Το ξέρουμε πολύ καλά όλοι. Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από νομοθεσία. Πάσχουμε από τη “λογική” στην εφαρμογή της νομοθεσίας. Ειδικά στην φορολογική νομοθεσία και την αντίστοιχη πολιτική. Φάνηκε ευκρινέστατα στα 240!!! φορολογικά νομοθετήματα, τις πράξεις και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα. Φορολογία σημαίνει μόνο είσπραξη. Ανάπτυξη με φορολογικά κίνητρα είναι “ξόρκι” στην Ελλάδα.
Εκεί βαδίζουμε, στο φουλ πάλι, με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και την δήθεν δίκαια κατανομή του πλούτου.
Στη “λογική” της φορομπηχτικής και φοροεισπραχτικής τακτικής. Γιατί αυτό μάθαμε, αυτό κάνουμε. Τόσα χρειάζομαι για να λειτουργήσω ως κράτος. Τόσα θα πάρω από τους φόρους…
Μέχρι και την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης το κουμάντο στο δάσος το είχε η συμπαθέστατη κατηγορία του κρατικού δασοφύλακα με την ντόπια ονομασία του δραγάτη.
Τι ήξεραν να κάνουν και τι έκαναν στην πράξη οι δραγάτες που αποτελούσαν μέχρι και ξεχωριστό “κράτος”; Να βάζουν πρόστιμα. Τίποτε άλλο δεν είχαν να προσφέρουν στο δάσος. Πρόστιμα και φιρμάνια από το κράτος…
Έκοβες ένα κλαρί πρόστιμο. Μάζευες λουλούδια από αυτά που έκρινε ο δραγάτης χρήσιμα για το δάσος… πρόστιμο. Μάζευες νερό από την πηγή, όχι για να το πεις αλλά να το πάρεις μαζί σου, πρόστιμο…
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και σήμερα. Αυτή η αίσθηση κυριαρχεί σε όλες τις παραγωγικές τάξεις και τις ιδιωτικές παραγωγικές δυνάμεις όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η λογική του δραγάτη, του κυνηγητού και του μονίμως καταζητούμενου. Ως επιχειρηματίας μάλιστα είσαι και “επικηρυγμένος” με συγκεκριμένα ποσά που τα εισπράττει το κράτος ως φόρους.
Ούτε λίγο ούτε πολύ νιώθεις πως κάπου στην γωνιά είναι στημένες οι κρατικές φοροεισπρακτικές δυνάμεις και περιμένουν να σε δουν να βγάζεις και ελάχιστα κέρδη.
Έστω και από τον ταβλά με τα κουλούρια… Έστω και από τους καφέδες στο καφενεδάκι του παράδρομου ή την βιοτεχνία με τα τσολιαδάκια…
Και όπως ο δραγάτης με την άδεια και της αστυνομίας (αν ήταν ανάγκη) έτσι και η φορολογική μηχανή της Πολιτείας καταφθάνει με μια εγκύκλιο ή μια κοινή υπουργική απόφαση στο χέρι και σε πλακώνει στην εισφορά, στον φόρο ή στο πρόστιμο .
Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι στο αυτονόητο καθήκον της Πολιτείας να εφαρμόζει με δίκαιο και με αυστηρό τρόπο την φορολογική της πολιτική και κυρίως την φοροεισπρακτική της υποχρέωση. Κάθε άλλο.
Είναι όμως διαφορετικό πράγμα η πολιτική σπαζοκεφαλιά για συνδυασμό της φορολογικής πολιτικής με επιχειρηματικά κίνητρα και άλλο η αποκλειστική χρήση του φορολογικού μηχανισμού μόνο για είσπραξη.
Δυστυχώς όμως αυτό συμβαίνει, τα τελευταία χρόνια, στον τόπο και δεν έχει να κάνει με κυβερνήσεις, με πολιτικές, με ιδεοληψίες ή και ιδεολογίες στην επιλογή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής.
Έχει να κάνει, κατά την γνώμη μου, με την ανικανότητα της πολιτικής και των πολιτικών να καταφέρουν να συνυπάρξει η φορολογική πολιτική με μια αναγκαία, εκ των πραγμάτων, αναπτυξιακή λογική.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για πολιτικές σκοπιμότητας και πολιτικές μπαγαποντιές αν σημειώσουμε τι συνέβη με την προσέλκυση των πολιτών στα κίνητρα των εναλλακτικών μορφών ενέργειας που “ανατινάχθηκαν” πατώντας στο φορολογικό ναρκοπέδιο που έμπαινε νύχτα.
Θα δικαιολογούσαμε ακόμη και τον χαρακτηρισμό “πολιτική απάτη” αν θυμηθούμε τον εμπαιγμό με την παραπλάνηση των καταναλωτών προς την πετρελαιοκίνηση, την υγραεριοκίνηση, το φυσικό αέριο και τα ειδικά τιμολόγια ρεύματος που ανατράπηκαν όλα στην πράξη και ακόμη έχουμε να δίνουμε…
Δικαιολογημένοι και οι μεγάλοι βιομηχανικοί παραγωγοί του τόπου που στράφηκαν σε εξαγωγές με παρότρυνση αναπτυξιακών και άλλων νομοθετημάτων και εγκαταλείφθηκαν από την Πολιτεία, στη μέση της διαδρομής, με τους ανταγωνιστές να προηγούνται έχοντας μικρότερο ενεργειακό κόστος μέχρι και 40%.
Βέβαια είναι εύκολο να κατηγορείς και να καταδικάζεις πολιτικούς, κυβερνήσεις και πολιτικές. Νομίζω όμως ότι έτσι τα περνάς στα μαλακά… όσα συμβαίνουν στη χώρα. Γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική.
Λυπάμαι, αλλά όπως όλα δείχνουν είμαστε “αιχμάλωτοι” μιας διαχρονικής πολιτικής ανικανότητας για όραμα στην οικονομία χωρίς ειδική χρηματοδότηση αλλά μόνο κίνητρα προσέλκυσης επιχειρηματιών (νέων κυρίως) ικανών για επενδύσεις. Χωρίς ενισχύσεις. Χωρίς επιδοτήσεις. Μόνο με κίνητρα. Και δεν υπάρχουν άλλα κίνητρα ουσίας από τα φορολογικά σε συνδυασμό με αφανισμό της γραφειοκρατίας. Τα πρόστιμα και οι φόροι του δραγάτη δεν είναι πολιτική.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 18/5/2016]