ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ

Εντάξει, η αξιολόγηση έκλεισε. Εντάξει, τα νέα μέτρα θα περάσουν από τη Βουλή. Εντάξει, μπαίνουμε σε μια περίοδο που ίσως καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε κάποια ρευστότητα στην αγορά, χάρη στη συμμετοχή μας στην ποσοτική χαλάρωση, και ίσως προσελκύσουμε κάποιες επενδύσεις ,αφού οι επενδυτές συνήθως αγοράζουν χαμηλά.

Μπορεί, τέλος πάντων, να μπαίνουμε σε μια ομαλότερη περίοδο από αυτή που ζούσαμε επί πολλούς μήνες- δυο χρόνια και περισσότερο. Αλλά, το ερώτημα είναι: Από την κρίση, βγαίνουμε; Αρκεί η δοκιμαστική έξοδος στις αγορές, -ακόμα κι αν πάει καλά- κι η ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος σε ένα χρόνο από τώρα, για να πούμε ότι καταφέραμε να υπερβούμε την κρίση και την υφεσιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας;

Το ένα πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που να προτείνει ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό, συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, που σωρεύεται μαζί με το πρώτο, είναι η κοινωνία μας, που πορεύεται χωρίς μπούσουλα.

Λύση είναι η πολιτική. Γι αυτό χρειάζεται πολιτική πρόταση, ώστε να την ακολουθήσει η κοινωνία. Αλλά σήμερα, που τέτοια πρόταση δεν υπάρχει, η κοινωνία πορεύεται για πολλά χρόνια χωρίς πυξίδα.

Στη Βουλή ο ναζιστής Κασιδιάρης επιτίθεται σε έναν βουλευτή και προκαλεί την οργή του προέδρου της Βουλής, που καλεί τη φρουρά του Κοινοβουλίου. Η φρουρά έρχεται με τεράστια καθυστέρηση, προκαλώντας το κοινό αίσθημα και γεμίζοντας τα κοινωνικά δίκτυα με χλευαστικά σχόλια. Καμία αίσθηση καθήκοντος, ακόμα κι όσοι έχουν ταχθεί να υπερασπίζονται την τήρηση της τάξης και του νόμου στο Ναό της Δημοκρατίας.

Επιτήδειοι κλέβουν μηχανήματα αξίας 400.000 ευρώ από το νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» και κανένας «αρμόδιος», «υπεύθυνος» δεν αισθάνεται ότι έχει ευθύνη και κανένας δεν παραιτείται. Η ανομία κυριαρχεί στη χώρα κι οι πολίτες, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει ούτε πολιτική βούληση, ούτε κοινωνική απόφαση να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη, όπως γίνεται σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη, παρανομούν κι αυτοί. Οι πινακίδες στους δρόμους, που βοηθούν να μην σκοτώνεται ο κόσμος, έχουν καλυφθεί από αυτοκόλλητα! Πρόκειται για μια καθαρά αντικοινωνική πράξη. Κι είναι πολλές, πάρα πολλές οι πινακίδες που… δεν βλέπονται.

Η κοινωνία δεν σώζεται από μόνη της, ούτε χάνεται από μόνη της. Περιμένει την πολιτική να της προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας, έναν λυτρωτικό ,σωτήριο πολιτικό λόγο, μια έμπνευση για να κινηθεί, να σηκωθεί από τους καναπέδες και αν δώσει μάχη με κάθε κύτταρο της, κάθε πολίτη, για την επίτευξη του σκοπού που την ενέπνευσε.

Όσο η πολιτική ελίτ θα αναπαύεται, μαλθακή στο έλος της ακινησίας και της απραξίας, τόσο η κοινωνία θα «λουφάρει», θα τρέπεται προς την ανομία, θα βαριέται που ζει, ακόμα κι όταν την καλεί ο προεδρεύων του ελληνικού Κοινοβουλίου.

Η πολιτική είναι κατόρθωμα, είπε κάποτε ο Χρήστος Γιανναράς. Και τα κατορθώματα δεν είναι ούτε για τους τρυφηλούς, ούτε για όσους τη θεωρούν ως επάγγελμα.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Καλλικέλαδου, 16/5/2017]