ΟΤΑΝ ΤΟ ‘ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ’* ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΘΙΣΜΟΣ

Το τελευταίο διάστημα δύο ήταν οι αποφάσεις -ορόσημα σχετικά με το μέλλον της επένδυσης στα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Η πρώτη αναφέρεται σαν «απόφαση Σκουρλέτη» και αφορά το μπλοκάρισμα των εργασιών ολοκλήρωσης του εργοστασίου μεταλλουργίας των Σκουριών από τον πρώην Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κο Πάνο Σκουρλέτη τον Ιούλιο του 2016 και προέβλεπε την επιστροφή του Προσαρτήματος «Τεχνική Μελέτη Μεταλλουργικής Μονάδας Χαλκού, Χρυσού και Θειικού Οξέος Μαντέμ Λάκκου». Η Ελληνικός Χρυσός υπέβαλλε τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους αίτηση θεραπείας κατά της απόφασης, αλλά με άλλη απόφαση του ίδιου υπουργού η αίτηση θεραπείας που ζητούσε να ανακληθεί η προηγούμενη απόφαση του Ιουλίου απορρίφθηκε, με συνέπεια να μην μπορούν να προχωρήσουν οι κυρίως εργασίες στο εργοτάξιο των Σκουριών.

Δεύτερη σημαντική απόφαση ήταν αυτή του κου Σταθάκη, ο οποίος διαδέχθηκε τον κο Σκουρλέτη στην ηγεσία του ΥΠΕΝ, και ο οποίος αποφάσισε να στείλει την υπόθεση σε διαιτητικό δικαστήριο, γεγονός το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις τόσο από την πλευρά των αντιτιθέμενων στην επένδυση, όσο και από την πλευρά της εταιρείας.

Οι πολέμιοι της επένδυσης ισχυρίζονταν πως η διαιτησία είναι ένας εύσχημος τρόπος να συμβιβαστεί η κυβέρνηση με την εταιρεία μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις και να ξεπεράσει έτσι τον σκόπελο των προεκλογικών της δηλώσεων, και η εταιρεία διαμαρτυρόταν πως παρ’ όλα τα όσα έχουν γραφεί στον τύπο περί διαιτησίας, η ίδια δεν έχει καμία πληροφόρηση, ούτε καν επί της διαδικασίας και η συγκεκριμένη απόφαση καθυστερεί περαιτέρω την επένδυση.

Τελικά η διαιτησία ολοκληρώθηκε το Πάσχα του 2018 και ενώ από τότε ο Υπουργός υπεσχέθη λύση εναρμονισμένη με την απόφαση των επιδιαιτητών, τίποτα δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα, ούτε καν σε επίπεδο δηλώσεων. Έτσι δεν έχουν άδικο να υποστηρίζουν πως δικαιώθηκαν όσοι υποστήριζαν πως η διαιτησία ήταν άλλο ένα πρόσχημα με σκοπό την κωλυσιεργία, και πως αυτή η υπόθεση θα τραβήξει μέχει και τις… εκλογές (όποτε και αν γίνουν αυτές).

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως το σημαντικότερο κώλυμα στην εξεύρεση λύσης είναι η άρνηση του διαλόγου εκ μέρους των αντιδρώντων. Πιθανότατα γύρω από ένα τραπέζι και με αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρισκόταν εύκολα λύση, αλλά με τις θέσεις του δημαρχεύοντος Ζουμπά, της βουλεύτριας Ιγγλέζη, της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, των «αγανακτισμένων κατοίκων» και όλων των συνοδοιπόρων, η προβολή του ζητήματος ως πολιτικού και ως «κόκκινη γραμμή» της προεκλογικής συνθηματολογίας της σημερινής κυβέρνησης, περιορίζει αυτή την πιθανότητα.

Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει να ελπίζουμε, αφού –όπως μας έχουν πείσει από μικρούς– η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

*Το «πράσσειν άλογα» είναι αρχαία ελληνική έκφραση. Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος «πράττω» ή/και «πράσσω» (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το «πράττειν» ή/και «πράσσειν» και του «άλογο» που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό «λόγος» που σημαίνει λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο το παράλογο, δηλαδή, πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα!