Ήταν στον «Απρίλη» του Νάνι Μορέτι. Ο ήρωας της ταινίας, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης, παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα ντιμπέιτ ανάμεσα στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Μάσιμο ντ’ Αλέμα. Ο Μπερλουσκόνι επιτίθεται, ο Ντ’ Αλέμα ακούει σιωπηλός, δείχνει σαν να μην μπορεί να αρθρώσει κουβέντα, βουλιάζει στην αμηχανία του. Κι ο ήρωας εξεγείρεται: «Μα πες κάτι επιτέλους! Πες κάτι αριστερό!».
Είναι ένα αίτημα που μπορεί να απευθύνει και ένας από τους πολλούς ήρωες της ελληνικής καθημερινότητας στην κυβέρνηση. Όποιος, σαν τον ήρωα του Μορέτι, έχει γαλουχηθεί με τις αξίες της Αριστεράς, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι η δημιουργία ενός ολιγοπωλίου στην τηλεόραση, ο έλεγχος της Δικαιοσύνης, οι προσλήψεις συγγενών και φίλων, η συγκυβέρνηση με την εθνικιστική Δεξιά, οι ασκήσεις ισορροπίας με την Εκκλησία και το φλερτ με αυταρχικά καθεστώτα όπως του Πούτιν και του Μαδούρο είναι αριστερές πολιτικές. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να πιστέψει ότι είναι αριστερή η αδιαφορία με την οποία κυβερνητικά στελέχη αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να χάσουν χιλιάδες εργαζόμενοι τη δουλειά τους εξαιτίας της πίεσης που έχει ασκήσει η ίδια η κυβέρνησή τους πότε στο χρυσωρυχείο της Χαλκιδικής και πότε στις επιχειρήσεις του Τύπου. Ή ότι είναι αριστερή η επαναφορά των κομματικών μειοψηφιών στις διοικήσεις των πανεπιστημίων.
Όλα αυτά δεν έχουν και πολλή σχέση με την ταυτότητα και το αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Κυρίως όμως δεν έχουν σχέση με τη Δημοκρατία. Τόσο, που αυτή τη φορά ο ήρωας του Μορέτι θα ζητούσε να ακούσει επιτέλους κάτι δημοκρατικό. Όχι με την κραυγή της αγανάκτησης. Αλλά με τον ψίθυρο της βαθιάς ανησυχίας.