Σύσσωμο το “ευρωπαϊκό τόξο”, πολίτες και πολιτικοί που είχαν στηρίξει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, έφριξαν με την εν Παρισίοις μετονομασία της κωλοτούμπας σε πολιτικό σθένος. Με την αναγόρευση του πρωθυπουργού μας σε υπόδειγμα Ευρωπαίου ηγέτη ενώ -κατά το φοβερό πρώτο εξάμηνο του 2015- η κυβέρνηση αποδεδειγμένα φλέρταρε με την ιδέα του νομισματικού πραξικοπήματος, με τη βίαια έξοδο από την Ευρωζώνη. “Αυτόν τιμάτε, φαρισαίοι υποκριτές;” ανέκραξαν, φωνές βοώντων εν τη ερήμω.
Προφανώς -και δικαίως- τον τιμούν. Δεν πρόκειται για ηθικοδιδασκάλους αλλά για πρακτικούς ανθρώπους. Της πιάτσας. Εκείνο που αναγνωρίζουν στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι προσερχόμενος σαν τη βρεμένη γάτα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, κάνοντας γαργάρα τα εμπρηστικά του, “επαναστατικά”, συνθήματα, εξασφάλισε στην Ελλάδα δυόμιση ήδη χρόνια πρωτοφανούς κοινωνικής ειρήνης.
Οι βίαιες διαδηλώσεις ως εκ θαύματος σταμάτησαν. Τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου πέρασαν χωρίς να ανοίξει μύτη. Η δημόσια περιουσία δεσμεύθηκε σε βάθος δεκαετιών. Επενδυτικές ευκαιρίες ανεδύθησαν – όσοι έχουν την υπομονή να ανεχθούν για λίγο τα προσκώμματα που θέτουν οι αρχαιολόγοι και άλλοι μυστήριοι τύποι, θα ανταμειφθούν εξασφαλίζοντας περιουσιακά φιλέτα σε τιμές “μπιρ παρά”.
Εάν δεχθούμε ότι οι “μεγάλες” χώρες, σαν τη Γαλλία, διαπνέονται από αποικιοκρατική αντίληψη, η κυβέρνηση Συριζανέλ -με την πατριωτική ρητορική που καλμάρει τις εγχώριες “μάζες” (μάζες χαρακτήρισε τους πολίτες ο Αλέξης Τσίπρας)- αποτελεί τον ιδεώδη συναλασσόμενο. Γιατί λοιπόν να μην τη στηρίξουν, γιατί να μην την παρασημοφορήσουν; Επειδή θα ενοχληθεί η καθ’ημάς μεσαία τάξη και οι φιλελεύθεροι ταγοί της;
Από την εποχή του Αριστοτέλη, απ’ τον καιρό του Μακιαβέλι, ιδιοφυή πνεύματα διδάσκουν πως η πολιτική είναι η πρακτικότερη των τεχνών. Ότι τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Πως οι ευγενείς προθέσεις και οι υψηλές ιδέες δεν χρησιμεύουν κατά κανόνα παρά ως καρυκεύματα απολύτως συγκεκριμένων συμφερόντων.
Ώρα να το χωνέψουμε. Να μεταβούμε επιτέλους από το ειδυλλιακό ευκταίο στο κακοτράχαλο εφικτό. Για να καταλαβαίνουμε -αν μη τι άλλο- τι συμβαίνει γύρω μας.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Χρήστου Χωμενίδη, 28/11/20017]