ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ…

newego_LARGE_t_1101_54528773Αν υπάρχει κάτι το αισιόδοξο στο Θείο δράμα που παρακολουθούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι η προσμονή της Ανάστασης. Μετά την πορεία προς τον Γολγοθά, μια πορεία που οδηγεί μέσα από ατιμωτικά βασανιστήρια στον θάνατο, έρχεται η λύτρωση της νέας ζωής, της επανεκκίνησης, της ανάκαμψης. Δυστυχώς, σήμερα η χώρα ζει έναν Γολγοθά διαρκείας. Χωρίς προσδοκία Ανάστασης όμως…

Μέσα από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης και τις συμφωνίες που προωθούνται, την εξαντλητική για τους πολίτες φορομπηχτική πολιτική, το ασφαλιστικό αδιέξοδο και την αδυναμία να εμφυσήσει οποιαδήποτε πνοή ανάπτυξης, καθώς όχι μόνο απουσιάζουν τα κίνητρα αλλά αντίθετα αυξάνονται τα αντικίνητρα, η χώρα οδηγείται προς τη Σταύρωση χωρίς ελπίδα Ανάστασης. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, τον δρόμο αυτό προς τον Γολγοθά δεν τον χάραξε η σημερινή κυβέρνηση. Τον έστρωσαν και τον σφυρηλάτησαν με τις αστοχίες τους και προηγούμενες. Γι’ αυτό και φέρουν την δική τους ιστορική ευθύνη. Και γι’ αυτό κρίθηκαν και πολιτικά άλλωστε.

Ωστόσο η κυβέρνηση Τσίπρα αυτόν τον ανηφορικό δρόμο όχι μόνο τον διαπλάτυνε, αλλά τον έκανε και… μονόδρομο.  Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σε έναν λαό είναι να του στερήσει το δικαίωμα στην ελπίδα. Να τον αφήσει χωρίς οράματα, χωρίς δυνατότητα να ονειρεύεται, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής του. Και στην Ελλάδα του σήμερα δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης; Η κατάρρευση της ψυχολογίας και η ροπή της πλατιάς μάζας της κοινωνίας στην κατάθλιψη και την απάθεια.

Και μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργηθεί και να φουντώσει η οργή επί δικαίων και αδίκων για τα όσα προηγήθηκαν. Σε βαθμό που να αγγίζει τον ταξικό διχασμό, με τα κυβερνητικά στελέχη να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης. Η τυφλή οργή, οδηγεί άλλωστε στην άρνηση της συνειδητοποίησης των όσων συμβαίνουν και των τεράστιων και καταστροφικών λαθών της σημερινής διακυβέρνησης. Η οποία οδηγεί στην φτωχοποίηση το σύνολο πλέον της κοινωνίας εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους ήδη φτωχούς. Με κορυφαίο κοινωνικό ζητούμενο να είναι πλέον το… πώς θα ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα…

Για το σημερινό φαινόμενο στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στην απαξίωσή της, στην μετεξέλιξή της σε παρία της Ευρώπης, δυστυχώς ευθύνη πάνω από όλα έχουν οι πολίτες. Όλοι μας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι άλλωστε δικές μας επιλογές. Δεν αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντιμετωπίζουμε παθητικά και με μοιρολατρία τις εξελίξεις, έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε με λοβοτομημένους. Και παρασυρόμαστε στην παγίδα που στήνει από τη μια η σημερινή διακυβέρνηση για να κερδίζει όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο παραμονής στην εξουσία και από την άλλη οι απαράδεκτοι “θεσμοί” και εταίροι που αντιμετωπίζουν τη χώρα ως πειραματόζωο αδιέξοδων πολιτικών. Από την οικονομία μέχρι το προσφυγικό.

Κι όμως, δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν είναι αυτό το δυναμικό της. Και σε πνεύμα και σε μόχθο. Αξίζει σε αυτή τη χώρα κάτι καλύτερο και πρέπει να το αναζητήσουμε. Δεν μπορεί να παρασύρεται η κοινωνία στην παγίδα του ταξικού διαχωρισμού. Χρειάζεται νέο όραμα και νέες προκλήσεις. Και άμεση αλλαγή.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 27/4/2016]