Υπέρμαχο έψαχνε η Χαλκιδική ως αδικημένη κορασίδα του μεσαίωνα και τον έχει βρει –εδώ και αρκετά χρόνια– στο πρόσωπο του Τόλη και του antigoldgr.org…

Με περισσή θέρμη μάχεται για να μην «δημιουργείται κίνδυνος ρύπανσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος», απαιτεί να χαρακτηριστούν τα υπολείμματα κατεργασίας από την Ολυμπιάδα «επικίνδυνα απόβλητα», (ενώ οι μελέτες του ΕΜΠ και του ΑΠΘ τα χαρακτηρίζουν ως μη επικίνδυνα), κινδυνολογεί για την κυκλοφορία των φορτηγών στο δρόμο, επικαλείται «κάποιον εισαγγελέα να ασχοληθεί με την υπόθεση…», τα βάζει με τη δικαιοσύνη που «υπάρχει μόνο για να ξεπλένει την εταιρεία από κάθε αμαρτία…» και γενικώς διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο άνθρωπος… Τον «πνίγει» το δίκιο…

Ακριβώς όπως το περιέγραψε ο Πέτρος Στρατουδάκης στο άρθρο του «Το Δημόσιο Συμφέρον στον παραμορφωτικό καθρέπτη». Εκεί που μιλάει για την «άλλη» επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική… Την επένδυση του Τόλη και των ομοίων του, μια επένδυση στην αποδόμηση…

«[…] Από την άλλη μια επένδυση στην αποδόμηση. Μια επένδυση όμως σημαντικής προσωπικής ανταποδοτικότητας και με ίσως πιο χειροπιαστό αντάλλαγμα. Και επαναλαμβανόμενο κατά περίπτωση. Επενδύεται στην πολιτική «ζήτηση» η κατάκτηση μιας καθηγητικής έδρας και αμέσως μετά το κύρος της σφραγίδας αυτής στην «κατάκτηση» της προεδρίας της κρατικής «ΑΜ». Με προοπτικές. Και αμοιβή. Η χρηστική εργαλειοποίηση του πελατειακού κράτους πριν, και οι κανόνες «αγοράς» μετά. Το Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι πιά κοινωνικό άθροισμα, αλλά «λάφυρο» στα χέρια των «νικητών». Ο υποστατικός όγκος της «παρέας» μεγαλύτερος, της υπόλοιπης κοινωνίας και των γελασμένων, μικρότερος. Τόσο ξεδιάντροπα».

Δεν ξέρω σε τι άλλο αποσκοπεί ο Τόλης εκτός από την ικανοποίηση των δικών του ακατανόητων στόχων, αλλά ξέρω πολύ καλά τι αποσκοπούν άλλοι συνοδοιπόροι του, τύπου Μυλόπουλος, Ιγγλέζη, Τόσκας, Ζουμπάς, Μπένος και λοιποί… Κάποιοι το πέτυχαν, κάποιοι όχι, κάποιοι έμειναν με τους ευσεβείς πόθους, κάποιοι προσπαθούν ακόμη…

Και οι υπόλοιποι αναγκαζόμαστε να τους παρακολουθούμε αμήχανοι…

Μέχρι πότε, άραγε;