Και ξαφνικά ο ΔΟΛ θα σωθεί… Και μάλιστα χωρίς να γίνει παράρτημα της ΑΥΓΗΣ, όπως διακηρύσσει σε κάθε τόνο ο νέος CEO, Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος ανήλθε όλα τα σκαλιά της δημοσιογραφικής ιεραρχίας και από απλός δημοσιογράφος κατέληξε διευθυντής εφημερίδων και τώρα πρόεδρος ΔΣ… Βοήθησε λίγο και η συνδικαλιστική δράση, αλλά ούτω ή άλλως ο κος Μουλόπουλος είναι και ευφυής, και παλιά καραβάνα στον χώρο.
Η ιστορία του ΔΟΛ τα τελευταία 15-20 χρόνια θα πρέπει να διδάσκεται σε Πανεπιστήμια ως παράδειγμα προς αποφυγή και χαρακτηριστική περίπτωση κακής διαχείρισης.
Λίγο πριν το 2000 ο Οργανισμός μπήκε στο Χρηματιστήριο σε μια απίστευτη συγκυρία, όταν η δείκτης κάλπαζε ασυγκράτητος προς τις 6.000 μονάδες.
Εισήχθη επί κυβερνήσεως Σημίτη, τον Οκτώβριο του 1999, συγκεντρώνοντας 50 εκατ. ευρώ, ενώ έναν χρόνο μετά έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κατά 184 εκατ. ευρώ. Ο οργανισμός τελικά συγκέντρωσε 234 εκατ. ευρώ από το επενδυτικό κοινό. Και άρχισε το πάρτι…
Άρχισε να εξαγοράζει και να ενσωματώνει επιχειρήσεις εξαγοράζοντας, π.χ., τις Ειδικές Εκδόσεις και αποκτώντας τα περιοδικά «ΚΛΙΚ», «ΜΕΝ», επεκτάθηκε στον κινηματογράφο μέσω της Odeon, στα βιβλία με τα Ελληνικά Γράμματα, ενώ παράλληλα επένδυσε στις εκτυπώσεις και στο δίκτυο διανομής των πωλήσεων ενισχύοντας τα έντυπα του ΔΟΛ. Λέγεται πως ο ΔΟΛ εκείνη την εποχή «αγόραζε μια επιχείρηση την ημέρα»! Έγιναν και εντυπωσιακές κινήσεις όπως η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του National Geographic για την Ελλάδα, η επένδυση στο Internet με το www.in.gr, κ.ά.
Στο τιμόνι του Οργανισμού βρισκόταν ο ίδιος ο Χρήστος Λαμπράκης, ο οποίος όμως ασχολούμενος περισσότερο με τα πολιτιστικά, το Μέγαρο και την κλονισμένη υγεία του, εμπιστεύτηκε τη διαχείριση του ΔΟΛ στην τριπλέτα Χατζής, Μπιλίρης, Σπίνουλας.
Με την πάροδο του χρόνου, σχεδόν καμιά από τις επενδύσεις δεν απόδωσε τα αναμενόμενα, αφού όλα τα business plan ήταν βασισμένα στην εποχή της χρηματιστηριακής ευφορίας. Μία μετά την άλλη, οι επιλογές κατέρρεαν. Η έκδοση του ημερήσιου πρωινού «Βήματος», δεν κατάφερε ποτέ να ανταγωνιστεί την καθιερωμένη «Καθημερινή». Η επένδυση στα Ελληνικά Γράμματα μια σκέτη απογοήτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελαφρότητας της διαχείρισης, η περίπτωση του «Φτερωτού Ερμή», της εταιρείας κούριερ: Λόγω του μεγάλου όγκου αλληλογραφίας εξ αιτίας κυρίως των συνδρομητών των περιοδικών, αποφασίστηκε η εξαγορά του «Φτερωτού Ερμή», ώστε να έχει ο Οργανισμός δικό του κούριερ. Στο πρώτο τρίμηνο λειτουργίας του νέου συστήματος, διαπιστώθηκε πως ο Φτερωτός Ερμής στοίχιζε στον ΔΟΛ περισσότερα από όσα έδινε σε εξωτερικούς κούριερ για την αλληλογραφία του!!! Αποτέλεσμα; Τον ξαναπουλήσανε στη μισή τιμή απ’ ότι τον αγοράσανε… Αλλά τι σημασία είχε; Ας ήταν καλά το Χρηματιστήριο…
Οι μετοχές του ΔΟΛ, πάντως, εξακολουθούσαν να κινούνται σε δυσθεώρητα επίπεδα, μέχρι που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση του Χρηματιστηρίου… Η αποτυχημένη ομάδα των μάνατζερ που έτρεχε το επενδυτικό σχέδιο του ΔΟΛ απομακρύνθηκε από τις επιτελικές θέσεις και κλήθηκε ο Σταύρος Ψυχάρης να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ο Μπιλίρης κατέληξε στο πρακτορείο διανομής τύπου «Άργος», ο Χατζής τέθηκε εκτός Οργανισμού και ο Σπίνουλας επέστρεψε στις επιστημονικές εκδόσεις RAM, Hi-Tech και National Geographic.
Ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης έφυγε στις 21 Δεκεμβρίου 2009 και ο Σταύρος Ψυχάρης, ο οποίος ήδη κατείχε υπερεξουσίες και το 25% του ΔΟΛ, ανέλαβε τα ηνία του Οργανισμού.
Τον Ψυχάρη τον ενδιέφεραν κυρίως οι εφημερίδες για να κάνει το πολιτικό παιχνίδι του. Δεν ενδιαφερόταν π.χ. για θέματα prestige του Οργανισμού όπως η παλιά φρουρά (Λέων Καραπαναγιώτης, Λαμπράκης) και φρόντισε να απαλλαγεί από «βαρίδια» όπως περιοδικά τύπου ΚΛΙΚ, ΜΕΝ, RAM, Hi-Tech, National Geographic, Γαιόραμα, Traveler κ.λπ., πουλώντας τα ή κλείνοντάς τα. Έριξε βάρος στα ένθετα των εφημερίδων, αφήνοντας πεδίο δόξας λαμπρό σε δημοσιογράφους νέας κοπής όπως ο Θανάσης Λάλας – τον οποίον παρεμπιπτόντως, επίσης «έφαγε το θηρίο»… Α, ναι, κράτησε και τα γυναικεία έντυπα, που πουλούσαν… Όταν έσκασε θορυβωδώς και η φούσκα του τύπου την περίοδο 2010-2012, τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τον κατήφορο. Οι κυκλοφορίες έπεφταν σε νέο ναδίρ κάθε εβδομάδα και οι μισθοί των υπερεκτιμημένων δημοσιογράφων τραβούσαν τον Οργανισμό στον πάτο. Η συμμαχία με τον εφοπλιστή Β. Ρέστη, που μπήκε στον ΔΟΛ ως εταίρος, δεν κράτησε πολύ, και οι απόπειρες σύμπραξης με άλλους επιχειρηματίες του χώρου, όπως ο κος Αλαφούζος, δεν είχαν αποτέλεσμα.
Μοιραία με την αλλαγή πολιτικής όσον αφορά τον προσανατολισμό στην μετα-Λαμπράκη εποχή, ο Οργανισμός βούλιαξε μέσα στα παιχνίδια εξουσίας, σε πολιτικά πάρε-δώσε, και σε ανταλλαγές «εξυπηρετήσεων» με τα πολιτικά κόμματα. Για τη σημερινή κατάσταση του ΔΟΛ υπεύθυνη είναι αποκλειστικά η διοίκηση, δηλαδή ο κος Ψυχάρης.
Σε όλο αυτό το σκηνικό ο κος Μουλόπουλος υπήρξε πάντα ο υπερασπιστής των εργαζομένων. Ήταν ο εκπρόσωπός τους σε κάθε κόντρα με τη διοίκηση, κάποια εποχή ήταν ο «εφιάλτης» του Ψυχάρη… Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Άλλο συνδικαλιστής-δημοσιογράφος, άλλο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος… Σε λίγο θα μπουν στο ΔΟΛ οι ελεγκτές της Grand Thorton για να ξεκινήσουν την λεγόμενη εκκαθάριση εν λειτουργία εκ μέρους των τραπεζών-δανειστών. Η διαδικασία προβλέπει εγκατάσταση προσωρινού ΔΣ και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως κολλάει εδώ ο κος Μουλόπουλος… Εκτός αν υπάρχει μυστική συμφωνία με την κυβέρνηση να τον δεχτούν στο νέο ΔΣ οι τράπεζες… Αυτό όμως είναι και ορισμός της διαπλοκής. Συμφωνείτε;
Εκτός από τις 600 περίπου θέσεις εργασίας που διακυβεύονται, η περίπτωση ΔΟΛ αποτελεί ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση για να δούμε πως θα χειριστεί το θέμα η κυβέρνηση, η οποία σκίζει τα ιμάτιά της πως βρίσκεται μακριά από κάθε είδους διαπλοκής και χειραγώγησης. Υπομονή… Σε κάθε περίπτωση μέσα στις επόμενες ημέρες θα μάθουμε.
Υ.Γ. Αν το καλοσκεφθείτε, η ιστορία του ΔΟΛ είναι σε μικρογραφία η ιστορία της κοινωνίας μας… Εποχές παχιών αγελάδων, απερίσκεπτες σπατάλες και κακή διαχείριση, μοιραία έλευση κρίσης, αποδιοπομπαίοι τράγοι, ζόρια, κατάρρευση… Ελπίζω να μην φτάσουμε και στο τελευταίο στάδιο της «εκκαθάρισης»…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 21/01/2017]