“Η χώρα χρειάζεται αναδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης” είπε προ ημερών στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. “Υπάρχει άλλος δρόμος: η χώρα χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, μία νέα αντίληψη για τον ρόλο του κράτους, ένα άλλο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής” διακήρυξε χθες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης. Κάτι είναι κι αυτό, ότι δηλαδή το παραδέχονται ως πρόβλημα, το αναφέρουν, δεν το προσπερνούν.

Αλλά, συγνώμη, ΔΕΝ είναι αυτή η δουλειά τους. Η δουλειά τους είναι να μας προτείνουν μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πολιτική οδό αναδιάρθρωσης της παραγωγικής μας βάσης, με πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο, γνώση της ελληνικής πραγματικότητα και ταυτόχρονα να μπορούν να επιχειρηματολογήσουν επάνω σε αυτό, να απαντήσουν σε εύλογα ερωτήματα που θα εγείρουν οι πολίτες. Επίσης να διατυπώσουν την πρότασή τους για το ύψος της χρηματοδότησης αυτής της αναδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας,

Τα ευχολόγια έχουν “πεθάνει” για την Ελλάδα. Επτά χρόνια ανηλεούς κρίσης, μείωση του επιπέδου διαβίωσης του Έλληνα κατά το ένα τέταρτο, τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή και αλλεπάλληλες κυβερνήσει που έρχονται και παρέρχονται, συνθέτουν το σύγχρονο δράμα της χώρας. Όχι άλλα ευχολόγια. Συγκεκριμένες και κοστολογημένες πολιτικές είναι αυτό που χρειάζεται ο σημερινός Έλληνας πολίτης.

Πού θα εστιαστεί η νέα παραγωγική βάση της χώρας; Σε ποιους τομείς, και σε ποιες περιοχές; Πώς θα αντιμετωπιστούν μόνιμες ιδιαιτερότητες της ελληνικής επικράτειας όπως η διασπορά των κατοίκων στην ηπειρωτική περιφέρεια, ή η νησιωτικότητα; Αυτά δεν καλύπτονται με άκριτη αντιγραφή νεοφιλελεύθερων μοντέλων του εξωτερικού, ούτε με αριστερές εμμονές περί “κοινωνικής προστασίας και οικολογίας” που ακούμε, ως κακότεχνα προσχήματα για να μην αλλάξει τίποτα…

Και καλά οι αρχηγοί. Υποτίθεται ότι έχουν ένα επιτελείο τεχνοκρατών ο καθένας, ώστε να παρουσιάσουν κάποια στιγμή ένα στοιχειωδώς συνεκτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, ακόμα κι αν αυτό χρειαστεί να αναδιαρθρωθεί στην πράξη. Αλλά αυτή η αναδιάρθρωση, εάν κι εφ’ όσον επιχειρηθεί, θα εξελιχθεί ερήμην των πολιτών; Μακριά από την κοινωνία; Χωρίς διάλογο με τους κατά τόπους φορείς;

Παραγωγική ανασυγκρότηση ερήμην των πολιτών, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όπως καταδικασμένα είναι και τα ευχολόγια, δίχως πραγματική μελέτη και κοστολόγηση, δίχως προτεραιότητες, δίχως πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο. Ας σοβαρευτούμε κάποτε, αν θέλουμε επιτέλους να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.-
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Μάριου Πομερσί, 23/5/2017]

Με τον τίτλο  “Πού θα στηριχθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” η σημερινή έκδοση της εφημερίδας ΑΥΓΗ πρωτοτυπεί και μας αφήνει… άφωνους! Διαβάστε και θα καταλάβετε:

“…. Η ύπαρξη ορυκτού πλούτου μπορεί να γίνει ο βασικός πυλώνας για την επανεκκίνηση της βιομηχανίας και ουσιαστικό στοιχείο για την παραγωγική ανασυγκρότηση στη χώρα μας. Η εξόρυξη στην Ελλάδα αφορά κυρίως: α) Τα μεταλλικά ορυκτά, β) Τα βιομηχανικά ορυκτά, γ) Τα λιγνιτικά κοιτάσματα. Η συνολική αξία των αποθεμάτων ως ανεπεξέργαστο υλικό υπολογίζεται με βάση τις τιμές του 2011 για τα μεταλλικά ορυκτά σε 55 δισ. ευρώ, τα βιομηχανικά σε 55 δισ. ευρώ και ο λιγνίτης σε 128 δισ. Η περιγραφή αφορά τα τεχνικά εξορύξιμα ορυκτά αυτή τη στιγμή και δεν περιλαμβάνει τις σπάνιες γαίες ή αποθέματα, που υπάρχουν, αλλά δεν είναι οικονομικά προσοδοφόρα για εξόρυξη.

Αν συμφωνήσουμε σε αυτές τις παραδοχές, τότε η προστιθέμενη αξία που μπορεί να υπάρξει από τη μεταποίησή τους είναι σημαντικότατη και το τελικό οικονομικό αποτέλεσμα είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που αναφέρεται. Μια τέτοια προσέγγιση επιβάλλει μια άλλη, πολύ πιο προχωρημένη μελέτη, και γι’ αυτό εδώ θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το συνολικότερο οικονομικό όφελος μόνο ενδεικτικά.

Ο οικονομικός ρόλος των ορυκτών πόρων είναι μεγαλύτερος από αυτόν που περιγράφεται, αν ληφθεί υπόψη η συμβολή τους γενικά στη μεταποίηση. Όλες οι πρώτες ύλες, όταν φθάνουν στο τελικό στάδιο παραγωγής και διάθεσης, όπως για παράδειγμα τα μεταλλικά είδη, έχουν πολλαπλάσια αξία από την αρχική μορφή τους, αλλά και η συμμετοχή σε άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες, όπως είναι οι κατασκευές, πολλαπλασιάζει την αξία τους. Κάποια από αυτά χαρακτηρίζονται στρατηγικά, όπως ο λατερίτης και ο χρωμίτης για την κατασκευή ανοξείδωτου χάλυβα, ο βωξίτης για το αλουμίνιο, οι σπάνιες γαίες για τις νέες τεχνολογίες…..

[…]

όλο το άρθρο εδώ:  http://www.avgi.gr/article/5433405/pou-tha-stirixthei-i-paragogiki-anasugkrotisi-tis-xoras