ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ»;

Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει μια αναμπουμπούλα, ένας αναβρασμός στο μέτωπο των εργαζομένων της Ελληνικός Χρυσός.

Συγκεκριμένα υποβόσκει μια συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία για την εξασφάλιση των προαναγγελθέντων θέσεων εργασίας, η οποία ενισχύθηκε από την απόλυση εργαζομένων της εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΑΤΟΜΕΙΑ», ενός από τους πολλούς υπεργολάβους της Ελληνικός Χρυσός.

Επειδή από αυτό εδώ το βήμα ποτέ δεν «ακούστηκαν» υπερβολές, fake news και άδικες κατηγορίες κατά κανενός, επιτρέψτε μου μια μικρή ανάλυση που πιθανόν να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους.

Να ξεκινήσουμε από τα γεγονότα:

Ναι, πράγματι η Ελληνικός Χρυσός εξασφάλισε μια νέα σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο, είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Και ναι, η Σύμβαση αυτή προβλέπει 1.500 νέες θέσεις εργασίας, εκτός των υπαρχουσών. Αυτό που δεν έχει γίνει σαφές όμως, είναι πως το νέο έργο δεν έχει ξεκινήσει, αφού βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο της επένδυσης – χωρίς να συνυπολογίσουμε την γενική οικονομική (και επενδυτική) ύφεση λόγω της πανδημίας.

Για να φέρω ένα παράδειγμα, σκεφτείτε στο Ελληνικό να πλήρωναν τα συνεργεία που μπήκαν με τις μπουλντόζες πριν από ένα χρόνο για να γκρεμίσουν τις παλιές υποδομές, μέχρι να αρχίσουν τα νέα έργα…. Αμφισβητεί όμως κανείς πως το έργο στην φάση της υλοποίησης θα δημιουργήσει 75.000 θέσεις εργασίας μέχρι την αποπεράτωσή του;

Δεν κάνω τον δικηγόρο της εταιρείας. έτρεχαν κάποιες εργολαβικές αναθέσεις, οι οποίες δεν ανανεώθηκαν σύμφωνα με τις αντικειμενικές επιχειρησιακές ανάγκες της εταιρείας, όπως είθισται στον επιχειρηματικό κόσμο, πόσω μάλλον μέσα στην πιο απρόβλεπτη συγκυρία που έχει βιώσει η ανθρωπότητα εδώ και δεκαετίες. Αν σκεφτεί κανείς απλά, χωρίς παρωπίδες, τι θα έκανε στην περίπτωση της δικής του επιχείρησης – μικρής ή μεγάλης δεν έχει σημασία – θα καταλάβει γρήγορα ότι πρώτο μέλημά του θα ήταν να εξασφαλίσει την βιωσιμότητά της. Αν η όποια επιχείρηση δεν είναι βιώσιμη, δεν είναι βιώσιμες ούτε οι θέσεις εργασίας. Χρεοκοπεί και κλείνει. Τόσο απλά.

Και να μην ξεχνάμε τι αντιπροσωπεύει η Σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο. Ουσιαστικά κατοχυρώνει το νομικό πλαίσιο για την υλοποίηση της επένδυσης. Στη συνέχεια όμως, απαιτούνται σημαντικά βήματα για να προχωρήσει όλο το σχέδιο: Χρηματοδότηση, αδειοδοτήσεις, τεχνικές μελέτες, κλπ. Και το σημαντικότερο; Παραγωγική μηχανική υποδομή που θα δώσει περαιτέρω ώθηση στη σημερινή λειτουργία των μεταλλείων, ώστε να μπορέσουν να ακολουθήσουν και τα προγραμματισμένα έργα, όπως οι Σκουριές.

Στην Χαλκιδική η επένδυση ψάχνει τον βηματισμό της, τον οποίο έχασε στα χρυσά χρόνια της «πρώτης φοράς αριστερά», όταν μια πενταετία δυνητικής ανάπτυξης πετάχτηκε στα σκουπίδια. Το ζήσαμε όλοι αυτό. Επιπλέον, μερικές φορές ξεχνάμε και το ότι οι επενδυτές δεν είναι φιλάνθρωποι… Επιχειρηματίες είναι, για το κέρδος επενδύουν, και σε αυτό το παιχνίδι κερδίζουν όλοι: Ο τόπος, οι εργαζόμενοι, η εθνική και τοπική οικονομία, η κοινωνία, και φυσικά και οι ίδιοι οι επενδυτές… Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να προχωρήσει το σχέδιο που υπάρχει. Ένα δυναμικό σχέδιο που θα βγάλει την εταιρεία από τα κόκκινα με τις ζημίες ετών και θα τη βοηθήσει να ορθοποδήσει για να υλοποιήσει επιτέλους την επένδυση. Και σε αυτό το σχέδιο οι άνθρωποι παίζουν σημαντικό ρόλο. Αν η εταιρεία δεν προσπαθήσει ακόμα περισσότερο και αν δεν εκσυγχρονίσει άμεσα τις διαδικασίες και τα συστήματά της, το μεγάλο αυτό έργο δεν θα μπορεί να μπει στις ράγες.

 

Είναι γνωστό εδώ και μήνες πως η μητρική Eldorado Gold αναζητά στρατηγικό (συν)επενδυτή. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση αλλά και η εταιρεία να αρχίσει να βλέπει καλύτερη προοπτική στα οικονομικά της, θα ήταν τουλάχιστον αντιεπιχειρηματικό να συντηρεί κομμάτια του έργου που δεν χρειάζονται – προς το παρόν. Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος που χρησιμοποιεί και υπεργολάβους σε κάποιους τομείς. Έχει ανάγκη μια υπηρεσία, κάνει σύμβαση με τον εργολάβο, γίνεται η δουλειά, τελειώνει η σύμβαση.  

Αμφισβητεί κανείς πως όταν ξεκινήσει full-time το έργο θα γίνουν προσλήψεις; Αμφισβήτησε ποτέ η εταιρεία πως οι προσλήψεις που θα κάνει θα είναι 90% και πλέον από την περιοχή; Έχει κανένα λόγο η εταιρεία να βγει ασυνεπής στα λόγια της και να μην προσλάβει ντόπιους; Δεν την έχω για τόσο αφελή… Αυτόματα όλη αυτή η εμπιστοσύνη με εργαζόμενους και ντόπιους που έχει κτίσει με μόχθο τόσα χρόνια θα κατέρρεε αυτοστιγμεί… 

Άρα τι να κάνουμε για τους απολυμένους, με ρωτάνε… Απεργία, λένε κάποιοι. Ωραία, λέω κι εγώ… Απεργία για ποιο λόγο ακριβώς; Επειδή η εταιρεία δεν βρίσκει γρήγορα τους συνεπενδυτές; Σε τι θα βοηθήσει μα απεργία σε αυτό; Θα βρεί πιο γρήγορα;;; Ή να κάνουμε απεργία για να προσλάβει η εταιρεία εργαζόμενους που απέλυσε ένας εργολάβος της, και τους οποίους δεν χρειάζεται στην παρούσα φάση; Για να το ξανασκεφτούμε… 

(Όπως το βλέπω και όπως μαθαίνω από τις πηγές μου, το πιο πιθανό είναι να κάνουμε απεργία για να θριαμβολογήσουν οι «όχι στην επένδυση»… «Είδατε; Μπάχαλο στην Χαλκιδική με την Ελληνικός Χρυσός… απολύουν κόσμο και οι γίνονται απεργίες…»)

 

Είναι, επίσης, απορίας άξιον ότι ενώ κατά γενική ομολογία – από όσα μαθαίνουμε στην περιοχή –  η επικοινωνία μεταξύ διοίκησης, στελεχών και εργαζομένων σήμερα βρίσκεται μάλλον στο καλύτερο ιστορικά επίπεδο σε ό,τι αφορά την διαφάνεια, την συχνότητα και πληρότητά της, και παρά το γεγονός ότι έχει σφυρηλατηθεί μια ανοικτή και ειλικρινής σχέση, κάτι που έλειπε από την εταιρεία στο παρελθόν, φαίνεται να υπάρχει κάποιο ζήτημα με την κατανόηση των μηνυμάτων που η εταιρεία μοιράζεται με το προσωπικό της.

 

Και να δούμε και τις ευθύνες τρίτων… Διότι άρχισαν να εμφανίζονται «εξωτερικοί» εργατοπατέρες, που ανησυχούν «για τους εργαζόμενους της Ελληνικός Χρυσός»!!! Που βέβαια δεν πρόκειται για εργαζόμενους της εταιρείας, αλλά του εργολάβου όπως είπαμε… Που και βέβαια νοιαζόμαστε και για αυτούς, συμπολίτες και φίλοι είναι, αλλά μη δημιουργούμε και εντυπώσεις εκεί που δεν υπάρχουν.

Τέλος, γράφτηκε από αυτοδιοικητική παράταξη πως «η πλειοψηφία των εργαζομένων στα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΑΤΟΜΕΙΑ» βρέθηκε εκεί μετά την παρότρυνση Διευθυντικών και Συνδικαλιστικών Στελεχών της εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ». Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να υπονοήσει ο συντάξας την επιστολή: 

Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη από την εταιρεία «φταίνε» που βρήκαν δουλειά σε συμπολίτες μας;

Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη εταιρεία τους είπαν να πάνε εκεί να δουλέψουν, με δόλο, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα απολυθούν; 

Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη «ξεφορτώνουν» έντεχνα εργαζόμενους σε θέσεις με ημερομηνία λήξης;

Μην αφήνουμε υπονοούμενα στον αέρα… Είμαστε πλέον σε μια καμπή που τα λέμε όλα… 

Διευκρινίσεις παρακαλώ…