2016 ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ…

arkas3Είθισται μέρες σαν κι αυτές να γίνεται ένας απολογισμός της χρονιάς… Αν πετύχαμε τους στόχους που είχαμε βάλει, αν οι προσδοκίες μας επαληθεύτηκαν, αν καταφέραμε κάτι περισσότερο φέτος…

Σαν άτομα, τι να πω… Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του… Πάντως οι στόχοι του καθενός άλλαξαν άρδην σχετικά με –ας πούμε– πριν από 10 χρόνια… Τότε είχαμε σαν στόχο ένα μεγαλύτερο σπίτι, καλύτερο αυτοκίνητο, προαγωγή στη δουλειά, μεγαλύτερο μισθό, ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, διακοπές σε έναν εξωτικό προορισμό… Και οι περισσότεροι το κατάφερναν! Τώρα στόχος είναι να έχει δουλειά τουλάχιστον ένας σε κάθε οικογένεια και να βρεθεί μια part-time απασχόληση για να βγουν τα δίδακτρα για τα φροντιστήρια των παιδιών…

Σαν λαός… Άστα-βράστα… Ακόμα ψάχνουμε ποιοί είναι οι στόχοι… Αν στόχος είναι να βγούμε από τα μνημόνια, παραμένει ο ίδιος από το 2010… Και έτσι που πάμε, θα παραμείνει ο ίδιος τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμη.

Αν στόχος ήταν η «πρώτη φορά αριστερά», ΟΚ, το πετύχαμε, αλλά μοιάζει σαν εκείνο το παλιό κρύο αστείο: «Η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε…».

Ούτως ή άλλως το 2016 τελείωσε και θα παρακαλέσω να μην ξαναβιώσουμε κάτι παρόμοιο… Ήταν μακράν η χειρότερη μεταμνημονιακή χρονιά, όχι λόγω σκληρών μέτρων και λιτότητας, φοροεπιδρομών και χαρατσιών, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι επιτέλους ακόμα και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν την ουτοπία της «πρώτης φοράς αριστερά» και το ασυμβίβαστο μιας αριστεράς κυβέρνησης στη θέση του διαχειριστή και εκτελεστή μνημονιακών υποχρεώσεων.

Κι επειδή τα τελευταία χρόνια μάθαμε να μην κάνουμε μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς ας κοιτάξουμε το αμέσως επόμενο βήμα, δηλαδή το 2017. Θα έχουμε κάποιοι στόχο για το 2017 ή θα πέσουμε στην παγίδα της κατάθλιψης; Και σκεπτόμενοι ρεαλιστικά, τι στόχο θα μπορούσαμε να θέσουμε, εκτός τον προφανή να αποκτήσουμε επιτέλους σοβαρή πολιτική σκηνή και κυβέρνηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών; Ας ελπίσουμε λοιπόν σε αυτό το μικρό βήμα και τα υπόλοιπα έπονται… Διότι το να ελπίζουμε να απαλλαγούμε από μνημόνια και κηδεμονίες προϋποθέτει κάποια προαπαιτούμενα… Και σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση που μας ταλανίζει την τελευταία διετία…

Το τετριμμένο «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» δεν κολλάει εδώ, διότι εμπεριέχει μια υποψία μοιρολατρίας. Ελπίδα είναι τα καθρέφτισμα των δικών μας επιθυμιών στο υποσυνείδητό μας. Άρα κατά κάποιο τρόπο την ελπίδα τη δημιουργούμε μόνοι μας. Το αν θα μείνει ελπίδα ή θα μετουσιωθεί σε πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις εξαρτάται σε κάποιο βαθμό και από εμάς… Τις πράξεις μας… Το πόσο θέλουμε το θετικό αποτέλεσμα… Με πόση θέρμη το υποστηρίζουμε…

Περισσότερο λοιπόν ταιριάζει το «συν Αθηνά και χείρα κίνει…». Η εθνική σωτηρία –διότι περί αυτού πρόκειται–, λίγο-πολύ περνάει από τα χέρια όλων μας… Κι όταν λέω από τα χέρια, κυριολεκτώ… (Ειδικά από το χέρι που ρίχνει το χαρτάκι σε εκείνο το κουτί με τη σχισμή)…

Για πρωτοχρονιάτικο ξεκινήσαμε, σε πολιτικολογία το καταλήξαμε…

Αλλά τι να κάνουμε… Σημεία των καιρών… Ας τελειώσουμε τουλάχιστον «κλασικά»…

Ευχές για το νέο έτος και σε κάθε περίπτωση, καλώς να μας έρθει το 2017, κι ότι βρέξει ας κατεβάσει… (Πονάνε, ωρέ, τα παλληκάρια);