ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

1558537_10201955832256369_4071022613182172160_n

Χθες συγκινήθηκα… Θυμήθηκα μέρες ’12 και ’13… Μάχες στο βουνό, κυνηγητό με την αστυνομία, δακρυγόνα, χαβαλές, μπάχαλο…

Θαυμάστε και την σχετική ειδησεογραφία από φυλλάδες όπως αυτή των Συντακτών, όπου δεν διατάζουν να ομολογήσουν πως οι διαδηλωτές όντως μπήκαν στο εργοτάξιο, και όταν άρχισαν τα δακρυγόνα, αντί να αποχωρήσουν, άρχισαν τον πετροπόλεμο…

«[…] Δεκαεπτά διμοιρίες είχαν αναπτυχθεί στις Σκουριές και… υποδέχτηκαν με δακρυγόνα και κρότου λάμψης τους διαδηλωτές, πριν καν προλάβουν να διανύσουν λίγα μέτρα στο εργοτάξιο. […] επί τρεις ώρες οι διαδηλωτές δέχονταν τις επιθέσεις της ΕΛ.ΑΣ. κι ανταπάντησαν με πέτρες».

Όσο για τις «αυθόρμητες» ατάκες των «κατοίκων», φέρτε τα χαρτομάντιλα γιατί συγκινήθηκα..

«Μας αντιμετωπίζουν λες κι είμαστε εισβολείς στην ίδια μας τη γη», λέει ο Γιώργος. «Έχουν προσπαθήσει να μας τρομοκρατήσουν με κάθε τρόπο. Έρχεται όμως μια στιγμή που ξεπερνάς το φόβο», λέει η Αγγελική. «Μας χτύπησαν, μας απείλησαν με διώξεις, έκλεισαν τ αδέρφια μας στη φυλακή. Δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν γιατί ξέρουμε ότι έχουμε δίκιο».

Τόσα χρόνια τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες ατάκες, τα ίδια επεισόδια… Μπουχτίσαμε «αγώνα», φτάνει αδέλφια… Αλήθεια, καμιά δουλειά άλλη να κάνετε δεν έχετε;