Εντάξει, δεν χρειάζεται και να εντρυφήσει κανείς στον ανεξέλεγκτο παρορμητισμό του Νίκου Καρανίκα για να καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα με την Ελληνικός Χρυσός. Ούτε να σταθεί στην κρυφή χαρά του Πάνου Σκουρλέτη ή τη φιλική υπόμνηση του Γιώργου Σταθάκη ότι εδώ είναι Ευρώπη, δεν είναι παίξε γέλασε πόσω μάλλον επειδή εδώ είναι και Βαλκάνια.

Έχει νόημα όμως να σταθεί κανείς στην επιλεκτική οικολογική ευαισθησία. Να θυμηθεί ότι σύμβολο της περιβαλλοντικής ρύπανσης δεν έχει γίνει μόνο η εξόρυξη των μεταλλευμάτων, αλλά και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με τη βοήθεια των ανέμων. Ότι πριν γίνει το χρυσωρυχείο η κόλαση που ανοίγει τον δρόμο στην οικολογική καταστροφή, είχε ανακαλυφθεί ένα άλλο τέρας που υποτίθεται ότι κατέτρωγε αδηφάγα τη φύση, οι ανεμογεννήτριες.

Ο Καρανίκας μπορεί να είναι ήσυχος εκτός από ευτυχής. Το ρεύμα που φορτίζει τον υπολογιστή του για να στέλνει τις κατάρες του δεν παράγεται από αυτά τα τέρατα. Παράγεται από την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων, την πλέον ρυπογόνο μέθοδο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Αλλά ο λιγνίτης δεν θα γίνει ποτέ ο εχθρός της καρδιάς του, όπως δεν θα γίνει ούτε του Σκουρλέτη.

Εκεί το περιβάλλον μπορεί να καταστρέφεται, ο αέρας να μολύνεται, η δημόσια υγεία να απειλείται. Εκεί κανένας δεν θα διαδηλώσει για να σταματήσει η αρχαϊκή επένδυση, κανείς δεν θα τη στείλει στα τσακίδια, κανείς δεν θα υπερασπιστεί τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας πετώντας πέτρες και μολότοφ ή προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη. Γιατί πολλά μπορεί να κάνει κάποιον η επιλεκτική ευαισθησία. Ακόμη και τόσο τυφλωμένο, ώστε να φοβάται ότι χωρίς τον λιγνίτη θα ζήσει στο σκοτάδι.

[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, του Περικλή Δημητρολόπουλου, 12/09/2017]