«Έγραψε» πάλι ο κος Δημητριάδης… Καιρό είχαμε να δούμε άρθρο του και τον είχαμε επιθυμήσει. Συνεπής όπως πάντα, επανήλθε με ακόμα ένα άρθρο αερολογίας και antigold επιχειρημάτων, από εκείνα που μόνο αυτός μπορεί να διατυπώσει…
Ας πιάσουμε τον μίτο της σκέψης του ομότιμου, πράγμα καθόλου εύκολο.
Η συζήτηση ξεκινά από τις απόψεις διαφόρων επιστημόνων περί της ανάγκης εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων της χώρας μας, γεγονός που θα έδινε μια δυναμική αναπτυξιακή προοπτική η οποία –ειδικά σήμερα– λείπει από πολλές περιοχές. Και από το γεγονός πως οι δυνάμενες να εκμεταλλευτούν περιοχές δεν μπορούν να «μετακινηθούν», αφού τα κοιτάσματα είναι εντοπισμένα και δεν μεταφέρονται. Λέει λοιπόν ο κος Δημητριάδης:
«Η φύση επίσης, το ίδιο αυστηρά [σ.σ. με τις μεταλλευτικές περιοχές] χωροθέτησε τις περιοχές ιδιαίτερου κάλους, τις παράλιες και παραποτάμιες περιοχές, τις περιοχές εξαιρετικού κλίματος, τις αγροπαραγωγικές περιοχές, τις ιχθυοπαραγωγικές περιοχές, τις δασικές περιοχές, τις κατάλληλες για κτηνοτροφία περιοχές, τις περιοχές με πολύτιμα υπόγεια αποθέματα νερού, όπως και, σε συνδυασμό με τις ανθρωπογενείς επεμβάσεις, τις ιστορικές περιοχές, τις αρχαιολογικές περιοχές, τις περιοχές τις προσφερόμενες για αγροτουρισμό κ.λπ. Και αυτά όλα δεν μπορούμε επίσης να τα μετακινήσουμε όπου εμείς θέλουμε.
Τίποτα λοιπόν το ιδιαίτερο που να αφορά τον χωροθετικό περιορισμό δεν διαφορίζει τα κοιτάσματα ορυκτών υλών από όλα τα άλλα διαφορετικά τους πλαίσια αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Αλλά τότε γιατί θα πρέπει σώνει και καλά οι εξορύξεις και η μεταλλεία να κατισχύουν έναντι όλων των άλλων αναπτυξιακών δυνατοτήτων σε έναν τόπο; Δεν είναι πιο σωστό και δίκαιο να θεωρούνται όλες οι εναλλακτικές αναπτυξιακές δυνατότητες τουλάχιστον ισότιμες στην αφετηρία κάθε σχετικής συζήτησης;».
Θα θέλαμε να μας δείξει ο κος Δημητριάδης μια περίπτωση στην Ελλάδα όπου οι κάτοικοι μιας περιοχής ζουν από τις περιοχές ιδιαίτερου κάλους, τις παράλιες και παραποτάμιες περιοχές, τις περιοχές εξαιρετικού κλίματος, τις περιοχές με πολύτιμα υπόγεια αποθέματα νερού, όπως και, τις ιστορικές περιοχές, τις αρχαιολογικές περιοχές, τις περιοχές τις προσφερόμενες για αγροτουρισμό κ.λπ.
Πιθανόν σε κάποια μέρη να ζουν από τις αγροπαραγωγικές περιοχές, αλλά αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε περιοχές εντατικής γεωργίας (π.χ. Θεσσαλικός κάμπος, Άρτα). Ούτε οι ιχθυοπαραγωγικές περιοχές (εννοεί αλιευτικά πεδία ή ιχθυοκαλλιέργειες;) φέρνουν την ανάπτυξη, αν κοιτάξει κανείς τα στατιστικ΄αστοιχεία για την αλιεία στην Ελλάδα. Όσο για τις δασικές περιοχές, δεν καταλαβαίνω πως μια δασική περιοχή θα συντηρήσει οικονομικά μια περιοχή; Με ξυλεία; Για την κτηνοτροφία πιθανόν να υπάρχει αναπτυξιακή προοπτική.
Άρα ξαναρωτάμε συγκεκριμένα για την Χαλκιδική:
Θα ζούμε από τον αγροτουρισμό και τους επισκέπτες των αρχαιοτήτων;
Θα ζούμε από τον τουρισμό; Δηλαδή οι εργαζόμενοι των μεταλλείων με Μ.Ο. μισθού πολύ πάνω από τα 1.000 ευρώ θα γίνουν εποχιακά γκαρσόνια και καμαριέρες για 3-4 μήνες με 650 ευρώ; Ή θα ανοίξουν όλοι δικές τους τουριστικές επιχειρήσεις; Και τέλος πάντως αυτή η περίφημη τουριστική ανάπτυξη γιατί ακόμα δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα;
Θα πουλάμε τοπικά προϊόντα σε αλλοδαπούς τουρίστες το καλοκαίρι, όπως ρίγανη, αρωματικά φυτά και κίτρινα φασολάκια – όπως έχει ακουστεί στο παρελθόν από επίσημα χείλη;
Ωραίοι οι ευσεβείς πόθοι κε Δημητριάδη, αλλά η επιχειρηματολογία σας μπάζει νερά παντού…
Αλλά ο ομότιμος θέλει και αλλαγή του Μεταλλευτικού Κώδικα(!)
«Τον καιρό, πριν πολλά χρόνια, που σταδιακά διαμορφωνόταν ο Μεταλλευτικός Κώδικας, η μεταλλεία θεωρούνταν ο κατ’ εξοχήν αναπτυξιακός κλάδος. Εκείνη την εποχή ούτε ως σκέψη περνούσε η ιδέα πως εξίσου αναπτυξιακοί κλάδοι μπορεί να ήταν και ο τουρισμός, η αξιοποίηση των φυσικών ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού τοπίου, η ποιοτική και τυποποιημένη δευτερογενής παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων και τόσα άλλα. Τότε η μεταλλεία εθεωρείτο ως αντιπαρατιθέμενη μόνο στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την οποία βέβαια και «έπρεπε» να κατατροπώσει».
Επιμένει… «ο τουρισμός, η αξιοποίηση των φυσικών ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού τοπίου, η ποιοτική και τυποποιημένη δευτερογενής παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων και τόσα άλλα». Η καραμέλα της εναλλακτικής ανάπτυξης που πιπιλάνε τόσα χρόνια διάφοροι οικολογούντες και «προστάτες του περιβάλλοντος» έχει αποδειχθεί φούσκα. ΚΑΝΕΝΑΣ κλάδος δεν μπορεί να συνεισφέρει 100% στην ανάπτυξη μιας περιοχής. Για αυτό ακριβώς τον λόγο χρόνια τώρα επαναλαμβάνουμε –σε σημείο να γινόμαστε κουραστικοί–, πως η ανάπτυξη του τουρισμού και συμπληρωματικών δράσεων εναλλακτικού τουρισμού, όσο και η εκμετάλλευση οποιουδήποτε τοπικού προϊόντος σε τίποτα δεν εμποδίζεται από την μεταλλευτική και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει… Λαμπρό παράδειγμα η προώθηση του γαστριμαργικού τουρισμού στην Χαλκιδική… Αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μεταλλευτική σε αυτό τον τόπο στον οποίο είναι συνυφασμένη με την ιστορική του διαδρομή.
Όλα τα άλλα είναι για να γράφουμε τίποτα στο μπλογκ του κολλητού, να περνάειη ώρα….
