«Ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο». «Ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου». Αντιθέτως, η μνήμη του είναι «ζωντανή» και δη «νωπή». Ο λαός έχει και «τόλμη» και έχει και «καρδιές». Πρόλαβα να καταγράψω μερικά μόνον από τα σημεία που εμφανίσθηκε η λέξη «λαός» στην προχθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα. Είναι πολύ περισσότερα. Από τον λαό ξεκινούσαν όλα και στον λαό κατέληγαν όλα. Λογικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «με τον λαό». Κι αυτός έδωσε στον «ελληνικό λαό» τη δυνατότητα να απορρίψει το τελεσίγραφο των δανειστών στο δημοψήφισμα.

Ένα τμήμα του «λαού» φοράει γραβάτα, κατά τον κ. Κατρούγκαλο. Είναι οι δικηγόροι με τα «μπλοκάκια» και οι γραβάτες τους είναι φτηνές, συνθετικές και με λαστιχάκι.

Δεν πρέπει, επ’ ουδενί να συγχέονται με τους άλλους που φορούν Αρμάνι και δεν είναι λαός.

θα μπορούσε κάποιος υποθέτω να κάνει μια ψυχαναλυτική ανάγνωση της συχνότητας με την οποία επαναλαμβανόταν η λέξη «λαός». Εμμονή; Διαρροή των υδραυλικών του ασυνείδητου; Ή μήπως «Λαός και Κολωνάκι», αναφορά του πρωθυπουργού στην κουλτούρα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου; Το είπε καθαρά: απέναντι του βρίσκονται οι μεγαλοφοροφυγάδες που κυκλοφορούν ελεύθερα στο Κολωνάκι. Εννοείται με πούρο, βελάδα, ημίψηλο, μεταξωτό γιλέκο, λουστρίνια, όπως εννοείται ότι μιλάνε τα γαλλικά «πγοφέγοντας» το -γο. Μόνον μία φορά αποπειράθηκε να προσδιορίσει τι εννοεί με τη λέξη. Οι λαϊκές δυνάμεις, είπε, είναι ο κόσμος της εργασίας. Αρκεί βέβαια να μην έχουν χάσει τη λαϊκή συνείδησή τους, όπως οι εργαζόμενοι στις Σκουριές. Θα έλεγα πως ο τρόπος με τον οποίον επικαλείται τον λαό ο κ. Τσίπρας είναι σύμπτωμα της ασθενικής και αναχρονιστικής του παιδείας.

Κάπως αγνό και τίμιο, κάπως γραφικό και αμόλυντο, άρα τολμηρό, κάτι σαν τον ίδιο. Ενα πλάσμα με καρδιά που δεν ξεχνά. Η δεκαετία του ’80 στη μηχανή του χρόνου. Ο κόσμος αλλάζει, όμως ο λαός, τα πάθη του, και οι προστάτες του μένουν ίδιοι.

Ο εθνικολαϊκισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται να συντηρήσει τον λαό ως μια διάχυτη, σχεδόν μεταφυσική οντότητα η οποία δεν υπόκειται σε μεταμορφώσεις. Οπως ακριβώς αντιμετωπίζει το Εθνος ο εθνικισμός. Τα σχήματα και τα σύμβολα υπερισχύουν της πραγματικότητας, της γλώσσας, του τοπίου, της παιδικής ηλικίας και των προγόνων. Αυτά, πάντα απτά, δεν παράγουν εθνικισμό. Παράγουν πατριωτισμό.

πώς ορίζεις τον λαό ως πραγματικότητα και όχι ως φαντασίωση της ρητορικής σου; Λαός είναι όσοι βλέπουν μεσημεριανάδικα, λαός όσοι κλείνουν με τρακτέρ τους δρόμους, λαός και όσοι υποφέρουν από το κλείσιμο των δρόμων, λαός όσοι εργάζονται στο Δημόσιο, λαός και όσοι υποφέρουν από όσους εργάζονται στο Δημόσιο, λαός ο ιερέας, λαός και ο ομοφυλόφιλος που θέλει να συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Εδώ λαός, εκεί λαός, πού είναι ο λαός; Η συνεχής επίκληση του λαού σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να τον ορίσεις. Τον προϋποθέτεις για να στοιχειοθετήσεις τη διχαστική πολιτική σου. Τι ο λαός, τι μη λαός, και τι τ’ ανάμεσό τους; «Λαός» όσοι ψήφισαν «Οχι» στο δημοψήφισμα, «Μη Λαός» όσοι ψήφισαν «Ναι».

Κι ανάμεσα τους η φαντασίωση του διχασμού, ένα ακόμη απόκτημα στη συλλογή πολιτικών αναχρονισμών του κ. Τσίπρα.

Ο τρόπος με τον οποίον επικαλείται τον λαό ο κ. Τσίπρας είναι σύμπτωμα της ασθενικής και αναχρονιστικής παιδείας του.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26/01/2016, στήλη «Διαγωνίως», του Τάκη Θεοδωρόπουλου]

Ακατανόητη, αν όχι προσβλητική και εμπαθής, για ακόμη μια φορά η στάση του προέδρου της Ένωσης Ξενοδοχείων Χαλκιδικής Γρηγόρη Τάσιου,  σε βάρος της τουριστικής προβολής και ανάδειξης της ΒΑ Χαλκιδικής ή του “τρίτου ποδιού”, όπως πολλοί έχουν συνηθίσει να λένε.

Σε συνέντευξη τύπου που έγινε την περασμένη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη και αφορούσε ζητήματα του τουριστικού κλάδου για τη Χαλκιδική έπιασε και πάλι στο στόμα του με υποτιμητικό τρόπο την μεταλλευτική επένδυση, όπου σύμφωνα με το ιστολόγιο Halkidikinow.gr είπε:

 «η επένδυση πρέπει να συζητηθεί σε νέα βάση επειδή σήμερα έχει γίνει μπάχαλο. Η Ένωση Ξενοδοχείων είχε το 2012 τοποθετηθεί αρνητικά στο εργοστάσιο χρυσού, αλλά λόγω της κατάστασης που έχει δημιουργήσει η κρίση, της ανάγκης για νέες θέσεις εργασίας, η Ε.Ξ.Χ είναι προετοιμασμένη να επανεξετάσει τη θέση της εάν λυθούν τα προβλήματα που υπάρχουν. Πάντως τουρισμός και μεταλλουργία χρυσού δεν μπορούν να συνυπάρξουν»…

Στην εκδήλωση ήταν και ο αντιπεριφερειάρχης Χαλκιδικής Γιάννης Γιώργος, ο οποίος δήλωσε:

“επενδύσεις αυτού του χαρακτήρα, δεν είναι η καλύτερη επιλογή για έναν τουριστικό και αγροτοδιατροφικό νομό”. Ωστόσο, “ο νόμος πρέπει να γίνεται σεβαστός”, προσέθεσε ο κ. Γιώργος υπογραμμίζοντας την ανάγκη για προστασία του περιβάλλοντος.

Σχολιάζοντας τη νέα προσβολή του προέδρου της Ένωσης Ξενοδοχείων Χαλκιδικής προς την μεταλλευτική δραστηριότητα της ΒΑ Χαλκιδικής με αφορμή τα όσα δήλωσε σε μια συνέντευξη τύπου που αφορούσε επενδύσεις στο χώρο του τουρισμού για τη Χαλκιδική, έχουμε να πούμε τα εξής:

Κατ’ αρχήν, ο κ. Τάσιος θα όφειλε να γνωρίζει, ότι κανένα ξενοδοχείο δεν έχει κλείσει ΠΟΤΕ εξαιτίας της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Επιπλέον, η επένδυση χρυσού αφήνει εκατομμύρια ευρώ στην τοπική και εθνική οικονομία και στηρίζει τους επαγγελματίες του τουρισμού της περιοχής 12 μήνες το χρόνο.

Σ’ ότι αφορά τα περί “αδυναμίας συνύπαρξης τουρισμού και εξορύξεων”, αν δεν του φτάνει το παράδειγμα της Γερακινής με το μεταλλείο μαγνησίτη, ας απευθυνθεί σε συναδέλφους του στην Θάσο και την Μήλο, με τις  δυο παραγωγικές δραστηριότητες να συνυπάρχουν απολύτως αρμονικά.

Αντιθέτως, έκλεισαν και συνεχίζουν να κλείνουν ξενοδοχεία στη Χαλκιδική, επειδή οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει. Και αυτά τα ξενοδοχεία δεν είναι ούτε 1, ούτε 2. Είναι 106 σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (δείτε εδώ).

Με αυτή τη διαρκή στοχοποίηση της μεταλλευτικής δραστηριότητας ο πρόεδρος της Ένωσης θυμίζει πολύ έντονα την συστηματική δυσφημιστική καμπάνια ξένων ακτιβιστών και δημοσιογράφων σε βάρος της ΒΑ Χαλκιδικής σε tour operator χωρών, όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, με επιχειρήματα που δεν έχουν καμία επιστημονική βάση, αλλά παραεπιστημονική που δομείται σε αποστειρωμένες “ενημερωτικές” ημερίδες τύπου Βόρειας Κορέας με στρατευμένους πολιτικά επιστημονικούς συμβούλους και χειροκροτητές.

Από τη στιγμή που επέλεξε να έχει ο ίδιος και η ένωση αυτή τη στάση είναι δικαίωμα του, αλλά εξίσου χρήσιμο είναι να γνωρίζει, πως κανένας σοβαρός φορέας ή θεσμικός παράγοντας δεν ενδιαφέρεται για μια άποψη που έχει βασιστεί στη μακροχρόνια δυσφήμιση που κάνει μια αμφιλεγόμενη Ελληνική ΜΚΟ.

Εξίσου αδιάφορο είναι, αν  ο  ίδιος θα την διατηρήσει αυτή την άποψη ή θα την αλλάξει.

Ας κοιτάξει ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδοχείων τα “του οίκου του” και ας προσπαθήσει να βρει λύσεις στα προβλήματα του. Αν δεν μπορεί, τουλάχιστον ας μην επιλέγει τον αποπροσανατολισμό σχολιάζοντας υποτιμητικά και με εμπάθεια τη μεταλλευτική δραστηριότητα.

Ο αντιπεριφερειάρχης Γιάννης Γιώργος από την πλευρά του κράτησε χαμηλότερους τόνους, αλλά όλοι ξέρουμε τις απόψεις του. Πάλι καλά που είπε ότι πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος, εννοώντας τις αποφάσεις του ΣτΕ.

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, 25/01/2016]