Διάβασα χθες στο liberal.gr ένα καλογραμμένο άρθρο του δημοσιογράφου Σάκη Μουμτζή και σχεδόν αυτόματα στο μυαλό μου ήρθε η Χαλκιδική!

Το άρθρο έχει τίτλο «Σωματείο ‘Τρίαινα’: η Ελλάδα που φεύγει», και ο αρθρογράφος μιλάει για την απεργία των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά με αφορμή την εξαγορά τους από τον εφοπλιστή Γιώργο Προκοπίου, ο οποίος μπήκε σφήνα στο διαγωνισμό και με ένα τίμημα σημαντικά υψηλότερο των άλλων διεκδικητών τον κέρδισε.

Αντί λοιπόν το σωματείο «Τρίαινα», το οποίο παρεμπιπτόντως ελέγχεται από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΚΚΕ, να πανηγυρίζει που έμειναν τα ναυπηγεία σε ελληνικά χέρια και μάλιστα γνωστής οικονομικής δύναμης, κήρυξαν απεργία με σύνθημα «όχι στο ξεπούλημα των ναυπηγείων» και αίτημα –μεταξύ άλλων– να μην ιδιωτικοποιηθούν τα ναυπηγεία, αλλά να χρηματοδοτηθούν από το Πολεμικό Ναυτικό!

Γνωρίζουμε πως για κάθε αριστερό ο όρος ιδιωτικοποίηση είναι κόκκινο πανί. Ας είναι καλά το κράτος-πατερούλης και φυσικά τα κορόιδα οι φορολογούμενοι. Από το άρθρο του Μουμτζή θα ξεχωρίσω δύο πολύ ενδιαφέροντα σημεία:

• Οι συνδικαλιστές του Σκαραμαγκά δεν διανοήθηκαν ούτε μια στιγμή πως στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν ανοικτή, ελεύθερη οικονομία. Να βρεθούν χωρίς δουλειά. Σκληρό, πολύ σκληρό, αλλά συμβαίνει σε όλον τον πλανήτη. Μια επιχείρηση που έχει σοβαρά και χρόνια προβλήματα, αν δεν εξαγορασθεί, κλείνει. Μόνον στην Ελλάδα περνά στο δημόσιο, με χρόνια κλινικά συμπτώματα όπως αυτά της ΛΑΡΚΟ.
• Είναι αυτονόητο πως σε μια ιδιωτική επιχείρηση τον αριθμό των εργαζομένων και τις αμοιβές τους πρωτίστως τους καθορίζει η πορεία της εταιρείας. Έχει κέρδη, κάνει προσλήψεις και δίνει αυξήσεις. Έχει ζημίες, πράττει το αντίθετο. Αυτονόητες καταστάσεις εδώ και 150 χρόνια. Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα δίνονται μάχες για να επικρατήσει το αυτονόητο. Απόδειξη, η απεργία του σωματείου «Τρίαινα».

Μην μου πείτε πως αυτόματα δεν πήγε το μυαλό σας εδώ, στα δικά μας στην Χαλκιδική… και εδώ θα θέλαμε το ελληνικό δημόσιο να πάρει υπό την σκέπη του τη μεταλλευτική δραστηριότητα και να υπάρχει το εξής καθεστώς: Μισθοί, παροχές και συνθήκες εργασίας του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα μιας πολυεθνικής, και εξασφάλιση θέσεων εργασίας και συνδικαλιστικές ελευθερίες του πάλαι-ποτέ ελληνικού δημοσίου…

Αν το καλοσκεφθείτε, στον Σκαραμαγκά κάνουν απεργία ουσιαστικά διότι τα ναυπηγεία εκσυγχρονίζονται, μπαίνουν σε μια νέα δυναμική φάση εξυγίανσης και ανάπτυξης, με ευοίωνες προοπτικές να φαίνονται στον ορίζοντα.

Ποιοι κάνουν απεργία; Όπως λέει και ο Μουμτζής, «η Ελλάδα που ξεψυχά και που αντιστέκεται στην ανάπτυξη και στην επιχειρηματικότητα. Είναι το μοντέλο που χρεοκόπησε την πατρίδα μας, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων μέχρι το 2010, και το οποίο πρέπει να τσακιστεί, αν θέλουμε να κτίσουμε μια άλλη Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια».

Κοιτώντας προσεκτικά διαπιστώνουμε πως κάποιοι ζουν στο παρελθόν, είτε εσκεμμένα για το ίδιον όφελος, είτε από αφέλεια. Ένα είναι σίγουρο: Πέρασε ο αιώνας των «ταξικών αγώνων», τουλάχιστον στην Ευρώπη. Δεν είμαστε εμείς κι αυτοί, καπιταλιστές εργοδότες και το προλεταριάτο των εργατών… Δεν είναι νόμος το δίκιο του εργάτη, τουλάχιστον όπως το ερμηνεύουν αυτοί που χρησιμοποιούν το σύνθημα… Τα γραφικά κείμενα και οι ανακοινώσεις των συνδικαλιστών του ΚΚΕ φέρνουν σχεδόν γέλια, με τα κλισέ και τους αναχρονισμούς. Ίσως αυτές οι απεργίες να γίνονται όντως απλά «για τη τιμή των όπλων, για την υποστολή της σημαίας των ταξικών αγώνων».

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως έχουμε περάσει σε νέα εποχή και πρέπει να ξεφύγουμε από τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό του «ΟΧΙ σε όλα, εκτός αν είναι κρατικά»… Αποδεικνύεται καθημερινά πως η χρεοκοπία μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας είναι αναπόφευκτη και οι υγιείς επενδύσεις είναι αυτό που θα εκτοξεύσει την ανάπτυξη της χώρας. Τώρα χρειάζεται συναίνεση, συνεργατισμός και καθαρό μυαλό. Να μπορέσουμε επιτέλους να σπρώξουμε την Ελλάδα μπροστά και να αφήσουμε πίσω κακές πρακτικές και λείψανα του παρελθόντος που μας ταλανίζουν δεκαετίες. Οι συνθήκες είναι πλέον ευνοϊκές και –εκτός τραγικών γεγονότων που θα έχουν σχέση με την παγκόσμια πανδημία–, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια πενταετία ευκαιριών ανάπτυξης. Ας το κάνουμε και για τη γενιά που έρχεται.