Αυτή η επέτειος του Πολυτεχνείου είχε μια ιδιαιτερότητα… Μια μέρα πριν την επέτειο την χώρα επισκέφτηκε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έστω και ως απερχόμενος. Οπότε τα πάλαι ποτέ επίκαιρα συνθήματα «Έξω, τώρα οι Αμερικάνοι», που εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουν καμία –μα καμία– σημασία, έγιναν ακόμα πιο άκαιρα… Όπως άκαιρη και εκτός τόπου φαντάζει και η «παραδοσιακή» πορεία στην αμερικανική πρεσβεία…

Έχει καταντήσει εθιμική πλέον, κάτι σαν τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα… Διότι μην μου πείτε πως δεν είναι τουλάχιστον άκομψο από τη μία να ζητάς (και να ελπίζεις) την μεσολάβηση Ομπάμα για την έναρξη διαλόγου περί ελάττωσης του χρέους και την επόμενη μέρα να διαδηλώνεις έξω από την πρεσβεία του φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»!!!

Φοβερή και η κίνηση του δημοτικού συμβουλίου Καισαριανής το οποίο με ψήφισμα, που προκάλεσε μειδιάματα σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνον, κήρυξε τον Αμερικανό Πρόεδρο «ανεπιθύμητο» στον δήμο. Η συγκεκριμένη είδηση μου θύμισε κάτι κωμικοτραγικές πινακίδες του παρελθόντος έξω από διάφορα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, στην μέση του πουθενά, οι οποίες δήλωναν με περισσή περηφάνεια πως «Η Κοινότητα Πάνω Κατωπετεινίτσας είναι αποπυρηνικοποιημένη ζώνη»!!!

Βέβαια γεγονότα όπως η επίσκεψη Ομπάμα ή η επέτειος του Πολυτεχνείου για πολλούς παραμένουν ευκαιρίες εξάσκησης των επαναστατικών αντανακλαστικών τους. Το βράδυ της Τρίτης τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης όταν περίπου 100- 150 κουκουλοφόροι που βρίσκονταν μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο πετούσαν εκατοντάδες μολότοφ και πέτρες κατά των αστυνομικών. Την ίδια μέρα ομάδα ατόμων επιτέθηκε με δύο μολότοφ κατά του ΑΤ Εξαρχείων, επί της Καλλιδρομίου. Χθες, είχαμε 17 Νοέμβρη και από το πρωί το κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου τελούσε υπό κατάληψη, προϊδεάζοντάς μας για το τι θα συνέβαινε το βράδυ… Η δε πορεία την περιφρουρούσαν 7.000 αστυνομικοί και ΜΑΤ…

Όσο για το ποιοι δημιουργούν τα επεισόδια, τα δελτία τύπου μιλάνε για την Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ), την αναρχική ομάδα Ρουβίκωνας, την αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας, την «Κόκκινη γραμμή- ομάδα για την εργατική αντεπίθεση» και τη «Συνέλευση αναρχικών- κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ», την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών και την Αυτοοργανωμένη Δομή Υγεία Εξαρχείων (ΑΔΥΕ), αλλά και την Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες κινήσεις.

Τι συμβαίνει εδώ;

Αυτοί είναι οι τελευταίοι «αληθινοί» επαναστάτες που μάχονται για την εναπομείνασα εθνική τσίπα, κόντρα στην κακώς εννοούμενη παγκοσμιοποίηση και όλους όσους επιβουλεύονται την χώρα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εξωτερικό;

Ή μήπως είναι απλά χαβαλετζήδες, μπαχαλάκηδες οι οποίοι κάθε εθνική επέτειο βρίσκουν ευκαιρία να ξεδώσουν με λίγο κλεφτοπόλεμο τύπου «κλέφτες- αστυνόμοι»;

Υπάρχει και τρίτη εξήγηση: Όπως περίτρανα αποδείχτηκε ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος αρνείται πεισματικά να αντικρύσει και να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την –στυγνή σε κάθε περίπτωση– πραγματικότητα, και καταφεύγει σε αληθοφανή σενάρια που φτιάχνει μόνος του για να επιβιώσει, τουλάχιστον ψυχολογικά. Κλασικό παράδειγμα, «οι κακοί δανειστές που επιβουλεύονται την Ελλάδα και θέλουν να μας υποδουλώσουν οικονομικά, δεν δέχονται όλα αυτά που σωστά εμείς ζητάμε»…

Φτιάχνεις έναν δικό σου κόσμο, στον οποίο εσύ έχεις πάντα δίκιο και οι «άλλοι» πάντα άδικο, και αυτό σε δικαιώνει να μάχεσαι όπως εσύ το αντιλαμβάνεσαι για να τον επιβάλλεις… Με ατέρμονες «διαπραγματεύσεις» χάνοντας χρόνο στις Βρυξέλλες ή με μολότοφ στην Στουρνάρη… Δεν έχει σημασία… Το βασικό concept είναι το ίδιο… Βρίσκεις και μερικούς άλλους που για διάφορους λόγους τους βολεύει το σενάριό σου και φτιάχνεις ένα κόμμα,… ή μια κίνηση…. π.χ. «Συνέλευση αναρχικών- κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ»!!! Αλήθεια, ποιοι σκέφτηκαν αυτό το όνομα;

Η επέτειος του Πολυτεχνείου θα έπρεπε να είναι μια μέρα σκέψης και ενδοσκόπησης για όλους μας και όχι μέρα πορειών, βανδαλισμών, καταθέσεων στεφάνων και δεκάρικων πανηγυρικών… Η καπηλεία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από πολιτικά κόμματα, πολιτικούς χώρους, κινήσεις, πρόσωπα και συλλογικότητες είναι αυτό που εξοργίζει περισσότερο. Πολλοί θέλουν ένα κομματάκι από την λάμψη της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά ελάχιστοι το δικαιούνται. Και το λυπηρό είναι πως αυτοί που το δικαιούνται, διαχρονικά προτίμησαν την αφάνεια, μακριά από τα φώτα της πολιτικής σκηνής. Όσο για τους υπόλοιπους, αυτούς που το εξαργύρωσαν, τους ξέρετε… Μη λέμε και ονόματα…

Του χρόνου ραντεβού πάλι στο Πολυτεχνείο…. Οι μεν με τα στρατιωτικά μπουφάν –που είναι πάλι της μόδας– και με τις κόκκινες σημαίες και οι δε με κουκούλες, κράνη και μπουκάλια μολότοφ στον σάκο στην πλάτη… Ο καθένας «αποτίνει φόρο τιμής» όπως νομίζει στους αγωνιστές του 1973.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 18/11/2016]

Απόγευμα 17 Νοεμβρίου 1974…

Γύρω από το Πολυτεχνείο πλήθη λαού περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους να δουν την έκθεση για τα θύματα του Νοέμβρη του ’73. Τα παιδιά της περιφρούρησης, οι φοιτητές του αγώνα με περισσή τάξη αφήνουν ομάδες-ομάδες επισκεπτών να εισέλθουν στους χώρους της έκθεσης. Αυτοί εισερχόμενοι βλέπουν: τις μαυροφορεμένες μανούλες που στέκουν μπροστά στις φωτογραφίες των παιδιών τους βουβές αλλά σίγουρες για ποια ιδανικά τα βλαστάρια τους θυσίασαν τη ζωή τους. Τα αιματοβαμμένα ρούχα του δεκαεπτάχρονου Διομήδη Κομνηνού – του πρώτου νεκρού –  με μια χούφτα από τα μαλλιά του, αντίδωρο της γήινης ύπαρξής του. Τις πολλές φωτογραφίες των αδικοχαμένων φοιτητών αλλά και των φαντάρων που δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις των ανωτέρων τους. Τις ακτινογραφίες με τα βόλια της μισαλλοδοξίας σφηνωμένα στα κόκκαλα της νέας Ελλάδας. Την καγκελόπορτα του ιδρύματος ολοσχερώς τσακισμένη – ιστορικό αποτύπωμα –  από τη χαμένη της αναμέτρησή της με το άρμα της εξουσίας. Την τρύπα από το βλήμα που χάσκει στη μπλε ταμπέλα, που γράφει «οδό Στουρνάρη» στην έξοδο για τον ομώνυμο δρόμο.

Από τα μεγάφωνα του ιδρύματος ακούγεται το ηχητικό με τη φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου, του εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τη στιγμή που το τανκ πέφτει πάνω στην πόρτα του κάστρου της Δημοκρατίας. Τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Λοΐζου κι άλλων σιγοτραγουδιούνται και φορτίζουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Από λεπτό σε λεπτό θα ξεκινήσει η μεγαλειώδης πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.

Δίνονται οι τελευταίες οδηγίες στις ομάδες περιφρούρησης λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του ιδρύματος. Τα κόμματα, οι φοιτητικές παρατάξεις παίρνουν θέσεις. Στο κεφάλι της πορείας τοποθετείται η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Την κρατούν μέλη της Ε.Φ.Ε.Ε.

Ακολουθούν ανάμεσά τους οι φοιτητές του κινήματος Παπουτσής, Χριστοδουλάκης, Λαλιώτης, Τζουμάκας, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη… οι ελπίδες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Αμέσως μετά παίρνουν θέση όλοι οι τρανοί της Δημοκρατίας και της Αριστεράς. Με υψωμένο το χέρι γρονθοκοπούν το σύστημα. Κάπου εκεί και οι Δραγασάκης, Θεωνάς, Βούτσης, Τριγάζης…

Τα συνθήματα: «Το Πολυτεχνείο Ζει», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «ΕΟΚ και Νάτο το ίδιο συνδικάτο», «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»  δονούν την ατμόσφαιρα.

15 Νοεμβρίου 2016, 43 χρόνια από το 1973, δύο μέρες μόνο από την ημέρα μνήμης.

Το κέντρο της Αθήνας «αποστειρώνεται» απ’ άκρη σ’ άκρη, απαγορεύεται το συναθροίζεσθαι σε τέσσερεις Δήμους, 24 σχολεία της πρωτεύουσας για δύο μέρες θα παραμείνουν κλειστά.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης – παραλίγο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ – Γ. Δραγασάκης, ο Ν. Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής, με τα παιδόγγονα των Λαμπράκηδων περιμένουν την άφιξη σημαντικού προσώπου. Τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που έρχεται στην Ελλάδα για μια επίσκεψη «υψηλού συμβολισμού».

Τα τραπεζώματα, οι ξεναγήσεις δίνουν και παίρνουν, με σκοπό να πείσουν την υψηλότητά του να βοηθήσει τους φτωχοποιημένους κατοίκους της υποταγμένης χώρας.

Άραγε, εξέλιπαν οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του 1973;  Οι Αμερικάνοι έπαψαν να είναι φονιάδες των λαών; Τα ζητούμενα των φοιτητών του τότε ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχουν πλέον κατακτηθεί από το λαό;

Όχι βέβαια, απαντούν οι νεκροί του ’73 στους νεοραγιάδες του σήμερα με την επιλεκτική ιστορική μνήμη. Ο εθιμικός ετήσιος επιτάφιος προς την αμερικάνικη πρεσβεία, για μια ακόμα χρονιά, θα χάσει το δρόμο του και θα καταλήξει ασυνόδευτος χωρίς τους μάρτυρες του ’73. Αυτοί θα συνεχίσουν να απαρνιούνται τη θανή τους αν δεν δικαιωθούν… γιατί το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

[ΠΗΓΗ: http://www.thebest.gr/, του Κυριάκου Σκιαθά, 15/11/2016]