ΖΕΛΙΓΚ…

Ο Αλέξης Τσίπρας συμμετείχε στο πάνδημο πένθος για τον θάνατο του καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη. Μολονότι η νομική σύμβουλός του, κυρία Βασιλική Θάνου, είχε μηνύσει τον εκλιπόντα. Μολονότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κύριος Δημήτρης Τζανακόπουλος είχε αποπειραθεί -προξενώντας μάλλον ιλαρότητα- να απαξιώσει τον Τσακυράκη επιστημονικά.

Εκ πρώτης όψεως η χειρονομία του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να εκληφθεί ως γενναιόδωρη. Ένας πρωθυπουργός οφείλει να αίρεται πάνω από αντιθέσεις και συγκρούσεις και να τιμά -αν μη τι άλλο μετά θάνατον- τους άξιους πολίτες. Το ίδιο άλλωστε είχε πράξει το 2016 με τον Δημήτρη Μαρωνίτη, ο οποίος είχε απερίφραστα καταδικάσει την κυβέρνηση Συριζανέλ. Το ίδιο θα έπραττε ίσως και με ανθρώπους που τον έχουν χαρακτηρίσει ευθέως “ψεύτη”, “τσογλάνι” έως και “συνοδοιπόρο της Χρυσής Αυγής”. Εδώ κάτι τύπους της “Δημοκρατικής Αριστεράς”, πρώην συντρόφους του που τον έβριζαν σκαιά, τούς πέρασε από το καθαρτήριο -τους έβαλε τουτέστιν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές- κι έπειτα μεγαλόψυχα τούς διόρισε στην κυβέρνηση…

Η συλλυπητήρια δήλωση κλωτσάει στην τελευταία της φράση. “Ο Σταύρος Τσακυράκης αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο μέτωπο της προόδου” καταλήγει ο πρωθυπουργός. Δεν επαινεί απλώς ο Αλέξης Τσίπρας τον αντίπαλό του. Αποπειράται και να τον προσεταιρισθεί. Διαστρέφει την αλήθεια του Σταύρου Τσακυράκη πριν καν το σώμα  κρυώσει. Ανατρέπει την κοινή λογική. Διότι εάν μεν ανήκε ο Τσακυράκης στο “μέτωπο της προόδου”, τότε δεν ανήκει σε αυτό ο Τσίπρας. Και αντιστρόφως.

Και όμως. Παρά τα φαινόμενα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν διέπραξε προσβολή νεκρού. Είναι -όχι εν πλήρει συγχύσει αλλά εν πλήρει συνειδήσει- αθώος.

Το 1983, ο Γούντυ Άλλεν γύρισε την ιδιοφυή ταινία Ζέλιγκ, η οποία δυστυχώς δεν γνώρισε την εμπορική επιτυχία που θα της άξιζε. Πρόκειται για ένα ψευδο-ντοκυμαντέρ, για την κινηματογραφική βιογραφία ενός ανύπαρκτου προσώπου ονόματι Λέοναρντ Ζέλιγκ, που έζησε -υποτίθεται- στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα και έγινε διάσημος σε Αμερική και σε Ευρώπη.

Ο Λέοναρντ Ζέλιγκ χαρακτηρίζεται “ο απόλυτος χαμαιλέων”. Είχε τέτοια λαχτάρα να γίνεται αποδεκτός από όλους, πάντα και παντού, ώστε κατάφερνε να υιοθετεί απολύτως τις ιδέες, το στυλ, να μοιάζει μέχρι και στην εμφάνιση με όσους είχε κάθε φορά γύρω του. Σε ένα δείπνο Βοστωνέζων μεγαλοαστών, εξέφραζε τις πιό κατεστημένες απόψεις με άψογο λεξιλόγιο και προφορά αποφοίτου του Χάρβαρντ. Σε μια παρέα ριζοσπαστών Εβραίων, έπειθε απολύτως ότι ήταν ένας από εκείνους. Χόρευε το Χάβα Ναγκίλα ή τραγουδούσε τον ύμνο της Διεθνούς. Παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε στη Γερμανία, παθιασμένος προπαγανδιστής των Ναζί. Η ψυχίατρος που τον είχε ερωτευτεί (την υποδύεται εξαιρετικά η Μία Φάροου) τον απήγαγε και τον επέστρεψε στην Αμερική. Στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, πόζαρε σαν πιλότος και έπεισε ότι είχε δραπετεύσει με κίνδυνο ζωής από την κόλαση του Χίτλερ. Το πλήθος τον αποθέωσε.

Από τη μέρα -εδώ και μία δεκαετία- που ανέλαβε την ηγεσία του ο Αλέξης Τσίπρας, ο Σύριζα έχει αλλάξει αναρίθμητες θέσεις κατά το συμφέρον των καιρών. Από “κινηματική” Αριστερά, η οποία χάιδευε -κατά την Αλέκα Παπαρήγα- τον Δεκέμβριο του 2008 τα αυτιά των κουκουλοφόρων, εξαλλάχθηκε το 2011, στις πλατείες της “Αγανάκτησης”, στο πιό βαθύ, λαϊκίστικο Πασόκ. Κερδίζοντας τις πρώτες εκλογές του 2015, υιοθέτησε για ένα εξάμηνο -πλήρως κι ανεπιφύλακτα- τις θεωρίες του Γιάνη Βαρουφάκη. Την επομένη του δημοψηφίσματος, μεταμορφώθηκε -εν μία νυκτί στην κυριολεξία- σε μνημονιακό κόμμα. Εφάρμοσε πειθαρχικότατα τις επιταγές των “Θεσμών” κι έφτασε να αλληθωρίζει προς τον φιλελευθερισμό. “Φευτοφιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης!” έγραφε προ μηνών η “Αυγή”, διεκδικώντας -εμμέσως πλην σαφώς- την αυθεντική έκφραση του χώρου.

Ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός έχει κατά καιρούς αποτίσει φόρο τιμής στον Ανδρέα Παπανδρέου, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ακόμα -πρόσφατα- και στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Έχει πλέξει το εγκώμιο της καγκελαρίου Μέρκελ, αφού προ ελαχίστων ετών την έβριζε. Έχει προσκυνήσει τη σορό του Ούγκο Τσάβες κι έχει ποζάρει στην Πνύκα σαν συνοδοιπόρος του Εμμανυέλ Μακρόν.

Υποψιασμένοι δήθεν αναλυτές επιμένουν να διατείνονται ότι ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα παραμένει κομμουνιστικός. Απλώς βρίσκεται -λέει- σε στρατηγική αναδίπλωση. Μπούρδες, αν μού επιτρέπεται η έκφραση.

Όταν ο Λέοναρντ Ζέλιγκ μετήχθη σε ψυχιατρείο και εξετάστηκε ενδελεχώς, οι επιστήμονες δεν ανακάλυψαν κανένα αυθεντικό πρόσωπο πίσω από τα εναλλασσόμενα προσωπεία του. Το μόνο γνήσιο επάνω του ήταν η ακόρεστη επιθυμία του να εντάσσεται και να αρέσει. Ποιός ξέρει ποιό βαθύτατο τραύμα, ποιάς μορφής συγκλονιστική ορφάνια τον είχε διαπλάσει έτσι;

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανήκει πουθενά. Δεν έχει εντός του καμία κόκκινη γραμμή που να του απαγορεύει να εναγκαλίζεται εγκάρδια τον Σταύρο Τσακυράκη, να αποκηρύττει -όταν χρειάζεται- τα “άγια των αγίων” του πολιτικού του χώρου, να στρέφει την πλάτη του στον Μανώλη Γλέζο κι έπειτα -εάν το φέρει η ανάγκη- να του ξαναφιλάει τα χέρια. Μοναδικοί του άσπονδοι εχθροί είναι οι εκάστοτε πολιτικοί του αντίπαλοι. Όσοι τυχόν απειλούν ή μπορεί να απειλήσουν την εξουσία του.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανήκει. Με το αφοπλιστικό χαμόγελό του, με το απαράμμιλο επικοινωνιακό ταλέντο του επιδιώκει οι άλλοι να τού ανήκουν. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει διόλου άσχημα.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Χρήστου Χωμενίδη, 23/7/2018]