Κλίμα για να κοπιάσουν επενδυτές υπάρχει. Να είμαστε δίκαιοι. Ζητούμενο όμως είναι, δουλειές της προκοπής και κέρδη στον κορβανά. Πότε θα τα δούμε;
Εμείς, ως στήλη, δεν βλέπουμε καθόλου εύκολο το “success story” που ήδη “ευαγγελίζεται” ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο το κράτος και οι πολιτικές εξελίξεις παραμένουν αντίπαλοι και εχθροί σε οποιοδήποτε “story” συνδέεται με ριζοσπαστική μεταβολή της σημερινής κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Ας μην γελιόμαστε. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαμορφώσει σκηνικό φιλικού περιβάλλοντος, στις επενδύσεις και στους επενδυτές δεν θα έχει αποτέλεσμα όσο η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα και η αξιοπιστία μας, για σταθερότητα στην οικονομική πολιτική, παραμένει στον πάτο του δείγματος των χωρών ΟΟΣΑ, του δείκτη WEF και άλλων έγκυρων Οργανισμών.
Και σε μια χώρα που αντί να εξασφαλίσει δουλειές μοιράζει επιδόματα με ψευτοκομμουνιστικό σύστημα και δημιουργεί τάξεις επιδοματούχων, ενώ (ταυτόχρονα) καταδικάζει το ιδιωτικό κέρδος, κανένας (σοβαρός) κεφαλαιούχος δεν θα πεισθεί να επενδύσει. Έστω και αν η κυβέρνηση υπόσχεται αποδόσεις με μεταβολές του συστήματος κινήτρων, όπως κάνει η σημερινή.
Στην Ελλάδα (και μόνο στην Ελλάδα) το πέρασμα, από την εξαγγελία στην πράξη, δεν είναι και δεν θα γίνει πειστικό, με μοναδικό πειστήριο την κινητικότητα στις γνωστές, για μια 10ετία, εμβληματικές επενδύσεις στον Πειραιά, στο Ελληνικό και στη Χαλκιδική. Ούτε, επίσης, ή με γραπτά οράματα… σε αναπτυξιακά πολυνομοσχέδια.
Η επενδυτική κινητικότητα, μετά τις εκλογές, είναι μεν άξια προσοχής (ή και εντυπωσιακή, αν θέλετε) μόνο σε σχέση με τα πολυετή νερόβραστα σήριαλ περί επενδύσεων, αλλά όχι ως χειροπιαστές αποδείξεις για να μεταβάλλουν τη χρόνια δυσπιστία των ξένων για τη χώρα μας.
Και δεν θα πείσει όσο η αντιπολίτευση (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι μονίμως στημένος στη γωνία… περιμένοντας να σκοντάψουν κάπου, οι αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Και ας έχουμε 870.000 άνεργους και 500.000 μετανάστες που αδυνατούν να βρουν την ζωή τους στην Ελλάδα.
Ας κάνουν πως ζητάνε παράταση στις επενδύσεις τους οι Καναδοί του χρυσού στις Σκουριές, γιατί, ας πούμε, έχουν στενότητα κεφαλαίων και θα δείτε τι θα συμβεί. Κρεμάλες θα ζητήσουν οι αντίπαλες κομματικές ομάδες, για τους επενδυτές και τους υπουργούς του Μητσοτάκη. Τα σχοινιά θα τα ετοιμάσει η Κουμουνδούρου…
Ας αργήσουν να μπουν χιλιάδες μπουλντόζες στο Ελληνικό, να δουλεύουν και ανήμερα τα Χριστούγεννα και θα δεις τι μαζώξεις προοδευτικών δυνάμεων θα γίνουν από τον Άλιμο μέχρι το Σούνιο…
Ας κάνουν οι Κινέζοι λίγο πίσω, σε ό,τι περιμένουν οι πρώην κρατικοδίαιτοι του ΟΛΠ και θα ξαναζήσουμε ημέρες καταποντισμού του ξένου κατακτητή των λιμανιών της πατρίδας μας…
Τα ίδια και με το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης, και στους μηχανισμούς εκδόσεως αδειών από υπηρεσίες μιας στάσης, που, για πέμπτη ή έκτη φορά (από το 2009 μέχρι το 2019) ακούμε ότι θα συμβεί και στην Ελλάδα (στη Βουλγαρία είναι καθεστώς εδώ και 15 χρόνια).
Σημασία, κατά την άποψή μας, δεν έχει να ψηφισθεί αλλά να εφαρμοσθεί. Και για να εφαρμοσθεί θα περάσει από κρατικά κόσκινα, υπηρεσιακές αντιρρήσεις που θα ξεκινούν από τα αρμόδια υπουργεία για να φτάσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση με τη δική της μικροπολιτική.
Ο κύκλος (σύμφωνα με την ιστορία “αντίστασης” του ελληνικού κράτους ενάντια… σε κάθε επενδυτή-κατακτητή) θα χρειαστεί πάρει ένα 12μηνο. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα έχουμε αλλαγές στο οικονομικό επιτελείο (ανασχηματισμό) και δεν θα ανακαλυφθούν (από τον ΣΥΡΙΖΑ) ύποπτα σημεία… “άλωσης” της οικονομίας της χώρας από συμφέροντα…, ξένους δακτύλους του ντόπιου καπιταλισμού και “κυκλωμάτων”, όπως του ΣΕΒ…
Σε όλα αυτά (που οπωσδήποτε θα συμβούν) ας προσμετρήσουμε την εκλογολογία που άδραξε ως σανίδα σωτηρίας… ο “ναυαγός” ΣΥΡΙΖΑ, ερμηνεύοντας την ψήφο Μητσοτάκη στους ομογενείς, ως προετοιμασία εκλογών το 2020, στο κυνήγι του να τσακίσει και να κάψει… την απλή αναλογική.
Με την αντιπολίτευση λοιπόν, να σπέρνει εκλογολογία και χλευασμό στον πρωθυπουργό της χώρας, ότι δεν έκατσε δίπλα στον Τράμπ… για ποιόν λόγο ο (πολυεθνικός) επενδυτής, (ντόπιος δεν θα επενδύσει ούτε για δείγμα -για μια 5ετία-) να μην ποντάρει στη μετεκλογική Ελλάδα, του 2023 ή του 2024, που και η οικονομία θα είναι πιο εξαθλιωμένη και το πολιτικό τοπίο περισσότερο καθαρό. Εάν όντως εξελιχθούν έτσι τα πράγματα και με το δεδομένο πως κάθε (σοβαρή) επένδυση, απαιτεί (φυσιολογικά) μια 3ετία να ολοκληρωθεί, μόνο το 2027, ο τότε επενδυτής, θα γνωρίζει που βαδίζει, τι θα κερδίζει και τι δουλειές μπορεί να προσφέρει.
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 30/9/2019]