Έξω από το ΥΠΑΠΕΝ στην λεωφόρο Μεσογείων επανεμφανίστηκαν τα γνωστά σκηνάκια των μεταλλωρύχων οι οποίοι επέστρεψαν στο πόστο τους διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση Σκουρλέτη περί κλεισίματος των μεταλλείων.

Ο ίδιος ο κος Σκουρλέτης προσερχόμενος στην ορκωμοσία της κυβέρνησης και απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου είπε πως περιμένουμε την απόφαση του ΣτΕ. Στη συνέχεια προέβη σε μια περίεργη δήλωση, πως «η εταιρεία έχει εξαφανιστεί, δεν εμφανίζεται».

Τι θα ήθελε ο κος Σκουρλέτης; Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει η εταιρεία εν μέσω προεκλογικής περιόδου, από το να περιμένει την ελληνική δικαιοσύνη να αποφανθεί για τα ασφαλιστικά μέτρα; Να βγει στην ταράτσα να φωνάζει;

Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος ρώτησε τον κο Σκουρλέτη τι θα γίνει αν η απόφαση του ΣτΕ είναι θετική για την εταιρεία. Για κακή μας τύχη η σύνδεση διακόπηκε εκεί και δεν ακούσαμε με τα αυτιά μας την απάντηση Σκουρλέτη. Ο δημοσιογράφος του Σκάι κος Υποφάντης μας μετέφερε ότι ο κος Σκουρλέτης δήλωσε πως. «Αν και εφόσον κερδίσει η εταιρεία το θα πρέπει το ελληνικό δημόσιο να επιτρέψει το άνοιγμα των ορυχείων.»

Πάντως εγώ αν δεν το ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά, δεν πιστεύω τίποτα… Πολλά είδαν τα μάτια μας τους τελευταίους 7 μήνες…

Από την άλλη πλευρά η νέα υπουργός βιομηχανίας κα Θεοδώρα Τζάκρη δήλωσε πως θα… γεμίσει την Ελλάδα φουγάρα, εννοώντας προφανώς πως είναι υπέρ της ανάπτυξης και κατά της αποβιομηχάνισης της χώρας.

Εδώ είμαστε και περιμένουμε…

Δηλώσεις του κου Σκουρλέτη εδώ, μετά το 29:50

Εις πείσμα της διεθνούς οικονομικής αστάθειας αλλά και των πολλαπλών εσωτερικών προβλημάτων που έχουν φέρει την οικονομία μας σε δεινή θέση, ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος συνεχίζει να συμβάλλει στην πραγματική οικονομία, στην απασχόληση, στο εμπορικό ισοζύγιο και το ΑΕΠ της Χώρας.

Σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη έκθεση της Γενικής Διεύθυνσης Ορυκτών Πρώτων Υλών του ΥΠΑΠΕΝ, η αξία των πωλήσεων πρωτογενών κι επεξεργασμένων ορυκτών πρώτων υλών (μεταλλευμάτων, ορυκτών, προϊόντων μηχανικής κατεργασίας, εμπλουτισμού, μεταλλουργικών προϊόντων, μαρμάρων και αδρανών υλικών), υπολογίζεται για τα έτη 2013-2014 περίπου στο ποσό των 1,3-1,5 δισ. € ετησίως, από το οποίο 68-70% ήταν το αποτέλεσμα εξαγωγών. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνονται ο τομέας βωξίτη-αλουμινίου, λατερίτη-νικελίου, λευκόλιθου-μαγνησιακών προϊόντων, τα βιομηχανικά ορυκτά και ο κλάδος αδρανών-μαρμάρων-φυσικών λίθων καθώς και ο τομέας της πρωτογενούς παραγωγής υδρογονανθράκων (upstream).

Δεν συμπεριλαμβάνονται α) η παραγωγή λιγνίτη, του κύριου ενεργειακού πόρου της Ελλάδας με εσωτερική κατανάλωση στο σύνολό της από τη ΔΕΗ ΑΕ β) οι κλάδοι τσιμεντοβιομηχανίας και του σκυροδέματος που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τις ορυκτές πρώτες ύλες. Αν προστεθεί και η εκτίμηση για την τσιμεντοβιομηχανία και το σκυρόδεμα (περίπου 1 δισ. €.) καθώς και μια μέση εκτίμηση για την αξία του εξορυσσόμενου λιγνίτη (1 δισ. € ετησίως περίπου), η εκτίμηση για τη συνολική ετήσια συμβολή του κλάδου στο ΑΕΠ είναι περίπου 3,5 δισ. € (συμμετοχή 2% στο ΑΕΠ).

Ανατρέχοντας και στις προηγούμενες αντίστοιχες ετήσιες εκθέσεις του ΥΠΑΠΕΝ (πρώην ΥΠΕΚΑ), τα τελευταία 6 χρόνια της κρίσης (2009-2014), η εξορυκτική βιομηχανία ήταν -παρά την ύφεση- ίσως ο μόνος κλάδος στην Ελλάδα που διατήρησε τις θέσεις εργασίας και τις παραγωγικές του δομές σταθερές, επιτυγχάνοντας αθροιστικά για την εξαετία κύκλο εργασιών περί τα 18-20 δισ. € και εξαγωγές που υπερβαίνουν τα 10 δισ. €. Στο ίδιο διάστημα έχει πραγματοποιήσει συνολικές επενδύσεις σε νέα έργα, εξοπλισμό, εκσυγχρονισμό μεθόδων παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων ή αξιοποίησης παραπροϊόντων που υπερβαίνουν τα 2 δισ. €, ενώ για έργα αποκατάστασης περιβάλλοντος δαπανήθηκαν 100 εκατ. €. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά Χώρας με μεταλλευτικό παρελθόν (όπου σημειωτέον η συμμετοχή στο ΑΕΠ ξεπερνούσε το 7-8%!), παρόν αλλά και μέλλον.

Όλα τα παραπάνω δεν έγιναν από μόνα τους, χωρίς προσπάθεια και πολλές φορές επώδυνους συμβιβασμούς. Οι επενδυτές θέλουν να βλέπουν σταθερότητα, προβλεψιμότητα και ανάπτυξη. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα δεν παρουσιάζει τίποτα από αυτά, εντούτοις ο τομέας αγωνίζεται. Με στροφή στον εξαγωγικό προσανατολισμό, με βελτίωση στην ανταγωνιστικότητα, με (πολλές φορές επώδυνη) αναδιάρθρωση των επιχειρησιακών δομών, με εξαγορές και συγχωνεύσεις, με στρατηγικές συνεργασίες με εταίρους του εξωτερικού.

Εντούτοις, ας μην ξεχνάμε ότι δεδομένης της φύσης του αντικειμένου -τα κοιτάσματα δεν μετακινούνται και όλη η αλυσίδα εξόρυξης και πρωτογενούς επεξεργασίας παραμένει στην Ελλάδα– άρα στο χέρι μας είναι το μεγαλύτερο μέρος από την παραγόμενη αξία της δραστηριότητας να παραμένει στη Χώρα μας είτε με τη μορφή της αμοιβής των εργαζομένων, είτε ως υπηρεσίες, είτε ως φόροι και ως royalties, είτε ως κοινωνική εταιρική ευθύνη.  Σίγουρα ο τομέας του τουρισμού, που κι αυτός λόγω της φύσεώς του έχει επίσης το προνόμιο να μην μετακινείται από τον τόπο μας, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά το βαρύ πυροβολικό κομίζοντας έσοδα που υπερβαίνουν τα 15 δισ. ευρώ (για το 2015) και άμεση συμμετοχή στο ΑΕΠ περίπου 10%. Εντούτοις, σιγά-σιγά όλοι αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη θέλει πλουραλισμό και αντίβαρα, όχι μονοκαλλιέργειες κι αποκλεισμούς.

Και κανείς σήμερα που ψάχνουμε επειγόντως για δισ. ευρώ, ως ισοδύναμα στον προϋπολογισμό για να κλείσουμε τρύπες πχ. στον ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό κλπ., δεν μπορεί να αγνοήσει τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο, που επιπλέον χαρακτηρίζεται από μεγάλη διάχυση ωφελειών στην οικονομία καθώς και τεράστια συνεισφορά στην Περιφερειακή Ανάπτυξη, ειδικά σε υποβαθμισμένες ή ορεινές περιοχές όπου δεν «ευδοκιμεί» ο τουρισμός.

Μια συνεισφορά που πρέπει να μεγαλώσει τόσο οριζόντια (με νέους τομείς πχ. τα πετρέλαια) όσο και κάθετα (με την καθετοποίηση της παραγωγής προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, πχ. μεταλλουργία χαλκού και χρυσού) προσφέροντας και στις δύο περιπτώσεις περισσότερα στον τομέα των δημοσίων εσόδων που τόσο έχουμε ανάγκη.

Και μια παρατήρηση που την κάνω πάντα όχι για να υπάρχει ως… πασπαρτού καραμέλα αλλά επειδή την πιστεύω και αφορά το περιβαλλοντικό διακύβευμα: η εκμετάλλευση ορυκτών δεν αποτελεί αυτοσκοπό και γι’ αυτό -όταν γίνεται- πρέπει να γίνεται όχι απλώς με «κάποιες» περιβαλλοντικές αναστολές αλλά με ασφαλή διαχείριση των κινδύνων και του περιβάλλοντος καθώς και των αποβλήτων που τυχόν παράγονται. Διαφορετικά η ανάπτυξη δεν είναι βιώσιμη, αξιοβίωτη αλλά ..αβίωτη. Διαφορετικά, από τη μια ράβουμε και από την άλλη ξηλώνουμε…

ΠΗΓΗ: http://www.huffingtonpost.gr/, 7/09/2015, του Πέτρου Τζαφέρη, Διδάκτωρ ΕΜΠ, Προϊστάμενος Δ/νσης Ορυκτών Πρώτων Υλών του ΥΠΑΠΕN

Τις τελευταίες ημέρες τα κόμματα έχουν αποδυθεί σε έναν υπέρ πάντων αγώνα, μέσα στα στενά χρονικά όρια που επέτρεψαν αυτές οι εκλογές-εξπρές, να εξασφαλίσουν την ψήφο μας. Οι «μεν» θα συνεχίσουν να μας «σώζουν», οι «δε» θα μας σώσουν από τους «μεν» που μας «έσωσαν» για τα καλά, κάποιοι τρίτοι θα σώσουν την Ελλάδα, άλλοι θα σώσουν τον κόσμο, και πάει λέγοντας…

Προφανώς κανείς τους δεν έχει μπει στη θέση του μεροκαματιάρη μεταλλωρύχου που πριν από έναν περίπου μήνα είδε τη ζωή του να τινάζεται στον αέρα για ένα προεκλογικό καπρίτσιο… Κανείς τους δεν έχει βιώσει το φάσμα της ανεργίας και δεν έχει νιώσει στο πετσί του την μέγγενη της ανέχειας να τον σφίγγει επικίνδυνα… Κανέναν τους δεν έχει λούσει κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως μεθαύριο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα βιοπορισμού για ολόκληρη την οικογένεια και οι μόνες λύσεις που προβάλλουν είναι η μετεγκατάσταση, ίσως και η ξενιτειά… Δεν έχει βρεθεί κανείς τους μπροστά σε αδιέξοδα ζωής, όπως για παράδειγμα να δυσκολεύεται να σπουδάσει το παιδί του…

Αν κάποιοι νομίζουν πως οι μεταλλωρύχοι κλείστηκαν στις στοές, ή κατέβηκαν στην Αθήνα στα σκηνάκια έξω από το ΥΠΑΠΕΝ, για πλάκα, για εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης ή για να κάνουν «αβάντα» στην Ελληνικός Χρυσός, πλανώνται πλάνην οικτράν… Αν επίσης νομίζουν πως ο αγώνας των μεταλλωρύχων για δουλειά και για αξιοπρεπή διαβίωση έχει σχέση με τις φωνασκίες των βολεμένων antigold που δεν ξέρουν πώς να περάσουν την ώρα τους και το έχουν ρίξει στο «κίνημα» και την δημαγωγική οικολογία, γελιούνται…

Οι μεταλλωρύχοι παλεύουν για το δικαίωμα στην εργασία, τη ζωή, την αξιοπρέπεια… Για το δίκιο τους και ένα ευοίωνο μέλλον… Ούτε προμοτάρουν τις θέσεις κάποιου κόμματος, ούτε συναγελάζονται και υποστηρίζουν αμφιλεγόμενα αντιεξουσιαστικά κινήματα και ομάδες, ούτε δικαιολογούν τη βία διαχωρίζοντάς την σε καλή και κακή… Και κυρίως είναι οι τελευταίοι που μπορεί να κατηγορήσει κάποιος για τον διχασμό της κοινωνίας της ΒΑ Χαλκιδικής, στον οποίο διχασμό πρωτοστατούν τοπικοί άρχοντες εκλεγμένοι και μη, όπως η κα Ιγγλέζη και ο κος Ζουμπάς, οι οποίοι πάνω απ’ όλα θέτουν το δικό τους πολιτικό συμφέρον.

Και εν μέσω αυτής της κατάστασης καλούμαστε να ψηφίσουμε κι εμείς εδώ στην ΒΑ Χαλκιδική. Να ψηφίσουμε τι; Ποιόν; Αυτούς που μας κλείνουν το σπίτι και διαλύουν τις οικογένειές μας; Αυτούς που δεν έκαναν τίποτα για να τερματίσει ο κοινωνικός αναβρασμός, αλλά αντίθετα τον υποδαύλιζαν διότι συνέφερε το κόμμα; Αυτούς που έδωσαν κυβερνητικά αξιώματα στην πλέον άχρηστη ομάδα διακυβέρνησης που έχει γνωρίσει μεταπολιτευτικά η Ελλάδα; Αυτούς που αποδείχτηκαν επικίνδυνοι για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Αυτούς που μας λένε κατάμουτρα πως πρέπει να μείνουμε άνεργοι για να βγουν αληθινές οι υποσχέσεις του αρχηγού; Αυτούς που μας χρησιμοποίησαν και μας χρησιμοποιούν ακόμα και μια μέρα πριν τις εκλογές –«εμείς κλείσαμε τις Σκουριές»–, ως επιχείρημα πως «έκαναν ότι υποσχέθηκαν» ;

Νομίζω είναι περιττό να συνεχίσω… Όσο γράφω, τόσο φορτίζομαι συναισθηματικά… Αλλά εκτός από το να διαμαρτύρομαι, να κλείνομαι στις στοές, να στήνω σκηνάκια έξω από το ΥΠΑΠΕΝ και να κάνω πορείες, πράγματα που σε λίγο καιρό οι περισσότεροι από αυτούς που απευθυνόμαστε θα έχουν ξεχάσει, έχω κι άλλο τρόπο να αντιδράσω… Και αυτός ίσως μετράει περισσότερο…

Εννοώ την ψήφο μου… Και αύριο θα την χρησιμοποιήσω όσο καλύτερα μπορώ…

Μάζεψαν τα σκηνάκια έξω από το ΥΠΑΠΕΝ οι διαμαρτυρόμενοι μεταλλωρύχοι και γυρίζουν στην Χαλκιδική να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Πριν την αποχώρησή τους με το πούλμαν, σκόπευαν να κατευθυνθούν προς το Μέγαρο Μαξίμου για μια τελευταία διαμαρτυρία, αλλά εμποδίστηκαν από την αστυνομία. Πρωτοφανές αυτό!!! Τους απαγορεύτηκε να κυκλοφορούν είτε με τα πόδια είτε με μέσα μαζικής μεταφοράς στο κέντρο της Αθήνας!!! Αυτό είναι από εκείνα που είδαμε για «πρώτη φορά αριστερά»…

Γεγονός είναι πως –μετά την αποχώρηση των μεταλλωρύχων–,  η Μεσογείων δεν θα είναι πια η ίδια…