Τα έργα στα απορρίμματα και στον ορυκτό πλούτο, ιδίως στο χρυσό, βρίσκονταν στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ τόσο όταν τα δύο κόμματα ήταν στην Αντιπολίτευση όσο και σήμερα. Βασικό επιχείρημά τους ήταν ότι τέτοιου είδους δραστηριότητες προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον και υποστήριζαν όσους προσέφευγαν στη δικαιοσύνη για να βρουν το δίκιο τους. «Όσο εκκρεμεί προσφυγή στα δικαστήρια», «μέχρι το ΣτΕ να βγάλει απόφαση, εγκρίσεις δεν γίνεται να παράσχουμε» ανέφεραν, πολύ πρόσφατα, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις και σε διαδρόμους υπουργείων (νυν και πρώην) στελέχη της κυβέρνησης, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Ωστόσο, η ώρα της αλήθειας έφθασε. Το ΣτΕ έχει εκδώσει ήδη κρίσιμες αποφάσεις που τάσσονται υπέρ των επενδύσεων που πετροβολούσαν βουλευτές και επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αποφάσεις που ούτε κατ’ ελάχιστον δεν έχουν προβληματίσει τους εχθρούς των συγκεκριμένων επενδύσεων και τους αρμόδιους γι’ αυτές υπουργούς, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Γιάννης Τσιρώνης και μέχρι πρότινος ο Π. Λαφαζάνης. Και αυτό όταν πρόκειται για αποφάσεις με μεγάλης αξίας περιεχόμενο, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς.
Το Capital.gr παρουσιάζει το βασικό σκεπτικό στο οποίο στηρίχθηκε το Στε για να καταλήξει σε αποφάσεις υπέρ του έργου στη Βόρεια Ελλάδα.
Ευνοϊκές είναι οι δύο τελευταίες αποφάσεις του ΣτΕ και για την επένδυση εξόρυξης και κατεργασίας χρυσού. Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με την πρώτη, είναι νόμιμη η παραχώρηση έκτασης δάσους 4.166 στρεμμάτων (3.339 στρέμματα στις Σκουριές και 827 στο Μαντέμ Λάκκο) στην Ελληνικός Χρυσός.
Επίσης, η δεύτερη ακυρώνει το μπλόκο του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Τσιρώνη στη διαδικασία υλοτόμησης στην περιοχή Λάκκος Καρατζά (εναντίον του οποίου είχε προσφύγει η εταιρεία).
Αναλυτικά το ΣτΕ για την παραχώρηση της έκτασης σημειώνει (μεταξύ άλλων) ότι:
«Είναι ανεκτή η μεταβολή της μορφής εκτάσεως με δασική βλάστηση για την άσκηση των δραστηριοτήτων αυτών, προκειμένου να ικανοποιηθούν ανάγκες οι οποίες δεν θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν διαφορετικά, εφόσον, όμως, κριθεί ότι η συγκεκριμένη ανάγκη υπερτερεί της διαφυλάξεως εκτάσεως με δασική βλάστηση και ότι δεν υφίσταται τρόπος ικανοποιήσεώς της χωρίς θυσία του δασικού οικοσυστήματος. Κριτήριο της ανάγκης είναι άτι η ικανοποίησή της έχει για την εθνική οικονομία ζωτική σημασία, εκτιμώμενη, μεταξύ άλλων, ενόψει της σπανιότητας και του βαθμού επάρκειας των ορυκτών και των υφισταμένων δυνατοτήτων καλύψεως της σχετικής ζητήσεως.
Στο πλαίσιο αυτό η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί επιτρεπτή, υπό όρους, δραστηριότητα εκμεταλλεύσεως πλουτοπαραγωγικών πόρων, η οποία, κατά το αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο, έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και συνδέεται με υποχρέωση αναπλάσεως του μεταλλευτικού χώρου μετά τη λήξη της δραστηριότητας αυτής καί πάντως δεν συνεπάγεται μεταβολή του νομικού χαρακτήρα των εκτάσεων, αλλά μόνο προσωρινή δυνατότητα επεμβάσεως σε αυτές».
Για την ακύρωση της διαδικασίας υλοτόμησης που επέβαλε ο Γιάννης Τσιρώνης, το ΣτΕ σημειώνει ότι:
«όπως προκύπτει από τα προμνημονευθέντα έγγραφα των κατά τόπους αρμοδίων δασικών υπηρεσιών προς το καθ’ ου Υπουργείο, αλλά και από το έγγραφο απόψεων του Δασαρχείου Αρναίας προς το Δικαστήριο, σε αυτά αναφέρεται ότι οι υλοτομίες γίνονταν σύμφωνα με την απόφαση παραχώρησης και την απόφαση έκτακτης κάρπωσης χωρίς να διαπιστωθεί ουδεμία απόκλιση από αυτές. Υπό τα δεδομένα αυτά, οι προσβαλλόμενες (σ.σ.: από την εταιρεία) πράξεις, με τις οποίες διατάσσεται η επ’ αόριστον διακοπή των υλοτομικών εργασιών και αποτελούν κατ’ ουσίαν ανάκληση της έγκρισης έκτακτης κάρπωσης και του 1/2015 πρωτοκόλλου εγκατάστασης, είναι αναιτιολόγητες και θα πρέπει για τον λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, να ακυρωθούν”.
[…] Και ισχυρίζονται μεν οι παρεμβαίνοντες ότι τα προσβαλλόμενα σήματα δεν συνιστούν ανάκληση διοικητικών πράξεων, αλλά αναστέλλουν προσωρινά τις υλοτομικές εργασίες. Ωστόσο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, η διακοπή των υλοτομικών εργασιών διετάχθη χωρίς χρονικό περιορισμό, παρά δε το γεγονός ότι στο από 11.3.2015 δελτίο τύπου του καθ’ ου Υπουργού που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου αναφέρεται ότι από τον έλεγχο που ολοκληρώθηκε προέκυψε η νομιμότητα των εκδοθέντων πρωτοκόλλων (βλ. σχετικώς το έγγραφο απόψεων της Διοίκησης προς το Δικαστήριο) η Διοίκηση δεν έχει εισέτι επιτρέψει τη συνέχιση των εργασιών, συνεπώς τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα δεν ευσταθούν.»
