Αυτή η επέτειος του Πολυτεχνείου είχε μια ιδιαιτερότητα… Μια μέρα πριν την επέτειο την χώρα επισκέφτηκε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έστω και ως απερχόμενος. Οπότε τα πάλαι ποτέ επίκαιρα συνθήματα «Έξω, τώρα οι Αμερικάνοι», που εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουν καμία –μα καμία– σημασία, έγιναν ακόμα πιο άκαιρα… Όπως άκαιρη και εκτός τόπου φαντάζει και η «παραδοσιακή» πορεία στην αμερικανική πρεσβεία…
Έχει καταντήσει εθιμική πλέον, κάτι σαν τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα… Διότι μην μου πείτε πως δεν είναι τουλάχιστον άκομψο από τη μία να ζητάς (και να ελπίζεις) την μεσολάβηση Ομπάμα για την έναρξη διαλόγου περί ελάττωσης του χρέους και την επόμενη μέρα να διαδηλώνεις έξω από την πρεσβεία του φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»!!!
Φοβερή και η κίνηση του δημοτικού συμβουλίου Καισαριανής το οποίο με ψήφισμα, που προκάλεσε μειδιάματα σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνον, κήρυξε τον Αμερικανό Πρόεδρο «ανεπιθύμητο» στον δήμο. Η συγκεκριμένη είδηση μου θύμισε κάτι κωμικοτραγικές πινακίδες του παρελθόντος έξω από διάφορα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, στην μέση του πουθενά, οι οποίες δήλωναν με περισσή περηφάνεια πως «Η Κοινότητα Πάνω Κατωπετεινίτσας είναι αποπυρηνικοποιημένη ζώνη»!!!
Βέβαια γεγονότα όπως η επίσκεψη Ομπάμα ή η επέτειος του Πολυτεχνείου για πολλούς παραμένουν ευκαιρίες εξάσκησης των επαναστατικών αντανακλαστικών τους. Το βράδυ της Τρίτης τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης όταν περίπου 100- 150 κουκουλοφόροι που βρίσκονταν μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο πετούσαν εκατοντάδες μολότοφ και πέτρες κατά των αστυνομικών. Την ίδια μέρα ομάδα ατόμων επιτέθηκε με δύο μολότοφ κατά του ΑΤ Εξαρχείων, επί της Καλλιδρομίου. Χθες, είχαμε 17 Νοέμβρη και από το πρωί το κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου τελούσε υπό κατάληψη, προϊδεάζοντάς μας για το τι θα συνέβαινε το βράδυ… Η δε πορεία την περιφρουρούσαν 7.000 αστυνομικοί και ΜΑΤ…
Όσο για το ποιοι δημιουργούν τα επεισόδια, τα δελτία τύπου μιλάνε για την Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ), την αναρχική ομάδα Ρουβίκωνας, την αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας, την «Κόκκινη γραμμή- ομάδα για την εργατική αντεπίθεση» και τη «Συνέλευση αναρχικών- κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ», την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών και την Αυτοοργανωμένη Δομή Υγεία Εξαρχείων (ΑΔΥΕ), αλλά και την Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες κινήσεις.
Τι συμβαίνει εδώ;
Αυτοί είναι οι τελευταίοι «αληθινοί» επαναστάτες που μάχονται για την εναπομείνασα εθνική τσίπα, κόντρα στην κακώς εννοούμενη παγκοσμιοποίηση και όλους όσους επιβουλεύονται την χώρα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εξωτερικό;
Ή μήπως είναι απλά χαβαλετζήδες, μπαχαλάκηδες οι οποίοι κάθε εθνική επέτειο βρίσκουν ευκαιρία να ξεδώσουν με λίγο κλεφτοπόλεμο τύπου «κλέφτες- αστυνόμοι»;
Υπάρχει και τρίτη εξήγηση: Όπως περίτρανα αποδείχτηκε ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος αρνείται πεισματικά να αντικρύσει και να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την –στυγνή σε κάθε περίπτωση– πραγματικότητα, και καταφεύγει σε αληθοφανή σενάρια που φτιάχνει μόνος του για να επιβιώσει, τουλάχιστον ψυχολογικά. Κλασικό παράδειγμα, «οι κακοί δανειστές που επιβουλεύονται την Ελλάδα και θέλουν να μας υποδουλώσουν οικονομικά, δεν δέχονται όλα αυτά που σωστά εμείς ζητάμε»…
Φτιάχνεις έναν δικό σου κόσμο, στον οποίο εσύ έχεις πάντα δίκιο και οι «άλλοι» πάντα άδικο, και αυτό σε δικαιώνει να μάχεσαι όπως εσύ το αντιλαμβάνεσαι για να τον επιβάλλεις… Με ατέρμονες «διαπραγματεύσεις» χάνοντας χρόνο στις Βρυξέλλες ή με μολότοφ στην Στουρνάρη… Δεν έχει σημασία… Το βασικό concept είναι το ίδιο… Βρίσκεις και μερικούς άλλους που για διάφορους λόγους τους βολεύει το σενάριό σου και φτιάχνεις ένα κόμμα,… ή μια κίνηση…. π.χ. «Συνέλευση αναρχικών- κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ»!!! Αλήθεια, ποιοι σκέφτηκαν αυτό το όνομα;
Η επέτειος του Πολυτεχνείου θα έπρεπε να είναι μια μέρα σκέψης και ενδοσκόπησης για όλους μας και όχι μέρα πορειών, βανδαλισμών, καταθέσεων στεφάνων και δεκάρικων πανηγυρικών… Η καπηλεία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από πολιτικά κόμματα, πολιτικούς χώρους, κινήσεις, πρόσωπα και συλλογικότητες είναι αυτό που εξοργίζει περισσότερο. Πολλοί θέλουν ένα κομματάκι από την λάμψη της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά ελάχιστοι το δικαιούνται. Και το λυπηρό είναι πως αυτοί που το δικαιούνται, διαχρονικά προτίμησαν την αφάνεια, μακριά από τα φώτα της πολιτικής σκηνής. Όσο για τους υπόλοιπους, αυτούς που το εξαργύρωσαν, τους ξέρετε… Μη λέμε και ονόματα…
Του χρόνου ραντεβού πάλι στο Πολυτεχνείο…. Οι μεν με τα στρατιωτικά μπουφάν –που είναι πάλι της μόδας– και με τις κόκκινες σημαίες και οι δε με κουκούλες, κράνη και μπουκάλια μολότοφ στον σάκο στην πλάτη… Ο καθένας «αποτίνει φόρο τιμής» όπως νομίζει στους αγωνιστές του 1973.
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 18/11/2016]