Tag Archives: τρίτο Μνημόνιο

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ… 2014!

679854Επειδή τελικά φαίνεται πως ισχύει το “κάθε πέρυσι και καλύτερα” και ενόψει μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, όπως προβλέπεται να είναι το 2016, εγώ εύχομαι να καταφέρει η χώρα να βρεθεί στο επίπεδο που πέτυχε να φτάσει κάποια στιγμή μέσα στο 2014. Πριν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ διαλύσει τα πάντα…

Σε σχέση μάλιστα με αυτό που βιώνουμε σήμερα, οι πρώτοι 5-6 μήνες του 2014 μπορούν να χαρακτηρισθούν έως και… Παράδεισος. Θυμίζω ότι τότε, στο πρώτο εξάμηνο, δεν είχαμε ακόμη ΕΝΦΙΑ ως μόνιμο φόρο, δεν είχε εκδηλωθεί στην ένταση που σήμερα έχει η φοροεπιδρομή σε εισοδήματα και επιχειρήσεις και η χώρα είχε αρχίσει να παρουσιάζει κάποια πρώτα δείγματα ισορροπίας και προσδοκίας αντιστροφής της τάσης. Δεν θα χαρακτηρίσω την περίοδο ως “success story”, όπως την αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μία περιόδος που έδειχνε ότι η χώρα αρχίζει σιγά σιγά να γυρίζει σελίδα, με “προστατευμένη” έστω έξοδο στις αγορές χωρίς τρίτο Μνημόνιο, capital controls και τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Θυμάστε πώς ανετράπη αυτή η πορεία, έστω και με πολύ δειλά βήματα, έστω και λόγω της διεθνούς συγκυρίας σε σχέση με τη ροή κεφαλαίων, προς την έξοδο από την κρίση; Θυμάστε πόσο σκληρή αντιπολίτευση έκανε τότε ο Αλέξης Τσίπρας διατυμπανίζοντας την δική του αλάνθαστη μαγική συνταγή και τις προτάσεις που δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν οι ξένοι, οι οποίες θα έβγαζαν τη χώρα από τη μέγγενη των Μνημονίων; Πού οδήγησαν αυτά; Αρχικά στην εμπέδωση και ενίσχυση της πολιτικής του δυναμικής.

Μετά, μάλιστα, το αποτέλεσμα στις Ευρωεκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε για πρώτη φορά να πάρει κεφάλι, τα πάντα άλλαξαν. Ο Σαμαράς πανικοβλήθηκε και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, με καταστροφικό ανασχηματισμό και σαφή στροφή προς τη λαϊκή δεξιά (και ακόμα δεξιότερα), με διάλυση ότι καλού είχε δημιουργηθεί με κόπους και θυσίες μέχρι εκείνη την ώρα, με επιβολή νέων φόρων, όπως ήταν και ο ΕΝΦΙΑ, για να ικανοποιήσει τους ξένους που έβλεπε ότι σιγά σιγά τον εγκατέλειπαν. Γιατί πράγματι, όταν οι εταίροι διαπίστωσαν ότι ο Αλέξης θα είναι αργά ή γρήγορα ο νέος πρωθυπουργός, κάτι που από την άλλη όχθη του Ατλαντικού είχε ήδη προεξοφληθεί, έγιναν πιο σκληροί στις απαιτήσεις τους. Θέλησαν να κατοχυρωθούν σε κάθε περίπτωση μέσω της άμεσης λήψης ακόμη πιο σκληρών μέτρων για την διατήρηση της πορείας της χώρας σε δημοσιονομική προσαρμογή και να δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση Τσίπρα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία πανικόβλητη Νέα Δημοκρατία να διαλυθεί εντελώς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Βενιζέλου που μόνος του κρατούσε επί μήνες όρθια την κυβέρνηση και έδινε την κοινοβουλευτική μάχη, να καταρρεύσει τελικά πλήρως. Και να παραδώσει κατ’ ουσίαν ο Σαμαράς την εξουσία, επισπεύδοντας την προεδρική εκλογή, προ του κινδύνου να αναλάβει το πολιτικό κόστος της επιβολής πρόσθετων μέτρων και ποντάροντας στην αδιανόητη πολιτικά και καταστροφική λογική της “αριστερής παρένθεσης”. Και βέβαια, αποτυγχάνοντας να προτείνει έναν πρόεδρο που θα έθετε σοβαρό ηθικό δίλημμα στην επελαύνουσα αριστερά. Ο κ. Τσίπρας από την άλλη συνέχιζε την εύκολη δημαγωγία υποσχόμενος την μετάβαση στη Γη της Επαγγελίας.

Να σας θυμίσω και τι έγινε μετά; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Είναι αρκετά νωπές οι μνήμες. Με τις γελοιότητες της διαπραγμάτευσης, με τους Βαρουφάκηδες και το grexit, με τα οράματα για αλλαγή της Ευρώπης, την κοροϊδία του δημοψηφίσματος κλπ κλπ. Που κατέληξαν στον οδυνηρό για τη χώρα συμβιβασμό. Τον όχι και τόσο οδυνηρό για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα που διατήρησε την εξουσία και έλλειψη αντιπάλου και εναλλακτικής πρότασης από μία κουρασμένη, άτονη και χωρίς νεύρο Νέα Δημοκρατία, κατόρθωσε παρά την απογοήτευση των πολιτών να επανεκλεγεί και να ισχυροποιήσει το προσωπικό του προφίλ. Αλλά και να γίνει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία από εχθρός… χρήσιμος για τους δανειστές.

Τι να ευχηθεί λοιπόν κανείς, σε μία χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, που είναι με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν και που καλείται να διαχειριστεί ένα τεράστιο όγκο μεταναστευτικών ροών οι οποίες υπερβαίνουν τις δυνατότητές της, με διαρκή την απειλή της εξόδου από το ευρώ και με πόσα άλλα δεινά που έχει καταντήσει κουραστικό να απαριθμούμε συνεχώς. Μακάρι λοιπόν να επιστρέψουμε στο 2014! Περισσότερα προς το παρόν δεν μπορώ να ζητήσω…

[ΠΗΓΗ: Capital.gr., του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 31/12/2015]

ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΕΛΑΣ…

C6F49429E499A569C99C95508F35B7D6Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα απέδειξε ότι δεν ξέρει να διαπραγματευτεί. Αν δεν απατώμαι, είναι η μοναδική κυβέρνηση παγκοσμίως που κατάφερε έπειτα από «σκληρή διαπραγμάτευση» να οδηγηθεί σε μια συμφωνία πολύ χειρότερη από εκείνη που θα είχε επιτύχει αν δεν είχε διαπραγματευτεί καθόλου…

Η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα καλείται να αποδείξει ότι τουλάχιστον μπορεί να κυβερνήσει. Μια πρόσφατη έρευνα ερμήνευσε το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου ως την κλασική ελληνική προσέγγιση που αποσυνδέει την προσπάθεια από το αποτέλεσμα και επιβραβεύει μια (πραγματική ή υποθετική) προσπάθεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

«Φάγαμε τέσσερα, αλλά ο διαιτητής μάς στραβοκοίταζε, το χορτάρι γλιστρούσε και οι παίκτες ίδρωσαν τη φανέλα. Μπράβο στα παιδιά που το πάλεψαν!»

Ακόμη και αν δεχτούμε άτι αυτή η ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος έχει βάση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει και κοντά ποδάρια. Κανείς δεν θέλει να τρώει συνεχώς τεσσάρες, όσο και αν τα παιδιά ιδρώνουν τη φανέλα. Κάποια στιγμή θα τους πάρουν τη φανέλα και θα διώξουν τα παιδιά. Υπό αυτή την έννοια, αργά ή γρήγορα, και προφανώς γρήγορα, η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα θα πρέπει να δώσει εξετάσεις αποτελεσματικότητας και να τις περάσει. Προς το παρόν, μάλλον δείχνει πελαγωμένη στο πέλαγος. Για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή η διακυβέρνηση μιας χώρας (ιδίως μιας χώρας με αναποτελεσματική, αν όχι ανύπαρκτη δημόσια διοίκηση) απαιτεί μια διαχειριστική επάρκεια του πολιτικού προσωπικού που τη διευθύνει… Και ως τώρα το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης δεν έχει δείξει ούτε τέτοια επάρκεια ούτε άλλες κυβερνητικές δεξιότητες. Ακόμη ψάχνουμε τα ισοδύναμα στον ΦΠΑ της ιδιωτικής εκπαίδευσης που μόνοι τους πρότειναν και μόνοι τους υπερκοστολόγησαν.

Δεύτερον, επειδή η συμφωνία την οποία καλούνται να εφαρμόσουν αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη και σύνθετη απ’ όσο είχαν φανταστεί ή υποθέσει. Ακόμη περισσότερο που η εφαρμογή μιας συμφωνίας είναι ένα πρόβλημα από μόνο του.

Πολύ γρήγορα η κυβέρνηση επένδυσε την προφανή αδυναμία της να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις σε μια ελπίδα χαλάρωσης των δεσμεύσεων. Ήταν λάθος. Το τρίτο Μνημόνιο δεν είναι τυχαία εμπροσθοβαρές. Αποτυπώνει τη δυσπιστία των δανειστών απέναντι στην πρόθεση ή στην ικανότητα της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στη συμφωνία. Με άλλα λόγια, τώρα τους δοκιμάζουν, δεν τους επιβραβεύουν. Και αν περάσουν τη δοκιμασία, μόνο τότε μπορεί να επιβραβευτούν. Σε αντίθεση με τους έλληνες ψηφοφόρους, οι ευρωπαίοι εταίροι ελάχιστα ενδιαφέρονται αν «τα παιδιά ιδρώνουν τη φανέλα». Θέλουν να δουν και κανένα γκολ.

Αυτό ήταν το νόημα και της επίσκεψης Μοσκοβισί, ενός ανθρώπου που έως τώρα μάλλον αντιμετώπισε την κυβέρνηση με κατανόηση και χωρίς προκαταλήψεις. Διευκρίνισε ότι σε συμβατικό επίπεδο η περίοδος των εκπτώσεων δεν έχει ξεκινήσει. Ως εκ τούτου, ο δρόμος των επόμενων εβδομάδων θα είναι πολύ δύσκολος.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών «παγώνει» τις ελπίδες της Αριστεράς να βάλει χέρι στο (κατ’ αυτήν) «αμαρτωλό τρίγωνο της διαπλοκής»

Το Ασφαλιστικό θα πρέπει να ψηφιστεί μέσα στον Νοέμβριο μαζί με τα νέα προαπαιτούμενα – τα εργασιακά ξεχάστε τα

Στον ορίζοντα κυκλοφορούν κάπου 2 δισ. νέα μέτρα, αφού η γενική κατάσταση της οικονομίας εξανεμίζει τα προηγούμενα

Ενώ ακόμη και στα «κόκκινα δάνεια», η λύση που θα δοθεί θα είναι πολύ χειρότερη από αυτήν στην οποία ήλπιζε (και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό λόγο…) η κυβέρνηση.

Γενικώς η χώρα μπορεί πλέον να σωθεί μόνο με ένα επενδυτικό και αναπτυξιακό άλμα, το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να κατανοήσει, να μεθοδεύσει και να υπηρετήσει μια κυβέρνηση στην οποία περισσεύουν οι προκαταλήψεις και σπανίζουν οι ικανότητες.

Άλλωστε, οι ιδρωμένες φανέλες ουδέποτε αποτέλεσαν επιχειρηματικό δέλεαρ – ιδίως αν τις φορούν οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας.

[ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 8/11/2015, του I. Κ. Πρετεντέρη]