Σε άρθρο με τίτλο «Κυβέρνηση επιεικώς απαράδεκτη» η συντηρητική Εστία επιχειρεί μια ανακεφαλαίωση των μέχρι σήμερα ατυχών κινήσεων της κυβέρνησης, μέσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η εμμονή της παύσης της επένδυσης στις Σκουριές:
«Άρκεσαν λίγες ήμερες για να καταλάβουν και οι ψηφίσαντες και οι μη τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτό το κόμμα με τις πολλές ιδεολογικά αλληλοσυγκρουόμενες συνιστώσες, τα στελέχη με τις ιδεοληψίες και τούς αιθεροβάμονες οραματισμούς, την οικονομική άνεση και τη θεωρητική ενατένιση της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας, πού δεν διοίκησαν ποτέ ούτε περίπτερο, δεν είχε κυβερνητικό πρόγραμμα, λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, δεν γνώριζε τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των οργάνων της και είχε υποσχεθεί τόσα πολλά και μη δυνάμενα να υλοποιηθούν, λόγω του εξωπραγματικού κόστους τους, ήταν όντως άπαράσκευο και ανέτοιμο να κυβερνήσει και γι’ αυτό βρέθηκε να πελαγοδρομεί, μεταξύ πτώχευσης, θεωρητικών επιθυμιών και σκληρής πραγματικότητας. Είναι κάτι περισσότερο από σαφές, ότι ό σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ οραματιζόταν να ηγηθεί μιας αριστεροκομμουνιστικής επανάστασης της Νότιας Ευρώπης, εναντίον του Βορειοευρωπαϊκού κατεστημένου, πού όμως οργάνωσε και στηρίζει την EE και το ευρώ. Αυτό το αποδεικνύουν: πρώτο o ανελέητος πόλεμος κατά της Γερμανίας, πού ηγείται de facto της EE και της Ευρωζώνης, και δεύτερο ή απρόκλητη επίθεση κατά της Ισπανίας και της Πορτογαλίας πού πέρασαν και αυτές από το καθεστώς του έλεγχου και της επιτήρησης, όπως και η χώρα μας, αλλά δεν δέχθηκαν να λάβουν μέρος στην επανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά ή επανάσταση αναβλήθηκε και μαζί της προς το παρόν ή πτώχευση της χώρας μας και ή επιστροφή στη δραχμή, γιατί το βαθύ κόμμα κατάλαβε την αδυναμία του, αλλά και αντιλήφτηκε ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το 80% του εκλογικού σώματος επιθυμεί παραμονή στην EE και στο ευρώ, προφανώς γιατί γνωρίζει ότι μόνο εκεί υπάρχουν χρήματα και δυνατότητες επιβίωσης της χώρας και των ατόμων.
Το χειρότερο είναι, ότι ή κυβέρνηση αμέσως μετά το σχηματισμό της, παραπαίει και προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο εφικτό και στο ανέφικτο, ενώ παρουσιάζει σημάδια διάλυσης προτού ακόμη λειτουργήσει ως συμπαγές και δυναμικό σύνολο. Εξηγούμαστε: κάθε σκληροπυρηνικός υπουργός ή αναπληρωτής, θεωρεί υποχρέωσή του να εξαγγείλει, εντελώς ξεκάρφωτα και όχι στα πλαίσια σχεδίου νόμου, κάτι πού άφορα δοθείσα υπόσχεση ή ενδόμυχη επιθυμία του: Άλλος ανακαλεί τις άδειες για τη νέα μονάδα εμπλουτισμού της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές Χαλκιδικής, αν και το Συμβούλιο της Επικρατείας τις είχε κρίνε νόμιμες ως προς την προστασία του περιβάλλοντος, γιατί το είχαν υποσχεθεί στους φίλους ψηφοφόρους, άλλος παγώνει τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί το συνέδριο τους είχε ταχθεί εναντίον, άλλη δίνει δώρο Χριστουγέννων στους συνταξιούχους πού λαμβάνουν σύνταξη 700 ευρώ και κάτω και καθορίζει το αφορολόγητο στη φορολογία εισοδήματος στις 12.000 ευρώ, γιατί το υποσχέθηκε o πρόεδρος κάπου κάποτε, άλλος διαλύει ουσιαστικά τα πρότυπα πειραματικά σχολεία γιατί απεχθάνεται την αριστεία και είναι εραστής της προς τα κάτω ισοπέδωσης αν και ό ίδιος τέλειωσε ακριβό ιδιωτικό σχολείο, άλλος ταξιδεύει στη Μόσχα για ενίσχυση της ελληνορωσικής φιλίας, αγνοώντας την EE, άλλοι ετοιμάζουν ταξιδάκια στην Κίνα, της οποίας ή επιτυχής επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά, έγινε ή αγαπημένη τους ξένη επένδυση, άλλος ελευθερώνει λαθρομετανάστες ώστε να κατασκηνώσουν στην Πλατεία Συντάγματος, άλλος εκκαθαρίζει τά διακριθέντα στελέχη της ΕΛΑΣ, γιατί έχε κάποιο κόμπλεξ, άλλος θέλει να αλλάξει τις διοικήσεις των 4 συστημικών τραπεζών, για να τις θέσει υπό κοινωνικό έλεγχο χωρίς να έχει αυτό το δικαίωμα κ.ο.κ.»
ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ, 10/03/2015