Θα συνιστούσα στον συγγραφέα του άρθρου «ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: “Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής: Συνταγματικές επιταγές και αντισυνταγματικές πρακτικές”», το οποίο αναρτήθηκε στο antigoldgr.org και θίγει την έννοια του «δημόσιου συμφέροντος» (όπως βέβαια το αντιλαμβάνεται η παρέα του Παρατηρητηρίου), να διαβάσει εδώ με ΠΟΛΥ προσοχή το άρθρο «Το δημόσιο συμφέρον στον παραμορφωτικό καθρέπτη» του Πέτρου Στρατουδάκη, πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Ελληνικός Χρυσός.

Ίσως τότε καταλάβει όλο το σκηνικό γύρω από το «δημόσιο συμφέρον» και το πως αυτό διαφοροποιείται ανάλογα από ποια οπτική γωνία το κοιτά κανείς…

Προσωπικά θα ήθελα να επαναλάβω μια παράγραφο από το κείμενο του Π. Στρατουδάκη. Αυτή που μιλάει για την «άλλη» επένδυση στην Χαλκιδική:

«[…] Από την άλλη μια επένδυση στην αποδόμηση. Μια επένδυση όμως σημαντικής προσωπικής ανταποδοτικότητας και με ίσως πιο χειροπιαστό αντάλλαγμα. Και επαναλαμβανόμενο κατά περίπτωση. Επενδύεται στην πολιτική «ζήτηση» η κατάκτηση μιας καθηγητικής έδρας και αμέσως μετά το κύρος της σφραγίδας αυτής στην «κατάκτηση» της προεδρίας της κρατικής «ΑΜ». Με προοπτικές. Και αμοιβή. Η χρηστική εργαλειοποίηση του πελατειακού κράτους πριν, και οι κανόνες «αγοράς» μετά. Το Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι πιά κοινωνικό άθροισμα, αλλά «λάφυρο» στα χέρια των «νικητών». Ο υποστατικός όγκος της «παρέας» μεγαλύτερος, της υπόλοιπης κοινωνίας και των γελασμένων, μικρότερος. Τόσο ξεδιάντροπα»…

Έτσι, χωρίς Σχόλιο…