Η απροκάλυπτη ψευδολογία συνεχίζεται αμείωτη από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων. Ειδικά στην τελευταία του ανάρτηση τα ψευτοεπιχειρήματα και η ψευδοεπιστημονική ανάλυση ξεχειλίζει από την οθόνη του υπολογιστή μου καθώς τα διαβάζω…

Μάλλον ενόχλησε πολύ η θέση του Άκη Σκέρτσου, προέδρου του ΣΕΒ, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του στον 9.84 ότι: «Παρακολουθούμε τις εξελίξεις για την επένδυση Χρυσού. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στη χώρα. Η Κυβέρνηση οφείλει να έχει μια τελείως διαφορετική στάση στο θέμα και θεωρούμε ότι δίνονται λάθος μηνύματα στη διεθνή κοινότητα. Πιστεύω και ελπίζω ότι θα δοθεί μία διέξοδος στο θέμα».

Η αναγνώριση από τον ΣΕΒ πως η επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική είναι μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στη χώρα και η θέση πως η κυβέρνηση ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει μια τελείως διαφορετική στάση, προφανώς ενόχλησε, αλλά περισσότερο ενόχλησε η ευχή να δοθεί μια διέξοδος στο θέμα, διότι ως γνωστόν αν το θέμα λυθεί, πως θα επιβιώσουν οι antigold και το «κίνημα» της Χαλκιδικής; Από που θα παίρνει ψήφους η κα Ιγγλέζη, αν η δική της κυβέρνηση δώσει λύση; Πως θα εμφανίζεται ο κος Παπαγεωργίου υπέρμαχος του περιβάλλοντος και του εθνικού συμφέροντος;

Τόσο πολύ ενοχλήθηκε το Παρατηρητήριο, που ξεκίνησε να απαριθμεί τα έωλα επιχειρήματα που έχουν απαντηθεί ξανά και ξανά, πιστεύοντας ίσως πως με την επανάληψη, δεν μπορεί… όλο και κάποιος θα τα πιστέψει… Αποτέλεσμα; Να κυνηγάει το… ρεκόρ Γκίνες στην κατηγορία «πόσα ψέματα μπορεί κάποιος να πει σε μια παράγραφο»…

Ξεκινάει με την περίφημη εξαγορά της παλαιάς χρεωμένης εταιρείας γκρινιάζοντας για το τίμημα των 11 εκατ. ευρώ, παραλείποντας βέβαια να αναφέρει πως η Ελληνικός Χρυσός ανέλαβε όλες τις υποχρεώσεις της αποχωρούσας εταιρείας έναντι των εργαζομένων, αλλά και την δέσμευση να προσλάβει το εργατικό δυναμικό…

Φαίνεται επίσης πως ο κος Παπαγεωργίου συντάσσεται με την άποψη του κου Καμμένου όσον αφορά τον χαρακτηρισμό της μεθόδου flash smelting «απατεωνιά»(!), ξεχνώντας πως το μοναδικό χαρτί παγκοσμίως που ισχυρίζεται πως η μέθοδος είναι ανεφάρμοστη στην Χαλκιδική, είναι η περίφημη «απόφαση Σκουρλέτη», η οποία όλοι γνωρίζουν για ποιους λόγους εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2015, μερικές μέρες πριν τις εκλογές, για να μπορέσει η κα Ιγγλέζη να επανεκλεγεί στην Χαλκιδική…

Και ακολουθεί βεβαίως η γνωστή μπουρδολογία περί κερδών που θα προέρχονται από την Ελλάδα αλλά «θα εξαφανίζονται με μαγικό τρόπο στον φορολογικό παράδεισο των Μπαρμπέιντος»(!!!). Εδώ υπάρχει και κατά μέτωπο επίθεση στα μέλη του ΣΕΒ και τον πρόεδρό του, αφού ο Τόλης σε μια άκρατη επίδειξη «μίσους» κατά των ιδιωτικών επενδύσεων σημειώνει πως «γιατί έτσι γίνονται σήμερα οι “επενδύσεις”, ξέρει από αυτά ο κ. Σκέρτσος γιατί και τα μέλη του συλλόγου του έτσι δουλεύουν»!!! (Δεν ήξερα πως ο κος Παπαγεωργίου έχει εμποτιστεί σε τέτοιο σημείο με τις εμμονές της «πρώτης φοράς αριστερά»…)

Συνεχίζει η τερατολογία με παράθεση στοιχείων & αριθμών» από τον Τόλη: Θα εξορυχθούν –λέει–, 360 εκατ. τόννοι μεταλλεύματος για να πάρει ο επενδυτής 0,5% Χαλκό και 0.5 γραμ. χρυσό στον τόννο και να αφήσει στο πρώην δάσος 360 εκατ. τόνους τοξικών αποβλήτων… Πάλι –σκοπίμως– η μισή αλήθεια… Καμία αναφορά στο ότι το μετάλλευμα αυτό θα εξορυχθεί σε βάθος χρόνου που αγγίζει την τριακονταετία, και βέβαια καμία αναφορά στην παράλληλη αποκατάσταση που θα υλοποιείται συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της επένδυσης.

Και η φοβερή ανάρτηση συνεχίζει… Επαναλαμβάνει πως η μέθοδος μεταλλουργίας «δεν δουλεύει» – και αφού το είπε ο Σκουρλέτης ποιοι είμαστε εμείς να το αμφισβητήσουμε; Μόνο παιδιά να το πούμε και στις άλλες Ευρωπαϊκές μεταλλουργίες που εφαρμόζουν τη μέθοδο, να σταματήσουν, διότι εδώ, στην Ελλάδα, αποφασίσαμε πως «δεν δουλεύει»…

Α, και ο κος Παπαγεωργίου ερμηνεύει –για όσους από εμάς τους μικρόνοες δεν το καταλάβαμε–, και το τι εννοούσε ο Υπουργός Σταθάκης όταν δήλωσε ότι «χωρίς μεταλλουργία δεν αξίζει τον κόπο η επένδυση» Για να μάθουμε όλοι, ο Σταθάκης εννοούσε πως «αφού η μέθοδος δεν δουλεύει, και η επένδυση δεν αξίζει χωρίς μεταλλουργία, ας την κλείσουμε…». Ε, τότε γιατί να ταλαιπωρούμαστε με τη διαιτησία; Η διαιτησία εξ’ ορισμού δίνει λύσεις… Ο Τόλης δεν θέλει λύσεις… Θέλει να είναι «ο άνθρωπος που έδιωξε την καταστροφική επένδυση της Χαλκιδικής» και για να το καταφέρει θα συμμαχήσει μέχρι και με τον διάβολο…

Κακίζει επίσης ο κος Παπαγεωργίου τον επενδυτή επειδή δήλωσε πως αν δεν υπάρχει επένδυση θα σκεφθεί να παγώσει το έργο ή και να αποχωρήσει. Τι θα επιθυμούσε δηλαδή ο κος Παπαγεωργίου; Να περιμένει άλλα 3-4 χρόνια πληρώνοντας 2.500 εργαζόμενους χωρίς αντικείμενο και επενδύοντας σε ένα έργο που δεν είναι σίγουρο αν θα γίνει; Και αν τελικά (χτύπα ξύλο), ο επενδυτής εκδιωχθεί, τι περιμένουμε; Να πει, χαλάλι το 1 δις που έχω ρίξει μέχρι σήμερα, ωραία περάσαμε στην Ελλάδα τόσα χρόνια, ας μη διεκδικήσουμε τίποτα στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια; Το προηγούμενο Μυτιληναίου είναι πολύ πρόσφατο…

Και το κλείσιμο της ανάρτησης είναι συγκλονιστικό… Κατά τον κο Παπαγεωργίου είναι εκβιαστικό το δίλλημα του ότι αν σταματήσουμε την επένδυση της Χαλκιδικής στέλνουμε λάθος μήνυμα στη διεθνή επενδυτική κοινότητα… Κανένας εκβιασμός κε Παπαγεωργίου… Θες σαν χώρα να έρθουν επενδύσεις; Παίζεις με τους κανόνες… Είσαι ειλικρινής, δημιουργείς ευνοϊκό πλαίσιο και εξασφαλίζεις ίση αντιμετώπιση για όλους. Δεν θέλεις και σε ενδιαφέρει μόνο η συγκράτηση των ψηφοφόρων σου για τις επόμενες εκλογές; Κάνεις ακριβώς ότι κάνει η σημερινή κυβέρνηση – και ότι προτείνει ο κος Παπαγεωργίου… Κανένα εκβιαστικό δίλλημα… Μια απλή επιλογή είναι…

Και μια που η ανάρτηση είχε να κάνει με τα… «σωστά μηνύματα», μήπως τα μηνύματα, η πληροφόρηση και οι «συμβουλές» που δίνει το Παρατηρητήριο στις υπηρεσίες και την κυβέρνηση, εκθέτουν πολλούς και έχουν μπλέξει τα πράγματα εις βάρος όλων – εκτός φυσικά του κου Παπαγεωργίου; Ας το δουν και από αυτή την οπτική οι ενδιαφερόμενοι…

Οι στόχοι οποιασδήποτε εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής είναι συνήθως ευπρόσδεκτοι και επιθυμητοί, όμως το πρόβλημα είναι τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνονται αυτοί.

Τις 10 προκλήσεις που θα διαμορφώσουν την πορεία της αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας περιλαμβάνει το εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων του ΣΕΒ, το οποίο δημοσιεύτηκε χθες. Στο εβδομαδιαίο δελτίο, ο σύνδεσμος, ασκώντας κριτική στο υπό διαμόρφωση αν και ατελές σχέδιο που είδε το φως της δημοσιότητας με τον τίτλο Εθνική Στρατηγική Ανάπτυξης 2021 , υπογραμμίζει ότι οι στόχοι οποιασδήποτε εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής, είναι, συνήθως ευπρόσδεκτοι και επιθυμητοί, όμως το πρόβλημα είναι τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνονται οι στόχοι.

«Για παράδειγμα», αναφέρει ο ΣΕΒ, «κανείς δεν είναι αντίθετος στη μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων. Δεν θα το πετύχουμε, όμως, με την εξουθενωτική φορολόγηση των επιχειρήσεων και της εργασίας μέσω υψηλού μη μισθολογικού κόστους και υψηλής φορολόγησης εταιρικών κερδών, σε βαθμό που να εμποδίζονται είτε οι νόμιμες προσλήψεις, είτε η διακράτηση εργαζομένων και να εξωθούνται οι επιχειρήσεις σε πρακτικές αδήλωτης εργασίας και οι εργαζόμενοι σε μετανάστευση στο εξωτερικό».

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα εγγυημένης απασχόλησης για το οποίο συζητείται η χρηματοδοτική συνδρομή της Παγκόσμιας Τράπεζας ο ΣΕΒ υποστηρίζει ότι θα προκαλέσει μετατόπιση ήδη απασχολούμενων (κυρίως νέων) στον ιδιωτικό τομέα στις νέες καλύτερα αμειβόμενες, τριετούς διαρκείας, θέσεις του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας. Θέτοντας δε το ερώτημα γιατί να μην προσληφθεί το σύνολο των ανέργων μέσω του προγράμματος υπογραμμίζει πως το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι θέσεις εργασίας υπάρχουν όσο διατηρείται το πρόγραμμα και η χρηματοδότηση του, συνεπώς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις μόνιμες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Ο ΣΕΒ παραθέτει 10 προκλήσεις που πρέπει, όπως αναφέρει, να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο κατάρτισης μια εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης. Οι προκλήσεις αυτές είναι

1. Μείωση της ανεργίας
2. Μεταρρυθμίσεις φιλικές προς το επτχειρείν
3. Προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων
4. Ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των επενδύσεων
5. Επενδυτικά κίνητρα και άρση αντικινήτρων για επενδύσεις
6. Εγκατάσταση στη χώρα διεθνώς ανταγωνιστικών επιχειρήσεων με εξαγωγικό προσανατολισμό
7. Εξάλειψη θεσμικών στρεβλώσεων που δεν αφήνουν τις επιχειρήσεις να μεγαλώσουν
8. Επανακατάρτιση και επανεκπαίδευση του εργατικού δυναμικού
9. Αποκρατικοποιήσεις για αύξηση της παραγωγικότητας
10. Άρση εμποδίων για ενίσχυση της εξωστρέφειας, δηλαδή του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος εξαγωγικών επιχειρήσεων

Ο ΣΕΒ επισημαίνει τέλος ότι μια εθνική στρατηγική ανάπτυξης θα πρέπει να καταρτίζεται, όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και με τη συνδρομή της ιδιωτικής οικονομίας , παρατηρώντας ότι στο 19μελές Αναπτυξιακό Συμβούλιο, το ανώτατο γνωμοδοτικό όργανο του υπουργείου Οικονομίας για την αναπτυξιακή πολιτική, η κυβέρνηση εκπροσωπείται με 12 μέλη, οι κοινωνικοί εταίροι με 5 μέλη και οι δήμοι περιφέρειες με 2 μέλη , ενώ στην ενδεκαμελή Επιστημονική Επιτροπή δεν συμμετέχουν άνθρωποι της αγοράς, με την εξαίρεση του Mike Romanos, διευθύνοντος συμβούλου της Microbiotica.

[ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 07/04/2017]

«[…]κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ όλα λειτουργούν αν όχι ρολόι, τουλάχιστον σε απόλυτα θετική κατεύθυνση. Αφήστε που  εκτίμησε ότι “θα υπάρξουν αναπτυξιακά αντίβαρα που θα ισοσκελίσουν τα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν αναπτυξιακή άνθιση”! Αναπτυξιακή άνθιση… Ειλικρινά, ούτε στο Μαξίμου δεν είναι τόσο ενθουσιώδεις».

Την αρχή της προσέγγισης την είχε κάνει ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ είχε μία αρκετά θερμή σχέση με τον ανερχόμενο Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση. Και σήμερα, ο Θόδωρος Φέσσας όχι μόνο παίρνει τη σκυτάλη του φλερτ με την… “πρώτη φορά αριστερά”, αλλά τα δίνει όλα!

Έχουν δοθεί και στο παρελθόν αφορμές, όπως τότε στις αρχές Ιανουαρίου που ο πρόεδρος του ΣΕΒ έδινε στήριγμα και άλλοθι στον πρωθυπουργό σε εκείνη την περίεργη συνάντηση φορέων των εργοδοτικών οργανώσεων με τον… στριμωγμένο Αλέξη Τσίπρα. Όπου συμφώνησε στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από τις επιχειρήσεις, ερήμην της βούλησης των Επιμελητηρίων και πλήθους επιχειρηματικών οργανώσεων. Όμως αυτή τη φορά ο πρόεδρος του ΣΕΒ δεν δίστασε να πάρει ξεκάθαρη στην ουσία θέση υπέρ του κ. Τσίπρα και κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Υπενθυμίζω ότι ερωτώμενος (σύμφωνα και με το ρεπορτάζ του Capital.gr) για τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητά εκλογές, σημείωσε ότι “αν κάποιος βάζει βάρος σε μια οικονομία που είναι έτοιμη να τρέξει, αυτό είναι ένα θέμα που δεν μπορούμε να λύσουμε εμείς”. “Με τη σωστή κατεύθυνση η οικονομία μπορεί να προχωρήσει ιδιαίτερα αφού η δημοσιονομική προσαρμογή έχει ήδη δρομολογηθεί με τα τελευταία μέτρα”.

Τέτοιο καρφί στον Κυριάκο δεν έχει ρίξει ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Τι είπε με άλλα λόγια ο κ. Φέσσας; Ότι η συνεχής απαίτηση του αρχηγού της ΝΔ για εκλογές, αποτελεί τροχοπέδη και βάρος, τρικλοποδιά για μία οικονομία που είναι έτοιμη να ξεχυθεί προς τα εμπρός. Και συνεπώς πρέπει να σπάσει. Τον κατέκρινε…

Γιατί προφανώς κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ όλα λειτουργούν αν όχι ρολόι, τουλάχιστον σε απόλυτα θετική κατεύθυνση. Αφήστε που  εκτίμησε ότι “θα υπάρξουν αναπτυξιακά αντίβαρα που θα ισοσκελίσουν τα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν αναπτυξιακή άνθιση”! Αναπτυξιακή άνθιση… Ειλικρινά, ούτε στο Μαξίμου δεν είναι τόσο ενθουσιώδεις. Αναπτυξιακά αντί άρα που θα ισοσκελίσουν τα φορολογικά βάρη… Αντε να το πει αυτό ο κ. Σταθάκης… Αλλά ο κ. Φέσσας;

Είναι κατανοητό ότι το νούμερο ένα ζητούμενο για την επιχειρηματικότητα είναι να ξεκινήσουν και πάλι οι δουλειές, να ανοίξει η αγορά, να λειτουργήσει η οικονομία. Και εύλογος ο διάλογος του ΣΕΒ ακόμη και με μια αντιεοιχειρηματική και αντιαναπτυξακή κυβέρνηση στην κατεύθυνση αυτή. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι του να μιλάς περίπου ωσάν κυβερνητικός εταίρος, σίγουρα υπάρχει μεγάλη απόσταση.  Τα έχει βρει σχεδόν πλήρως ο πρόεδρος του ΣΕΒ (αφού δεν ασκείται ούτε καν κριτική…) με ποιον; Με τον επικεφαλής μιας κυβέρνησης που μέχρι τώρα όχι μόνο δεν έχει επιδείξει αναπτυξιακή διάθεση αλλά αντίθετα έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά σε όλες τις μεγάλες επενδύσεις στη χώρα. Μια κυβέρνηση λαϊκιστική και φορομπηχτική. Πώς είναι δυνατόν να την στηρίζει;

Με την τακτική αυτή, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δίνει στον πρωθυπουργό όχι μόνο άλλοθι στην πολιτική του και στις συμφωνίες που υπογράφει, αλλά του προσφέρει και “διαβατήριο” και “πιστοποιητικά” αλλά και τον κατάλληλο δούρειο ίππο για να προσεγγίσει ευρύτερα μεγαλοαστικά στρώματα και συμφέροντα. Το ζήτημα βέβαια είναι ποιο εν τέλει είναι το αντιστάθμισμα αυτής της υποταγής. Ας ελπίσουμε να είναι το άνοιγμα νέων δουλειών και κάποια αναπτυξιακή στροφή, προς όφελος της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 19/5/2016]

Οι επενδυτές δεν προκύπτουν ως «από μηχανής θεός», και ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η καταβολή προσπαθειών για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών προς την Ελλάδα.

Καθώς η χώρα εφαρμόζει μία πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως αποτυπώνεται στο 3ο Μνημόνιο, τα οποία βραχυπρόθεσμα επιτείνουν το υφεσιακό αδιέξοδο, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Όσον αφορά στη δημοσιονομική προσαρμογή, στη σημερινή συγκυρία, τα μέτρα, στην υλοποίηση των οποίων στηρίζεται η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, περιλαμβάνουν και παρεμβάσεις στο συνταξιοδοτικό και φορολογικό σύστημα της χώρας, που επιφέρουν σημαντικές επιβαρύνσεις στους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μισθωτούς και τις συνεπείς φορολογικά επιχειρήσεις.

Στις διαρθρωτικές παρεμβάσεις5, οι πιο σημαντικές αλλαγές που εξειδικεύονται στην τρέχουσα περίοδο αφορούν στην εισαγωγή ενός νέου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ενός νέου πλέγματος διαδικασιών για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κόκκινων τραπεζικών δανείων. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση στοχεύει στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών της χώρας μακροπρόθεσμα. κυρίως μέσω περικοπών στις συνταξιοδοτικές παροχές και επέκτασης της εισφοροδοτικής βάσης. Η επίλυση του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών και στεγαστικών δανείων και η συνεπαγόμενη εξυγίανση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και ομαλοποίηση της αγοράς ακινήτων στοχεύει στην αποκατάσταση της δυνατότητας του τραπεζικού συστήματος να χορηγεί νέα δάνεια και να χρηματοδοτεί καινούρια επενδυτικά σχέδια.

Μπορεί η Ελλάδα να γίνει ελκυστικός προορισμός για επενδύσεις;

Είναι προφανές ότι η ανάπτυξη της οικονομίας προϋποθέτει επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και των διαρθρωτικών παρεμβάσεων, διότι μόνον έτσι μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αντιστοίχως. Προϋποθέτει, επίσης, τη διαμόρφωση ενός θεσμικού περιβάλλοντος φιλικού προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, μέσω άρσης αδειοδοτικών και χωροταξικών εμποδίων, καθώς και περιορισμών στον ανταγωνισμό και την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην αγορά.

Όλες αυτές οι ενέργειες αποτελούν τις ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις για την προσέλκυση κεφαλαίων στην χώρα, με δεδομένο ένα διεθνές επενδυτικό περιβάλλον όπου η ανάληψη επενδυτικού κινδύνου βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια βρίσκονται στο μηδέν και η τιμή του πετρελαίου σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Δηλαδή, εάν τα διεθνή κεφάλαια διακρατούνται και δεν επενδύονται ακόμη και σε χώρες που έχουν καλά θεμελιώδη μεγέθη και προοπτικές, πως είναι δυνατόν να επενδυθούν στην Ελλάδα όπου η οικονομική κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη; Στο πλαίσιο αυτό, είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να πείσει. Συνεπώς, δεν βοηθούν οι καθυστερήσει, οι ασυνέπειες και η δυστοκία στην λήψη αναγκαίων μέτρων και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Και το ίδιο ισχύει για τα διοικητικά θεσμικά προσκόμματα που προκύπτουν σε επενδύσει που ήδη υλοποιούνται (ΟΠΑΠ. Eldorado, κ.α.). ή σε μελλοντικές επενδύσεις που καθυστερούν, αν και οι σχετικές διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων έχουν ήδη ολοκληρωθεί (Ελληνικό, Αστήρ, κ.α.). Αντιθέτως, τέτοιες πρακτικές υπονομεύουν την σχετική θέση της χώρας μας και επιβεβαιώνουν την εικόνα μιας οικονομίας μη φιλικής προς την επιχειρηματικότητα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η εμμονή στην επίκληση των επενδύσεων που δεν έρχονται, ως ένας «από μηχανής θεός» που θα καλύψει όλα τα αναπτυξιακά μας ελλείμματα, χωρίς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να προσελκύσουμε επενδύσεις, είναι άκρως προβληματική. Αντί η χώρα να ασχολείται με τις προκλήσεις του μέλλοντος, δεν μπορεί καν να αντιμετωπίσει τις «ουρές» του παρελθόντος. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε λύσει το δημοσιονομικό, το ασφαλιστικό, το φορολογικό, το αναπτυξιακό, το εργασιακό κ.λ.π., καρκινοβατούμε σε ατέρμονες συζητήσεις για το πως θα μοιρασθεί το κόστος των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, ένδειξη της αναξιοπιστίας των προτεινόμενων μέτρων που οι πολίτες αξιολογούν ως άδικα. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς (και δεν εννοούμε την Τρόικα), λαμβάνει, μάλιστα, χώρα όταν η οικονομία έχει σταματήσει να παράγει πλούτο καθώς δεν γίνονται καθαρές επενδύσεις. Απλώς ανακυκλώνουμε τα φορολογικά έσοδα που πληρώνουν όσοι ακόμη παράγουν, και ζούμε από τις αποταμιεύσεις μας. Και μετά από έξι δραματικά χρόνια φτωχοποίησης, ακόμη ψάχνουμε για το πολιτικό προσωπικό που θα μας οδηγήσει μπροστά. Το εκλογικό σώμα, μετά τις επανειλημμένες διαψεύσεις των προσδοκιών του από τα κόμματα τα οποία μέχρι σήμερα εμπιστεύθηκε, και χωρίς δουλειές και ανάπτυξη, μετακινείται όλο και περισσότερο προς τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Είναι, επομένως, εκ των ων ουκ άνευ να εφαρμοσθεί το πρόγραμμα εδώ και τώρα, για να βγει επιτέλουε η χώρα από την κρίση και να επιστρέψει στην κανονικότητα της ανάπτυξης.

[ΠΗΓΗ: CFO AGENDA, του Μιχάλη Μασουράκη, Chief Economist, ΣΕΒ, ετήσια έκδοση]