά και πολλά έξοδα: Πανάκριβα προσπελαστικά και προπαρασκευαστικά έργα, μεγάλου κόστους κατεργασίες, υψηλού ρίσκου και μεγάλου κόστους έρευνα κοιτασμάτων με γεωτρήσεις, μισθοί εργαζομένων, καύσιμα, ενέργεια, αγορά τεχνολογίας, εξοπλισμού, τέλη, φόροι, δάνεια, κινητός και ακίνητος εξοπλισμός εκμετάλλευσης, έξοδα διοίκησης των επιχειρήσεων και τόσα άλλα. Όλα αυτά τα έξοδα θα πρέπει να αφαιρεθούν από τη λεγόμενη αξία των ορυκτών πόρων ή αν κάποιοι προτιμούν από την αξία του ορυκτού μας πλούτου. Και μένει το κέρδος της μεταλλευτικής επιχείρησης τελικά, που είναι η αμοιβή της για την πραγματικά δύσκολη και γεμάτη ρίσκα δουλειά της. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, και σε αυτούς που στηρίζουν την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων και σε αυτούς που την πολεμούν, ότι η μεταλλευτική τους αξία δεν πάει στις τσέπες αυτού που αξιοποιεί τους ορυκτούς πόρους. Από στατιστικές φαίνεται ότι τουλάχιστον το 30% της αξίας των ορυκτών πόρων μιας χώρας επιστρέφει έμμεσα στο κράτος, ενώ η υπόλοιπη αξία μοιράζεται στα διάφορα έξοδα και κυρίως στους μισθούς των εργαζομένων, στην ενέργεια κ.λπ. Αυτό που μένει στο τέλος ως κέρδος της επιχείρησης φορολογείται μέχρι στιγμής στη χώρα μας με πολύ μεγαλύτερους συντελεστές από πολλές ανταγωνιστικές χώρες. Από τους ισολογισμούς των επιχειρήσεων, που ειδικεύονται στους ορυκτούς πόρους της χώρας μας, μπορεί ο καθένας, που έχει στοιχειώδη γνώση στα οικονομικά, να καταλάβει πόσα ψέματα λέγονται στον ελληνικό λαό.

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Ελευθέριου Φαίδρου Προέδρου του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, με αφορμή το 6ο Διεθνές Συνέδριο για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στη Μεταλλευτική Βιομηχανία που πραγματοποιήθηκε στη Μήλο)

 

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΡΥΚΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ

130516139-low

Ο ελληνικός εξορυκτικός κλάδος μπορεί να συμβάλει στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας αρκεί η Εθνική Πολιτική Αξιοποίησης (Ε.Π.) των Ορυκτών Πρώτων Υλών (ΟΠΥ) να μη μείνει στα χαρτιά, να δημιουργηθεί ειδικό χωροταξικό για τις ΟΠΥ, να απλοποιηθεί η λατομική μεταλλευτική νομοθεσία, να δοθεί προς ψήφιση το νέο λατομικό νομοσχέδιο και σε ο,τι αφορά τις επιβαρύνσεις των επιχειρήσεων με τέλη και μισθώματα, αυτές να μη γίνουν αντικίνητρα για επενδύσεις. Τα παραπάνω τόνισε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ), Ελευθέριος Φαίδρος, σε συνέντευξη, με την ευκαιρία του 6ου Διεθνούς Συνεδρίου SDMI 2013, που έγινε στη Μήλο (30 Ιουνίου- 3 Ιουλίου). Όπως είπε, ένα χρόνο μετά την εξαγγελία της EΠ, δεν έχουν γίνει πολλά πράγματα για την υλοποίηση της, πέραν της ψήφισης του νόμου (4014/2011 ) περί περιβαλλοντικής αδειοδότηση έργων. Πιστεύουμε ότι η πλήρης εφαρμογή της Ε.Π. απαιτεί πολιτική βούληση τόνισε, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι ο κ. Γ. Μανιάτης, που επί της υφυπουργίας του στο YΠEKA διαμορφώθηκε και ανακοινώθηκε η Ε.Π., θα ολοκληρώσει την προσπάθεια ως νέος υπουργός ΠΕΚΑ. Σε ό,τι αφορά την επιβολή των νέων ανώτατων ορίων μισθωμάτων των δημόσιων μεταλλείων, με βάση το νόμο 4042/ 2012, ο ΣΜΕ ζητά από την πολιτεία με ανάλογη νομοθετική ρύθμιση να προβλέψει τρόπους και κριτήρια κλιμάκωσης των μισθωμάτων μέχρι του ανώτατου ορίου, διαφορετικά θα επιβάλλονται άκριτα τα ανώτατα μισθώματα (όπως ξεκίνησε να γίνεται από 1.1.2013). Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, το τελευταίο διάστημα, επεξεργάζεται σχέδιο και για την επιβολή τελών επί των ιδιωτικών οριστικών παραχωρήσεων. Ο ΣΜΕ, που κατέθεσε μελέτη για τις επιπτώσεις τέτοιων μέτρων στη βιωσιμότητα του κλάδου, ζητά από το ΥΠΕΚΑ να λάβει υπόψη του τη δυσχερή οικονομική θέση των περισσότερων μεταλλευτικών επιχειρήσεων, πριν αποφασίσει να επιβάλει πρόσθετα βάρη. Πάντως, σι πληροφορίες θέλουν τις δύο πλευρές να συγκλίνουν σε ένα νέο καθεστώς για την επιβολή royalties που θα είναι συνάρτηση της κερδοφορίας και όχι του τζίρου, όπως είχε προταθεί αρχικώς.

Οι βασικοί επιμέρους στόχοι της πολιτικής αυτής είναι: Επαρκής και σταθερή διάθεση ΟΠΥ στην κοινωνία με τρόπο εναρμονισμένο με τις εθνικές τομεακές πολιτικές ανάπτυξης άλλων δραστηριοτήτων. Εξοικονόμηση των ΟΠΥ μέσα από βέλτιστες οικοαποδοτικές πρακτικές παραγωγής. Στήριξη των πανεπιστημιακών τμημάτων που σχετίζονται με την αξιοποίηση των ΟΠΥ. Εναρμόνιση των αναγκών των τοπικών κοινωνιών με τις αναπτυξιακές δυνατότητες των μεταλλευτικών επιχειρήσεων. Διαμόρφωση των χώρων των λατομείων και μεταλλείων, ώστε να είναι αυτοί δεκτικοί άλλων προγραμματισμένων χρήσεων, μετά την εκμετάλλευση. Χωροταξική οργάνωση της μεταποίησης πρώτων υλών, όταν αυτή συντελείται εκτός των μεταλλευτικών ή λατομικών χώρων.