Η Real News δημοσιεύει σήμερα μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του Διονύση Χιόνη, καθηγητή Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, σχετικά με την κουλτούρα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα και τις στρεβλώσεις που έχει δημιουργήσει η μακροχρόνια εξάρτηση της κοινωνίας από τον δημόσιο τομέα.

«Δυστυχώς, η ελληνική οικονομία και η κοινωνία δεν πρέπει να καλύψουν μόνο το δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά και το έλλειμμα στην κουλτούρα της επιχειρηματικότητας. Η μακροχρόνια επιβίωση της κοινωνίας πέριξ και γύρω του δημόσιου τομέα δημιούργησε ψευδαισθήσεις σχετικά με τον τρόπο παραγωγής πλούτου. Οι περίφημες κρατικοποιήσεις των εργοστασίων της δεκαετίας του 1980 φαίνεται να έχουν αφήσει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης της κοινωνίας. Αυτή είναι η ερμηνεία που μπορεί να δώσει κανείς παρακολουθώντας τις αντιδράσεις συγκεκριμένης ομάδας κατοίκων της Ιερισσού και της Θράκης. Είναι η ίδια προσέγγιση που είχε υιοθετηθεί από την ίδια ομάδα, όταν αντιδρούσε στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Τότε, το… αδιάσειστο επιστημονικά επιχείρημα περί ταυτόχρονης πλημμύρας του ποταμού Έβρου και σεισμού μεγαλύτερου των 9 ρίχτερ αποτελούσε το ουσιαστικό υπόβαθρο των βίαιων κινητοποιήσεων ενάντια στην κατασκευή του αγωγού. Αυτός ο επιφορτισμένος συναισθηματικά διάλογος και η εμμονή σε τυφλές κινητοποιήσεις οδήγησαν τη δεκαετία του 1980 την Pirelli να φύγει από την Πάτρα. Η ΤΕΟΚΑΡ συνέχισε τον χορό των λουκέτων στις αρχές της ίδιας δεκαετίας και έστειλε στην ανεργία 420 εργαζόμενους σε μια περίοδο όπου η NISSAN επιθυμούσε διακαώς τη βιομηχανική παρουσία της στην Ευρώπη. Ήταν άνοιξη του 1983 όταν το πανό της διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας των εργαζομένων στα λατομεία Σκαλιστήρη έγραφε: Οι εργάτες ζητάνε κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση . Με αυτό το σύνθημα ως προμετωπίδα των εργατικών αγώνων οδηγήσαμε την επιχειρηματικότητα σε διωγμό. Όπως τότε, έτσι και σήμερα αυτό που είναι εντυπωσιακό στις κινητοποιήσεις ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού είναι η ευκολία με την οποία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να ακυρώσει μια επένδυση και κατ’ επέκταση χιλιάδες θέσεις εργασίας χωρίς να δέχεται την οποιαδήποτε επιχειρηματολογία. Όταν στις ανησυχίες για την περιβαλλοντική επιβάρυνση της περιοχής αντιπαρατίθεται το επιχείρημα των σκληρών περιβαλλοντικών όρων που ικανοποιούν οι επενδύσεις, τότε επισείεται ο κίνδυνος του ατυχήματος. Όπως τότε, έτσι και σήμερα ορισμένοι αδυνατούν να κατανοήσουν τις φωνές των επιστημόνων που διαβεβαιώνουν για την εκπλήρωση των σκληρών περιβαλλοντικών όρων. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία καθένας υποκαθιστά τις αρμόδιες υπηρεσίες. Όπως εντυπωσιακή είναι και η προσπάθεια να δημιουργηθεί αναπτυξιακό αντίβαρο με τις ανακοινώσεις για τη δημιουργία πολυάριθμων θέσεων εργασίας από άλλες δραστηριότητες φιλικές προς το περιβάλλον. Αυτή όμως η ευκολία της ακύρωσης των επενδύσεων δεν απαντά στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα στη Ροδόπη, ενώ το 2004 λειτουργούσαν 100 εργοστάσια, τώρα έχουν μείνει 30. Στη βιομηχανική περιοχή εργάζονταν 11.000 άτομα μέχρι το 2008, σήμερα ούτε 1.000. Ο ζητούμενος παραγωγικός μετασχηματισμός της χώρας δεν είναι τίποτα άλλο από τη μείωση της συμμετοχής του τομέα των υπηρεσιών στο ΑΕΠ και της αύξησης της συμμετοχής της μεταποίησης της βιομηχανίας των εξορυκτικών δραστηριοτήτων και του πρωτογενούς τομέα. Δυστυχώς, η επιβίωση και η δημιουργία θέσεων εργασίας αυτών των παραγωγικών τομέων απαιτούν προσπάθεια, ανταγωνιστικότητα και διαχείριση των επιπτώσεών τους. Δυστυχώς παραγωγική δραστηριότητα χωρίς επιπτώσεις δεν υπάρχει. Το θέμα είναι αυτές οι επιπτώσεις να είναι διαχειρίσιμες από τη διαθέσιμη τεχνολογία και η πιθανότητα απρόβλεπτων να είναι απειροελάχιστη. Αν εξοβελίσουμε τις πιθανότητες τότε πραγματικά καμία παραγωγική δραστηριότητα δεν θα πρέπει να υφίσταται. Πάνω σ’ αυτή τη βάση θα μπορούσε να εξελιχθεί μια συζήτηση ακόμα και από τον πιο δύσπιστο κριτή. Όταν όμως η συζήτηση διαφεύγει αυτού του σκοπού και περικλείει στοιχεία τοπικών ισορροπιών όσον αφορά τις δημοτικές εκλογές προσπάθειες πολιτικών και κομματικών κερδών, επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς τότε φοβάμαι ότι ο κοινωνικός ή ακόμα και ο περιβαλλοντικός ακτιβισμός γίνεται επικίνδυνος.»