Παρακολουθήστε στο βίντεο εδώ, το λόγο που απηύθυνε ο Μητροπολίτης Ιερισσού προς τους πιστούς σχετικά με τις προθέσεις της κυβέρνησης περί διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας.

[ΠΗΓΗ: http://ergoliptesxalkidikis.blogspot.com/, 29/10/2018]

Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα δεν καταφέρει μέσα στα επόμενα 2 χρόνια να πείσει τους επενδυτές να την δανείσουν με ικανοποιητικό επιτόκιο; Θα ξεκινήσει ένας νέος μαραθώνιος διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους με προφανή κατάληξη ένα νέο, τέταρτο κατά σειρά, μνημόνιο; Τον κίνδυνο αυτό επισημαίνουν ολοένα περισσότεροι αναλυτές, σε πλήρη αντίθεση με τα όσα υπόσχεται ο πρωθυπουργός.

Οι εν λόγω προειδοποιήσεις δεν αποτελούν απλώς μία αρνητική αντίδραση στην αποτυχημένη οικονομική στρατηγική της κυβέρνησης. Είναι η απόδειξη ότι ο Αλ. Τσίπρας αφήνει πίσω του καμένη γη και η χώρα είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί ξανά βοήθεια από το εξωτερικό. Είναι, επίσης, η απόδειξη ότι επιλογές όπως η υπερφορολόγηση των πάντων για να συντηρηθούν υπερπλεονάσματα που εξυπηρετούν μικροπολιτικά συμφέροντα και η πλήρης αδράνεια στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων ζημιώνουν ανεπανόρθωτα τις επόμενες γενιές.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως αν η Ελλάδα χρειαστεί εκ νέου οικονομική βοήθεια, και με δεδομένη την άνοδο του λαϊκισμού, τα πρόθυμα να βοηθήσουν κοινοβούλια των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι πολύ λιγότερα και οι υποστηρικτές του Grexit πολλοί περισσότεροι. Επιπλέον, η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα φοβίσει τους Ευρωπαίους όπως στο παρελθόν.

Γι’ αυτό χαρακτηρίζεται, από την συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών, επιτακτική η ανάγκη ενός «επενδυτικού σοκ» που θα ταρακουνήσει μία «βαλτωμένη» και χτυπημένη από την κρίση οικονομία. Η κυβέρνηση, όμως, έχει τις δικές της αντιλήψεις. Το Ελληνικό παραμένει ένα αεροδρόμιο «φάντασμα», πολλά ακόμη επενδυτικά project κινδυνεύουν να ξεχαστούν και η χώρα συνεχίζει στο μοτίβο της υψηλής φορολογίας και των απαρχαιωμένων θεσμών. Έτσι δεν πρόκειται ούτε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, ούτε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Και όταν θεωρείται δεδομένο ότι η οικονομική ανάπτυξη στο εξής δεν θα τροφοδοτείται από την κατανάλωση, ο μοναδικός τρόπος για να… βρούμε ξέφωτο είναι μέσω της εισροής επενδυτικών κεφαλαίων.

Η αναφορά της Citi, την περασμένη Πέμπτη, στην αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να εξασφαλίσει μέσα στα επόμενα χρόνια την αναβάθμισή του από τους οίκους αξιολόγησης στην «επενδυτική βαθμίδα», φαίνεται πως πέρασε στα… ψιλά, ωστόσο δείχνει την απόλυτη απαξίωση της χώρας. Προκαλεί μεγάλη εντύπωση η «διορατικότητα» των αναλυτών της αμερικανικής τράπεζας, οι οποίοι στην ουσία προβλέπουν ότι η Ελλάδα θα ζητήσει ένα νέο πακέτο οικονομικής στήριξης όταν εξαντληθεί το κεφαλαιακό «μαξιλάρι», ήτοι το πολύ στο τέλος του 2020.

Διότι στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί η Citi και οι οίκοι αξιολόγησης δεν μας αναβαθμίσουν τόσο ώστε να ξεφύγουμε από την κατηγορία «junk», θα συνεχίσει να ισχύει το… απαγορευτικό των αγορών και το ελληνικό δημόσιο δεν θα μπορεί να αναχρηματοδοτήσει χρέος. Θα πρέπει, επομένως, να βρει από κάπου χρήματα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να γυρίσουμε χρόνια πίσω και να πάνε χαμένες όλες οι θυσίες της τελευταίας δεκαετίας.

Αν ήταν μόνο η Citi θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την ακρίβεια των προβλέψεών της στο παρελθόν ή για τους λόγους που την οδήγησαν σε μία τέτοια εκτίμηση, έτσι ώστε να μη δώσουμε την απαραίτητη σημασία και να πάμε παρακάτω. Όμως παρόμοιες μελανές προβλέψεις έκαναν πρόσφατα η Capital Economics, το ινστιτούτο Bruegel και η Moody’ s, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ο καθένας. Άμεσος και ευθύς ήταν ο αναλυτής Ζολτ Ντάρβας, ο οποίος σε άρθρο του στο Liberal, εξήγησε πως αν δεν δοθεί μεγάλη ώθηση στις επενδύσεις, τότε η Ελλάδα θα αναγκαστεί σε μια οδυνηρή από κάθε άποψη επιστροφή σε μνημόνιο τα επόμενα χρόνια. Ακόμα πιο «επιθετική» ήταν η Capital Economics, κάνοντας λόγο για τον κίνδυνο ταχύτερης εξάντλησης του «μαξιλαριού» και επιστροφής σε μνημόνιο πριν το τέλος του 2020. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, η Moody’ s είχε τονίσει πως μόνο αν συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, βρεθεί λύση για τις τράπεζες και το δημόσιο ανακτήσει την πρόσβαση στις αγορές, η Ελλάδα θα αναβαθμιστεί.

Γιατί όλοι αυτοί μιλούν για κινδύνους, αποκλεισμό από τις αγορές, νέα μνημόνια και χρεοκοπίες, όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών μας διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας; Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι πως είναι λογικό να μας θεωρούν αποκλεισμένους όταν η κυβέρνηση και στα τρία πεδία που ανέφερε η Moody’ s κωλυσιεργεί.

Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν βιαζόμαστε να βγούμε στις αγορές γιατί έχουμε το κεφαλαιακό «μαξιλάρι». Η βιασύνη, βέβαια, είναι σχετική γιατί όσο περνούν οι μήνες και η χώρα αδυνατεί να αποκαταστήσει την επενδυτική εμπιστοσύνη, τόσο επιδεινώνεται το κλίμα και κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις αν δεν υπάρξει ένα σοβαρό πλάνο.

Ο μόνος τρόπος για να διαψευστούν οι ζοφερές αυτές «προφητείες» είναι να κερδίσουμε εκ νέου την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Να πείσουμε ότι η χώρα έχει αφήσει πίσω της τα λάθη του παρελθόντος και κυρίως τις πελατειακές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα και ότι χτίζει μία οικονομία με έμφαση στις νέες ιδέες, που δεν διώχνει τους επενδυτές και διευκολύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι. Να μην κάνουμε τίποτα από όλα αυτά και να ανέβουμε κι εμείς στο άρμα του λαϊκισμού – το οποίο οδηγεί σήμερα η Ιταλία – με την ελπίδα να κρατηθούμε εκεί όταν η Ευρώπη θα καταρρέει. Κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχουμε καταστρέψει μία ακόμη γενιά Ελλήνων.

[ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/, του Κωνσταντίνου Μαριόλη, 29/10/2018]

«78 χρόνια μετά το μεγάλο Όχι, αναλαμβάνουμε τον ιστορικό ρόλο που μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας. Να αγωνιστούμε και σήμερα για να μην δούμε ποτέ ξανά στην Ελλάδα και την Ευρώπη να ζωντανεύει το φάντασμα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού». Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα για την επέτειο της 28ς Οκτωβρίου. Φαινομενικά αθώο αλλά όχι και τόσο.

Πρώτον γιατί την 28 Οκτωβρίου του 1940 οι Έλληνες δεν αγωνίστηκαν κατά του φασισμού αλλά κατά της Ιταλίας. Η Ελλάδα είχε προσπαθήσει να αποφύγει τον πόλεμο, αγνοώντας τον τορπιλισμό της Έλλης από ιταλικό υποβρύχιο και ζητώντας έμμεσα την μεσολάβηση του Χίτλερ για να αλλάξει γνώμη ο Μουσολίνι και να μην επιτεθεί στην Ελλάδα. Δεν το πέτυχε και όταν ο Μουσολίνι απαίτησε απαράδεκτους όρους ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ καταλαβαίνοντας ότι κάθε πραγματικός Έλληνας θα τον ακολουθήσει.

Η σύγκρουση έγινε μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας και όχι δημοκρατίας και φασισμού, που με τον Μεταξά κυβερνήτη θα ήταν αστείο. Ένα εθνικό χαρακτήρα που είχε ο πόλεμος και στην υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι να μετατραπεί σε πόλεμο υπαγόρευσης τρόπου ζωής και σύγκρουση ανάμεσα στην δημοκρατία, τον κομουνισμό και τον ναζισμό όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Σοβιετική Ένωση.

Αυτά όμως έγιναν μετά το ’40 και το ΟΧΙ. Το οποίο όπως φάνηκε από το του  Νίκου Παππά που υποτίθεται ότι τιμούσε την 28 Οκτωβρίου αλλάζοντας την σημασία του. Το tweet αναφέρει την «αντίσταση του λαού» και για εικονογράφηση αντί για μια εικόνα από το έπος του ’40 έχει μια αφίσα της ΕΠΟΝ του 1946. Με την ΕΠΟΝ να έχει δημιουργηθεί το 1943. Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ενίοτε και η απουσία της. Το  ΟΧΙ του ’40 είναι η πιο άβολη επέτειος για τον ΣΥΡΙΖΑ και η απουσία στο tweet του Παππά μιας φωτογραφίας ή ενός πίνακα του Αλεξανδράκη από το ’40 δείχνει πόσο μάταιος είναι ο αγώνας να μετατραπεί το αλβανικό έπος σε αντιφά διαδήλωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες να υποκαταστήσει το ΟΧΙ και την 28 Οκτωβρίου με την απελευθέρωση της Αθήνας και την 12 Οκτωβρίου πάντα ένοιωθε αμηχανία απέναντι σε μια εθνική επέτειο που οι Έλληνες ενωμένοι αντιμετώπισαν έναν υπέρτερο εχθρό. Για να προστατεύσουν τα σύνορα τους, που για χρόνια ήταν μια βρισιά για τον ΣΥΡΙΖΑ.  Αδυνατώντας να εορτάσουν την 28 Οκτωβρίου κατέληξαν να την παρουσιάζουν σαν την επέτειο που μια αντιφά ομάδα των Εξαρχείων είπε το ΟΧΙ στον φασισμό. Προσπαθώντας να κολακεύσουν τους οπαδούς τους ότι αυτό που κάνουν σήμερα είναι μια συνέχεια του αντιφασιστικού αγώνα. Τώρα που ένας λαός θα μπορούσε να οργανώσει επιστράτευση, που το πόσο δύσκολο είναι φάνηκε το καλοκαίρι του 1974 και γιατί ένας δικτάτορας θα έπρεπε να υπολογίσει το λαϊκό αίσθημα παραλείπεται εντέχνως. Όπως και το γεγονός ότι για τους Έλληνες το ’40 ήταν αγώνας εθνικός και όχι σύγκρουσης πολιτευμάτων. Όπως και φαίνεται από τις επιθεωρήσεις και τις γελοιογραφίες, που η Ιταλία δεν είναι φασιστική αλλά «γελοία» και ο Μουσολίνι δεν παρουσιάζεται σαν φασίστας αλλά σαν ο «μακαρονάς» που φοράει μπότες και έναν αστείο σκούφο φούντα.

Το αλβανικό όπως και ο πόλεμος της Φινλανδίας απέναντι στην Σοβιετική Ενωση πέρασαν στην ιστορία σαν αντιστάσεις μικρών εθνών απέναντι σε ένα μεγαλύτερο. Στην κατηγορία των πολέμων που ακόμα και αν έχουν χαθεί λόγω του χαρακτήρα τους  θεωρούνται νικηφόροι. Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μετατρέψει τον εθνικό χαρακτήρα του ΟΧΙ σε αντιφα μήνυμα θα του είναι δύσκολο. Η 28η Οκτωβρίου εορταζόταν και θα εορτάζεται σαν επέτειος που δείχνει τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι. Και αν για τον ΣΥΡΙΖΑ του «εμείς ή οι άλλοι» το «ενωμένοι» η πραγματικότητα είναι δύσκολο να αλλάξει.

Όσο για το δεύτερο κομμάτι του μηνύματος του Τσίπρα που ζητάει αγώνα όλων των Ελλήνων ενάντια στο φάντασμα του ολοκληρωτισμού και του φασισμού που «ζωντανεύει στην Ευρώπη» αντίθετα με τις χώρες της Νοτίου Αμερικής που θαυμάζει η Ευρώπη δεν έχει προβλήματα με τον ολοκληρωτισμό.  Αν θέλει να ξεκινήσει έναν αγώνα μπορεί να τον ξεκινήσει λέγοντας στον Δημήτρη Παπαδημούλη να σηκώνεται όταν η Ευρωβουλή αποτίει φόρο τιμής προς τιμήν της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας. Ή ακόμα καλύτερα ολοκληρώνοντας την δίκη της Χρυσής Αυγής που σέρνεται στα τρεισήμισι χρόνια που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκονται στην εξουσία.

[ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/, του Αντώνη Πανούτσου, 29/10/2018]

Η περίπτωση της καταστροφής στο Μάτι όπου όλα έγιναν λάθος και η ελπίδα που φέρνει η αντιμετώπιση της πυρκαγιάς στη Χαλκιδική αλλά και ο σεισμός στη Ζάκυνθο

Λίγους μήνες μετά την τραγωδία στην Ανατολική Αττική, ενώ η μνήμη δεν έχει ακόμη βρει ηρεμία από την καταμέτρηση των νεκρών, είχαμε δυο περιστατικά μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο που μας γέμισαν πάλι φόβο, ευτυχώς για λίγο μόνο.

Η φωτιά στη Σιθωνία της Χαλκιδικής και ο σεισμός στη Ζάκυνθο τρόμαξαν, αναστάτωσαν, προκάλεσαν ζημιές αλλά δεν είχαν κανένα θύμα.

Δεν είναι σωστό, από καμία άποψη, να συγκρίνονται τέτοιες καταστάσεις, πόσο μάλλον από εμάς τους μη ειδικούς που δεν έχουμε την επάρκεια να εξετάσουμε τις διαφορετικές παραμέτρους κάθε περιοχής, εποχής, φαινομένου κλπ.

Ωστόσο, διαβάζοντας τις πληροφορίες για το πώς ανταποκρίθηκαν οι αρμόδιοι φορείς σε αυτές τις δυο καταστάσεις έκτακτης ανάγκης δεν μπορούμε και να μην βγάλουμε τα συμπεράσματα μας.

Στην περίπτωση του σεισμού στη Ζάκυνθο, η απάντηση των ειδικών για τους λόγους που επέφερε ελάχιστες ζημιές, σε σχέση με το μέγεθος του, και ούτε έναν τραυματισμό, είναι απλή: στο νησί εφαρμόζεται απαρεγκλίτως ο αντισεισμικός κανονισμός δόμησης. Γι’ αυτό, άλλωστε, ζημιές σημειώθηκαν μόνο σε παλιά κτίρια, σε εγκαταλελειμμένα οικήματα και στο λιμάνι λόγω παλιότερης, γνωστής στους ντόπιους, κακοτεχνίας.

Το ίδιο ισχύει και στα υπόλοιπα νησιά και την ευρύτερη περιοχή γύρω από το Ιόνιο, λόγω της εμπειρίας του σεισμού του 1953, με τους εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Ο σεισμός εκείνος άλλωστε ήταν αυτός που οδήγησε στην κατάρτιση και νομοθέτηση του πρώτου αντισεισμικού κανονισμού λίγα χρόνια αργότερα. Τη σημασία της εφαρμογής του τη βλέπουμε στην πράξη και έχει συζητηθεί, δυστυχώς και με τραγικές αφορμές.

Στην περίπτωση της Σιθωνίας η ροή της πληροφόρησης για την πυρκαγιά μαρτυρά πως υπήρξε μια ταχύτατη ανταπόκριση όλων των αρμόδιων φορέων, από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και την Πυροσβεστική ως την τοπική αυτοδιοίκηση από το ανώτερο ως τον τελευταίο βαθμό.

Με τον άνεμο να φτάνει ως και τα 7 μποφόρ, οι περιοχές που ήταν σε κίνδυνο τέθηκαν αμέσως σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από τον γενικό γραμματέα, Ιωάννη Ταφύλλη, η αστυνομία φρόντισε γρήγορα να αποκλείσει την κυκλοφορία στην περιοχή, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας συνέδραμε αμέσως στην κατάσβεση, η περιφερειακή ενότητα Χαλκιδικής κι ο δήμος επιστράτευσαν μηχανήματα για διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών.

Οι τοπικές κοινότητες εκκένωσαν τα σχολεία, κάτοικοι ενημερώθηκαν ακόμη και πόρτα πόρτα όπου χρειάστηκε, ορίστηκαν σημεία συγκέντρωσης πολιτών και επιστρατεύτηκαν πλοιάρια για την περίπτωση που χρειαζόταν να εκκενωθούν οικισμοί από τη θάλασσα.

Επίσης, μπορεί να φανεί δευτερεύον αλλά νομίζω πως είναι ενδεικτικό: οι αρμόδιοι φορείς, όταν ενημέρωναν τα ΜΜΕ, έμοιαζαν κάθε φορά να ξέρουν τι λένε. Και, όχι, συγκρίσεις δεν κάνουμε αλλά ήταν μια πολύ μεγάλη, πολύ σοβαρή πυρκαγιά, με τις χειρότερες καιρικές συνθήκες. Πάλευαν όλη μέρα κι όλη νύχτα εκατοντάδες πυροσβέστες και εθελοντές και ακόμη κι όταν έπεσε ο αέρας έκαναν ώρες να την οριοθετήσουν.

Με δυο λόγια, στη Χαλκιδική έγιναν όλα αυτά τα οποία όχι μόνο δεν έγιναν στο Μάτι, αλλά μας έλεγαν κιόλας, με ύφος γεμάτο ανωτερότητα, ότι δεν μπορούσαν καν να γίνουν κι ότι είμαστε εγκάθετοι κι αντιπολιτευόμενα παπαγαλάκια όσοι αναρωτιόμασταν γιατί δεν προσπάθησαν καν.

Δεν ξέρω αν όσοι χτίζουν στο Ιόνιο είναι καλύτεροι κατασκευαστές, μηχανικοί κλπ, σε σύγκριση με όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχουμε δει σπίτια και άλλα κτίρια να παθαίνουν ζημιές με μικρότερης ισχύος σεισμούς.

Δεν ξέρω αν η εμπειρία της ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού στο Μάτι άφησε ένα μάθημα στους αρμόδιους φορείς, ούτε μπορώ να κρίνω αν απλώς είναι ικανότεροι οι αντικαταστάτες όσων απέτυχαν στην Ανατολική Αττική.

Σαν πολίτης όμως ένα πράγμα καταλαβαίνω: όταν το κράτος λειτουργεί κι όταν οι νόμοι εφαρμόζονται, είμαστε πιο ασφαλείς απέναντι σε φαινόμενα που είναι μεν φυσικά αλλά προκαλούν καταστροφές που, πολύ συχνά, οφείλονται σε ανθρώπινη αμέλεια.

[ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/, της Τζίνας Μοσχολιού, 28/10/2018]