«Πώς να πείσεις ένα παιδί που βομβαρδίζεται καθημερινά από μηνύματα πως ο εχθρός είναι η Ε.Ε. και οι Βρυξέλλες, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο, η Γερμανία και οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, να απαλλαχθεί από εμμονές και αγκυλώσεις που του πλασάρουν ως ιδεολογία;»
Προχθές το βράδυ ο δεκαπεντάχρονος γιος μου γυρνάει ξαφνικά και με ρωτάει:
–«Μπαμπά, τι παίζει με αυτό το Brexit;»
–«Οι Άγγλοι, Χρήστο, έκαναν δημοψήφισμα και αποφάσισαν με ποσοστό 52% πως δεν θέλουν να είναι πλέον η χώρα τους μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης…».
–«Ναι, το είδα… καλά… Σιγά μη φύγουν…»
–«Γιατί το λες αυτό, βρε Χρήστο;»
–«Κι εδώ ψηφίσαμε στο δημοψήφισμα πως δεν θέλουμε να υπογράψουμε το 3ο Μνημόνιο, αλλά το υπογράψαμε κι είπαμε κι ένα τραγούδι… Έτσι δεν έγινε; Για την πλάκα είναι τελικά τα δημοψηφίσματα….».
Άντε τώρα να εξηγήσεις σε δεκαπεντάχρονο μαθητή, πως η Βρετανία δεν είναι Ελλάδα… Πως μόλις ο Άγγλος πρωθυπουργός είδε πως το δημοψήφισμα δεν του βγήκε, παραιτήθηκε… Πως ο Έλληνας πρωθυπουργός ήθελε να βγει ΝΑΙ το ελληνικό δημοψήφισμα για να δικαιολογήσει το «υπογράφουμε τα πάντα-όλα», αλλά δεν του βγήκε και αναγκάστηκε να πείσει τους ψηφοφόρους του πως το μαύρο είναι άσπρο για να υπογράψει «επαχθή» μνημόνια, αλλά να τον ξαναψηφίσουν και να μείνει.
Εξηγούνται αυτά σε ανηλίκους; Εδώ ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος –που σίγουρα είναι ενήλικες– και δεν μπορούν να τα καταλάβουν… Πως θα τα καταλάβουν τα παιδιά; Οπότε καταφεύγεις στο κλασικό κούνημα του κεφαλιού και την ατάκα-κλισέ, με την οποία μεγαλώσαμε:
–«Καλά, καλά… Άμα μεγαλώσεις θα καταλάβεις…»
Μόνο που οι σημερινοί δεκαπεντάχρονοι είναι πολύ «μεγαλύτεροι» από όσο ήμασταν εμείς στην αντίστοιχη ηλικία, τη δεκαετία του ’70… Ένεκα διαδικτύου βέβαια… Και με την επόμενη ατάκα του μικρού έμεινα «ενεός και κεχηνώς…».
–«Τι να καταλάβω ρε πατέρα… Αυτοί πήγαν να κάνουν εκβιασμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αναδείξουν στο μέγιστο τα εθνοτικά τους προβλήματα με τους Σκωτσέζους και τους Ιρλανδούς…»
Ούπς… Σιωπή και κάνω πως διαβάζω την εφημερίδα μου… Αλλά δεν τη γλύτωσα…
–«Το άλλο με τους Κινέζους το άκουσες; Το ανέβασε πρωί-πρωί το in.gr… Ο υπουργός Ναυτιλίας, ο Δρίτσας, δυο μέρες πριν πάει ο Τσίπρας στο Πεκίνο, κατέβασε στη Βουλή για ψήφιση αλλαγμένη τη σύμβαση της Ελλάδας με την Cosco, για το λιμάνι του Πειραιά… Οι Κινέζοι απειλούν να ακυρώσουν τη συμφωνία αν δεν αποκατασταθεί το αρχικό κείμενο…. Και τώρα τρέχει ο Δρίτσας να τα μαζέψει…. Καλά είμαστε σοβαροί;»…
Όχι παιδί μου… Ασφαλώς και δεν είμαστε σοβαροί, (ήθελα να κραυγάσω, αλλά σιώπησα)… Διότι αν ήμασταν δεν θα βρισκόμαστε στη θέση που βρισκόμαστε… Στην 56η θέση της ανταγωνιστικότητας σε σύνολο 61 ανεπτυγμένων χωρών, χάνοντας έξι θέσεις από την αρχή του έτους στην Παγκόσμια Επετηρίδα Ανταγωνιστικότητας … Και σε λίγο ανησυχώ αν θα είμαστε για πολύ ακόμη στις «ανεπτυγμένες» χώρες…
Σιωπώ και κάνω πως δεν άκουσα, αλλάζοντας τη συζήτηση…
–«Δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο τον παππού και τη γιαγιά, που όλο ρωτάνε τι κάνεις;»…
Διότι αν ξεκινήσω να του εξηγώ την διαδικασία με την οποία βρεθήκαμε στη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να του αναλύσω και την υποστήριξη που δώσαμε σε όλους αυτούς οι οποίοι τις περασμένες δεκαετίες μεθοδικά και σταθερά οδηγούσαν τη χώρα στο γκρεμό… Να του μιλήσω για το τι έγινε μετά την μεταπολίτευση, για τα πολιτικά παιχνίδια, τους σωτήρες, τις ισορροπίες, τον «από βορρά κίνδυνο», τον τρίτο δρόμο του σοσιαλισμού, το βόλεμα, το «Τσοβόλα δώστα όλα», για τη συνενοχή και το φόβο του πολιτικού κόστους, για το «εδώ είναι Βαλκάνια», για το «ελληνικό φιλότιμο», τον «εθνικά υπερήφανο λαό μας που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του», τη δεξιά, την αριστερά…
Με άλλα λόγια έννοιες που αν δεν τις βιώσεις στο πετσί σου, δεν μπορείς να τις κατανοήσεις…
Πάντως γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει «λεφτά υπάρχουν», τι είναι η δημιουργική ασάφεια, τι είναι τα capitalcontrol, τι είναι η απειλή της ανεργίας σε μια οικογένεια, και –όπως διαβάζει και ακούει παντού–, πως αν θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς πρέπει μάλλον να κάνει μεταπτυχιακά εκτός Ελλάδας και να βρει δουλειά εκεί…
Το τραγικό είναι πως η πεποίθησή του πως οι πολιτικοί είναι στην πλειοψηφία τους για γέλια και για κλάματα, αυτή η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, δεν μπορεί να ανατραπεί… Πώς να πείσεις για το αντίθετο έναν άνθρωπο που όταν έφτασε στην ηλικία που άρχισε να ενδιαφέρεται για τις ειδήσεις, οι πρώτοι πολιτικοί που είδε και άκουσε στην τηλεόραση ήταν ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου, ο Κασιδιάρης…. Και σήμερα συνεχίζει να βλέπει τον Φίλη, τον Βούτση, τον Καμένο, τον Λεβέντη…
Και πώς να πείσεις ένα παιδί που βομβαρδίζεται καθημερινά από μηνύματα πως ο εχθρός είναι η Ε.Ε. και οι Βρυξέλλες, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο, η Γερμανία και οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, να απαλλαχθεί από εμμονές και αγκυλώσεις που του πλασάρουν ως ιδεολογία;
Όσοι τα πίστεψαν ψηφίζουν «ΟΧΙ» σε δημοψηφίσματα που οδηγούν σε Brexit ή Grexit… Η τραγική ειρωνεία για τους Έλληνες ήταν πως τα πιο αδύνατα λαϊκά στρώματα, δηλαδή συνταξιούχοι, άνεργοι, χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι και άλλοι για τους οποίους έγινε το δημοψήφισμα, και στην πλειοψηφία τους στήριξαν το περίφημο «ΟΧΙ» του περασμένου Ιουλίου, είναι και αυτοί που την πλήρωσαν πρώτοι – και από τις συνέπειες της προσφυγής σε δημοψήφισμα, και από την ερμηνεία και εφαρμογή του από την κυβέρνηση Τσίπρα… Το «ΟΧΙ» της «λαϊκής βούλησης», –στο όνομα της οποίας οι κυβερνητικοί πίνουν νερό–, έγινε εν μία νυκτί «ΝΑΙ», και μερικές ημέρες αργότερα η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ένα Μνημόνιο χειρότερα από όλα τα προηγούμενα, εφαρμοσθέντα ή προταθέντα… Και εμείς μείναμε με τα capitalcontrols, την θνήσκουσα επιχειρηματικότητα, την μείωση συντάξεων, την φοροκαταιγίδα, την διατήρηση εισφορών που μας είχαν υποσχεθεί πως θα τελείωναν… αλλά τι σας τα λέω… τα ξέρετε…
Είμαστε όμως περήφανοι, έχουμε «αριστερή» κυβέρνηση, επικροτούμε τους Βρετανούς που ψήφισαν την έξοδό τους από την Ευρώπη, πάμε να κοροϊδέψουμε τους Κινέζους, να προσεταιριστούμε τους Ρώσους, να τα έχουμε καλά με τους Αμερικάνους και να είμαστε και αρεστοί στους Ευρωπαίους…
Ζητάμε πολλά;
Ποιο είναι άραγε το ηθικό δίδαγμα για τους δεκαπεντάχρονους, οι οποίοι σύμφωνα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, σε δύο χρόνια πιθανόν και να ψηφίζουν; Ο Σαββόπουλος τα είπε όλα σε δύο στίχους, πολλά χρόνια πριν… Ο νοών νοείτω (και ουαί τω ανοήτω)…
Κόμμα και ρετσίνα / κι άσματα επινίκια
Είμαι δεκαεξάρης / σας γαμώ τα Λύκεια…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 1/7/2016]