Πόσες φορές ακούσαμε δια στόματος Τόλη και πόσες φορές είδαμε γραμμένο σε αντιεπενδυτικά Blog και σε άρθρα του Σάκη Αποστολάκη, για το περίφημο «σκάνδαλο της μεταβίβασης των ορυχείων» και για τα «εκατομμύρια ευρώ» που έχασε το ελληνικό δημόσιο; Τι συνέβη όμως στ’ αλήθεια; Ποια είναι η πραγματικότητα; Ας δούμε το χρονικό της μεταβίβασης:
Το 1996 τα Μεταλλεία Κασσάνδρας περνούν στην κυριότητα της TVX HELLAS, η οποία εν καιρώ καταθέτει επενδυτικό σχέδιο για μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα. Το 2002 το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίπτει το επενδυτικό πλάνο για μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα και μέχρι τον Ιανουάριο του 2003, το κλίμα που διαμορφώνεται, λόγω των χαμηλών τιμών μεταλλευμάτων και των αρνητικών αποφάσεων για τις περιβαλλοντικές μελέτες, οδηγεί σε διαθεσιμότητα όλο το προσωπικό των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους η ΤVΧ καταθέτει αίτημα πτώχευσης και για διάστημα ενός έτους 450 εργαζόμενοι και όλοι οι συνεργαζόμενοι εργολάβοι και προμηθευτές παραμένουν απλήρωτοι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους αναζητείται λύση για τη συνέχιση της μεταλλευτικής δραστηριότητας, την περιβαλλοντική αποκατάσταση της περιοχής και την οικονομική αποκατάσταση των εργαζόμενων. Να σημειωθεί ότι η αξία του ενεργητικού των Μεταλλείων Κασσάνδρας υφίσταται σοβαρή απομείωση, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες της αγοράς. Τότε εμφανίζεται η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. σαν εν δυνάμει φορέας συνέχισης. Ορίζεται η καταβολή 11 εκ. Ευρώ από την Ελληνικός Χρυσός και 11 εκ. Ευρώ από την ίδια την ΤVX, που τα καταβάλει οικειοθελώς για να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Όλα τα χρήματα διατίθενται προκειμένου να διασφαλιστεί η πληρωμή του προσωπικού και των προμηθευτών.
Τον Δεκέμβριο του 2003 υπογράφεται η σύμβαση της μεταβίβασης. Η μεταβίβαση έγινε με πώληση του ενεργητικού ιδιωτικής εταιρείας σε ιδιωτική εταιρεία (ιδιοκτησιακό καθεστώς που ίσχυε πάντα για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας), με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο για λόγους προστασίας των εργαζομένων και του περιβάλλοντος. Το τίμημα των 11 εκ. Ευρώ ανταποκρινόταν στην κατάσταση που είχαν περιέλθει τα μεταλλεία κατά το χρόνο της μεταβίβασης. Λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν τότε – οφειλές σε εργαζόμενους και προμηθευτές, καμία άδεια σε ισχύ, υποχρεώσεις διαχείρισης των περιβαλλοντικών ζητημάτων κ.λπ. – δεν υπήρχε κανένα επενδυτικό ενδιαφέρον, είτε από την Ελλάδα, είτε από το εξωτερικό. Τον Ιανουάριο του 2004 η σύμβαση παραχώρησης των μεταλλευτικών δικαιωμάτων στην Ελληνικός Χρυσός επικυρώνεται από το Ελληνικό Κράτος με απόφαση της Βουλής.
Για να μας πουν οι φωνασκούντες… Τι έπρεπε να γίνει; Να μείνουν κι άλλα χρόνια απλήρωτοι και άνεργοι όλοι οι εμπλεκόμενοι επειδή 11 εκατομμύρια τους φαίνονται λίγα; Και αν ήταν λίγα γιατί δεν υπήρξε άλλος ενδιαφερόμενος για τα μεταλλεία; Ή να επωμιστεί το δημόσιο το πρόβλημα των απλήρωτων και των ανέργων; Και τέλος που ακριβώς έχασε το δημόσιο να καταλάβω κι εγώ; Ήταν ή δεν ήταν συναλλαγή μεταξύ ιδιωτικών εταιρειών;