ΠΕΡΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ)….

Διαβάσαμε στο protagon.gr/ το άρθρο της Ελευθερίας Αραπάνου με τίτλο «H σημασία της Microsoft», όπου η αρθρογράφος σχολιάζει την σημασία της συγκεκριμένης επένδυσης για την χώρα, τόσο όσον αφορά τις θέσεις εργασίας, αλλά και όσον αφορά το prestige και την ψήφο εμπιστοσύνης του παγκόσμιου κολοσσού που λέγεται Microsoft, στην Ελλάδα.

Μεταξύ των άλλων η κα Αρλαπάνου σχολιάζει και την διαχρονική αντιμετώπιση των επενδύσεων από το ελληνικό κράτος, με έναν ομολογουμένως εύστοχο και περιεκτικό τρόπο:

«[…] Δεν ήταν όμως ποτέ το φόρτε μας [σ.σ. οι επενδύσεις] και δεν τις είχαμε ποτέ σε εκείνη την κρίσιμη μάζα που θα έκανε τη διαφορά και θα επέτρεπε στην οικονομία μας να μεταλλαχθεί σε μια χώρα με πολλά ατού, πέρα από το άφθονο «ήλιο – θάλασσα και τ’ αγόρι μου».  Είτε γιατί (πολλοί) καρεκλοκένταυροι στον αχανή αστερισμό του Δημοσίου έβρισκαν κάθε λογής προσκόμματα, γιατί απλώς ήθελαν και μπορούσαν, είτε επειδή οι νόμοι μας ήταν σκουριασμένοι και περίπλοκοι, είτε επειδή δεν καταλήξαμε ποτέ ως πολιτικό και κοινωνικό σύστημα σε μια συγκροτημένη επενδυτική πολιτική: Ποιες επενδύσεις δεν θέλουμε, ποιες θέλουμε και πώς θα τις αποκτήσουμε.»

Αυτό όμως που στάθηκε αφορμή για το παρόν σχόλιο, είναι το παράδειγμα που χρησιμοποιεί η αρθρογράφος για να δείξει την αρνητική πλευρά του παρελθόντος. Και τι άλλο θα χρησιμοποιούσε αν όχι το παράδειγμα των μεταλλείων Κασσάνδρας;

«[…] Κάπως έτσι και εμείς, που έχουμε φροντίσει κατά καιρούς να κάνουμε τη ζωή πατίνι σε μεγάλους ξένους επενδυτές (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Eldorado Gold, με τις σκηνές απείρου κάλλους που διαδραματίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην απείρου κάλλους Χαλκιδική), ίσως έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά μας. Μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είμαστε οικονομία που προσφέρει ευκαιρίες και κυρίως ότι γνωρίζουμε να τις εκμεταλλευόμαστε, στέλνοντας σήμα και σε άλλες μεγάλες εταιρείες ότι το brand Ελλάδα δεν είναι brand ταλαιπωρίας και χαμένου χρόνου.»

Όπως διαπιστώνει σε άλλο σημείο το άρθρο, είμαστε «Μια χώρα όχι απλώς με τραγικά χαμηλό επενδυτικό προφίλ, αλλά που έχει βγάλει το λάδι σε όσους ξένους τόλμησαν να έρθουν να βάλουν λεφτά».

Πόσο αλήθεια… Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, και πρέπει να ξεφύγουμε. Άρα ποιο είναι το ζητούμενο; Θέλουμε ή δεν θέλουμε επενδύσεις; Κάποιοι –στο πρόσφατο παρελθόν– δεν ήθελαν επενδύσεις που «χτύπαγαν» στο κομματικό προφίλ και που πιθανόν να στοίχιζαν και (τοπικούς) ψήφους… Φαίνεται πως η σημερινή κυβέρνηση έχει τη θέληση να ξεπεράσει τέτοιου είδους αγκυλώσεις, διότι το διακύβευμα εδώ είναι η ελληνική οικονομία και μια (ή και περισσότερες) ακόμη δεκαετίες κρίσης, κάτι που δεν θέλει κανείς… Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης προσπάθειας να καλλιεργηθεί ένα πιο γόνιμο έδαφος, όπου θα μπορέσουν να ανθίσουν απρόσκοπτα επενδύσεις όπως της Microsoft, του Ελληνικού, των Μεταλλείων Κασσάνδρας και όσων άλλων έχει ανάγκη η χώρα να ξεπεράσει τη νέα οικονομική οπισθοδρόμηση λόγω Covid-19. Αλλά θα πρέπει να καταλάβουν όλοι, και εννοούμε ΟΛΟΙ, πως πρέπει να κινηθούν πέραν κομματικών, προσωπικών και άλλων συμφερόντων. Όσο και αν ακούγεται περίεργα, η προσέλκυση επενδύσεων είναι εθνικής σημασίας, τολμώ να πω ίσως και μεγαλύτερης από τα ελληνοτουρκικά Διότι στα γεωπολιτικά θέματα καλώς-κακώς βρίσκεται λύση από τρίτους, από συμμάχους από διεθνή δικαστήρια, την Ε.Ε., τον ΟΗΕ… Αν καταρρεύσει όμως η οικονομία σου, κανείς δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη να συνδράμει… Μόνο για να δανείσει με εξοντωτικούς τόκους και όρους δουλοπαροικίας…

Επενδύσεις λοιπόν. Θα έχει αποτέλεσμα η προσπάθεια; Και πάλι θα δανειστώ ατάκες από το άρθρο της Αρλαπάνου:

Μπορούμε; Αγνωστο.

Θέλουμε; Το μόνο εύκολο.

Έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε;  Οχι και πάλι όχι.  Γιατί με μια δεκαετή κρίση στο ενεργητικό μας, μια τρέχουσα κρίση στην πλάτη μας και με μια οικονομία σαν τη δική μας, τα περιθώρια αποτυχίας είναι απλώς ανύπαρκτα.