ΠΑΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ;

ΚΑΙ ΤΩΡΑ πάμε για αναθεώρηση του Συντάγματος. Έτσι ώστε να κυλήσει ο χρόνος και να φτάσουμε με αυτά και με εκείνα μέχρι να περάσει από τη Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών. Θα συζητήσουμε για το αν θέλουμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται από τον λαό ή από τη Βουλή, αν οι συνθήκες είναι ώριμες για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, αν θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μετά βλέπουμε. Ποιος ξέρει τι θα έχει συμβεί μέχρι τότε;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ότι η συζήτηση για το Σύνταγμα θα μπορούσε να είχε γίνει και νωρίτερα. Αλλά η κυβέρνηση κρατούσε τον άσο στο μανίκι για μία δύσκολη περίσταση. Σαν τη σημερινή. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν είναι όλα τα πράγματα στη ζωή θέματα επικοινωνιακής διαχείρισης.

ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η οικονομία. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που θεωρείται τοξική για επενδύσεις. Όσο αυτό συμβαίνει δεν υπάρχει η πιθανότητα να αναπνεύσουμε. Θα είμαστε μόνιμα με τον αναπνευστήρα. Κι ενώ είναι καλό μία χώρα να έχει ένα καλό Σύνταγμα, ένα καλό Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει το γεγονός ότι μιλάμε πράγματι για μία καλή χώρα.

Η ΔΕΗ, οι τράπεζες, οι «προβληματικές» καταστάσεις σε Χαλκιδική και Ελληνικό είναι θέματα που θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αλλά δεν βρίσκονται. Κι όσο περνάει ο καιρός, τα «τέρατα» μεγαλώνουν και απειλούν να μας καταπιούν.

ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ και το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η επόμενη ημέρα που τα προβλήματα θα μοιάζουν με ένα πραγματικό βουνό. Κι όχι η αυτοδυναμία.

ΟΛΟΙ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΑ. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πόσες εταιρείες λιγότερο προβεβλημένες έχουν ήδη φύγει από τη χώρα. Ο Τιτάνας είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Αν και ένα… δίδυμο παγόβουνο ξεπροβάλλει από τη γωνία. Στο τέλος θα μείνουμε μόνοι μας: Αυτοί που δεν μπορέσαμε να φύγουμε, οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι άνεργοι και οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα..

Η ΕΛΛΑΔΑ εξακολουθεί να είναι χωρισμένη σε δύο κόσμους. Ο ένας κόσμος πιστεύει ότι το κράτος τού οφείλει παροχές, ανεξαρτήτως της οικονομικής κατάστασης της χώρας και του ότι ο ίδιος έχει συνεισφέρει σε αυτό. Ο άλλος κόσμος παλεύει καθημερινά για να πληρώσει το κόστος των κοινωνικών δαπανών που απαιτούν οι πρώτοι. Το τελικό αποτέλεσμα, βέβαια, είναι καταστροφικό. Και οι δυνάμεις της εργασίας έχουν εξοντωθεί από την υψηλή φορολογία και οι παροχές του κράτους είναι στο τέλος ανύπαρκτες. Αυτό που χρειάζεται είναι κάποιος να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Να βάλει κανόνες από την αρχή και να αρχίσει να ξανακτίζει τα πράγματα από την αρχή. Παιδεία, Υγεία, κοινωνικές δαπάνες. Είναι σαφές ότι ένα σοβαρό κράτος δεν μπορεί να αφήνει τους πολίτες του να πεθαίνουν αβοήθητοι. Αλλά και οι πολίτες δεν μπορούν να απαιτούν παροχές ενός σύγχρονου δυτικού και πλουσίου κράτους, όταν η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα στραγγαλίζεται…

[ΠΗΓΗ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, του Θανάση Μαυρίδη, 25/10/2018]