Ας κάνουμε δυο υποθέσεις εργασίας. Στην πρώτη περίπτωση εκλέγεσαι βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου και δίνεις όρκο για την υπεράσπιση του συντάγματος, των θεσμών και των νόμων του κράτους.
Παρ΄ όλα αυτά ίδια με την συνολική στάση, πρακτική και ρητορική σου φροντίζεις επιμελώς να δείχνεις απόλυτη ασέβεια και περιφρόνηση προς τους θεσμούς, όπως είναι για παράδειγμα η δικαιοσύνη, όταν αυτή αποφασίζει σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλεις ή φαντάζεσαι πως είναι η δίκαιη και η σωστή.
Ταυτόχρονα κινείσαι με έναν ανάλογο περιφρονητικό τρόπο απέναντι στην πλατιά όσο και σιωπηλή μάζα της εκλογικής περιφέρειας σου, η οποία και δεν ασπάζεται τις… αναπτυξιακές σου απόψεις και βλέψεις, αλλά σου δείχνει και στην πράξη πως ο δρόμος της εύφορης κοιλάδας, που ευαγγελίζεσαι μόνο εφικτός δεν είναι σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.
Παρ΄ όλα εσύ συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο υποσχόμενος ενέργειες που δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν αύξηση των θέσεων ανεργίας στον τόπο σου και κατ’ επέκταση κοινωνικές εντάσεις που η κοινωνία δεν θέλει ούτε για πλάκα να ξαναζήσει.
Στην δεύτερη περίπτωση εκλέγεσαι δημοτικός σύμβουλος υποσχόμενος μαζί με τον συνδυασμό σου την επαναφορά της κοινωνικής ειρήνης στην περιοχή. Η παράταξη σου κερδίζει τις εκλογές με ισχνή πλειοψηφία και όλοι περιμένουν την μετουσίωση των προεκλογικών λόγων σε έργα.
Και ενώ ο κόσμος, αν και ξέρει ότι οι “αναπτυξιακές” πεποιθήσεις σου πόρρω απέχουν από εκείνες που εκείνος ενεργά δείχνει πως φέρνουν ανάπτυξη στην πράξη και όχι στα λόγια συνεχίζει να σε περιβάλει με εμπιστοσύνη.
Με την πάροδο του χρόνου αυτή η εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε ανοχή και σε μεγαλύτερη πίστωση χρόνου, γιατί η κοινωνία σε βλέπει ως εκπρόσωπο του δήμου να προσπαθείς μέσα από συνέργειες με την πραγματική οικονομία που αντικατοπτρίζεται στον επιχειρηματικό κόσμο. Να προσπαθείς δηλαδή να οικοδομήσεις μέρες και νύχτες αδιάκοπης και αξιοπρεπής εργασίας, για τους άνεργους νεολαίους σου, παρ’ όλο που δεν έχουν την απήχηση που θα επιθυμούσες ως “αντίπαλο δέος” απέναντι στην μεταλλευτική δραστηριότητα που επί 25 αιώνες είναι ο βασικός πυλώνας ανάπτυξης και πολιτισμού για την περιοχή, παρά τον ανηλεή πόλεμο που δέχεται τα τελευταία 30 χρόνια.
Ωστόσο, εσύ κρίνεις πως όλα αυτά δεν έχουν και τόση σημασία μπροστά στο ιδεολόγημα σου και συντασσόμενος σε δράσεις που σαν στόχο έχουν να στερήσουν το μεροκάματο σε χιλιάδες συνδημότες σου, και συνεχίζεις να συμπορεύεσαι με άτομα που συμπεριφέρονται ακραία, χρησιμοποιούν βία και περιφρονούν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τους νόμους βάση των οποίων εσύ έχει εκλεγεί.
Ερώτηση που αφορά και τις 2 περιπτώσεις: Τι άλλο μπορεί να περιμένει η κοινωνία απ’ αυτές τις ενδεικτικές υποθέσεις εργασίας;
Τίποτα ευεργετικό, ίσως είναι η πιο λογική απάντηση. Εύχεσαι μόνο ο Θεός ή η δύναμη που αυτοί πιστεύουν να τους χαρίσει φώτιση για να αλλάξουν κάποια στιγμή συμπεριφορά και προσέγγιση απέναντι στη ζωή και στους ανθρώπους.
Τι άλλο να πείς; Αφού είναι άβυσσος στην κυριολεξία η ψυχή κάποιων ανθρώπων.
[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, 18/4/2018]