“Η χώρα χρειάζεται αναδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης” είπε προ ημερών στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. “Υπάρχει άλλος δρόμος: η χώρα χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, μία νέα αντίληψη για τον ρόλο του κράτους, ένα άλλο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής” διακήρυξε χθες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης. Κάτι είναι κι αυτό, ότι δηλαδή το παραδέχονται ως πρόβλημα, το αναφέρουν, δεν το προσπερνούν.
Αλλά, συγνώμη, ΔΕΝ είναι αυτή η δουλειά τους. Η δουλειά τους είναι να μας προτείνουν μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πολιτική οδό αναδιάρθρωσης της παραγωγικής μας βάσης, με πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο, γνώση της ελληνικής πραγματικότητα και ταυτόχρονα να μπορούν να επιχειρηματολογήσουν επάνω σε αυτό, να απαντήσουν σε εύλογα ερωτήματα που θα εγείρουν οι πολίτες. Επίσης να διατυπώσουν την πρότασή τους για το ύψος της χρηματοδότησης αυτής της αναδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας,
Τα ευχολόγια έχουν “πεθάνει” για την Ελλάδα. Επτά χρόνια ανηλεούς κρίσης, μείωση του επιπέδου διαβίωσης του Έλληνα κατά το ένα τέταρτο, τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή και αλλεπάλληλες κυβερνήσει που έρχονται και παρέρχονται, συνθέτουν το σύγχρονο δράμα της χώρας. Όχι άλλα ευχολόγια. Συγκεκριμένες και κοστολογημένες πολιτικές είναι αυτό που χρειάζεται ο σημερινός Έλληνας πολίτης.
Πού θα εστιαστεί η νέα παραγωγική βάση της χώρας; Σε ποιους τομείς, και σε ποιες περιοχές; Πώς θα αντιμετωπιστούν μόνιμες ιδιαιτερότητες της ελληνικής επικράτειας όπως η διασπορά των κατοίκων στην ηπειρωτική περιφέρεια, ή η νησιωτικότητα; Αυτά δεν καλύπτονται με άκριτη αντιγραφή νεοφιλελεύθερων μοντέλων του εξωτερικού, ούτε με αριστερές εμμονές περί “κοινωνικής προστασίας και οικολογίας” που ακούμε, ως κακότεχνα προσχήματα για να μην αλλάξει τίποτα…
Και καλά οι αρχηγοί. Υποτίθεται ότι έχουν ένα επιτελείο τεχνοκρατών ο καθένας, ώστε να παρουσιάσουν κάποια στιγμή ένα στοιχειωδώς συνεκτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, ακόμα κι αν αυτό χρειαστεί να αναδιαρθρωθεί στην πράξη. Αλλά αυτή η αναδιάρθρωση, εάν κι εφ’ όσον επιχειρηθεί, θα εξελιχθεί ερήμην των πολιτών; Μακριά από την κοινωνία; Χωρίς διάλογο με τους κατά τόπους φορείς;
Παραγωγική ανασυγκρότηση ερήμην των πολιτών, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όπως καταδικασμένα είναι και τα ευχολόγια, δίχως πραγματική μελέτη και κοστολόγηση, δίχως προτεραιότητες, δίχως πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο. Ας σοβαρευτούμε κάποτε, αν θέλουμε επιτέλους να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.-
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Μάριου Πομερσί, 23/5/2017]