Διαβάσαμε το κάτωθι άρθρο στο http://politesaristoteli.blogspot.gr, και δεν πιστεύαμε πως ήταν αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ… Σαν άπιστοι Θωμάδες πήγαμε να το δούμε με τα μάτια μας! Κι όμως… Ο ίδιος ο Τσιρώνης κατακεραυνώνει οικολογίζοντες που του επιτέθηκαν για την τουριστική μονάδα της Ίου!!! Μιλάει για κάποιους που «πουλάνε οικολογία», για «αντιεξουσιαστές που αυταπατώνται ότι με τη βία θα νικηθεί ο καπιταλισμός», και άλλα τέτοια ωραία…

Λέει και το εξής: «Φυσικά, οι φωστήρες της οικολογίας ξεχνάνε τα κινήματα και πάνε να τα υποκαταστήσουν διεκδικώντας από τη δημόσια διοίκηση να «καθαρίσει» για λογαριασμό τους.» Δηλαδή, με άλλα λόγια, μη με βάζετε να βγάλω το φίδι από την τρύπα, για το λόγο αυτό έχουμε φτιάξει τα «κινήματα», που μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους… (βλέπε Χαλκιδική, δηλαδή, όπου «κίνημα» και «φωστήρες της οικολογίας» πάνε χεράκι- χεράκι)… Αδιόρθωτος ο Γιάννης, αλλά και εύθικτος… Αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί επειδή τον κατηγόρησαν κάποιοι άσχετοι για την προαποφασισμένη, και νόμιμα αδειοδοτημένη επένδυση στην Ίο… Διαβάστε να καταλάβετε:

«Πριν από λίγες ημέρες υπήρξαν εκτενείς αναφορές στον ημερήσιο Τύπο αλλά και σχετικό άρθρο στην “Αυγή” με αφορμή Κοινή Υπουργική Απόφαση που ανάβει το πράσινο φως για την κατασκευή μεγάλης τουριστικής μονάδας σε παραλία της Ίου. Με ανάρτησή του στην προσωπική του ιστοσελίδα ο αρμόδιος υφυπουργός Γ. Τσιρώνης απαντάει αναφέροντας:

1. Διαφωνώ με τη συγκεκριμένη επένδυση στην Ίο, αλλά πριν αναλάβουμε ως κυβέρνηση είχε παρθεί η απόφαση έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ). Όποιος έχει να προτείνει τρόπο να ανακληθεί η ΑΕΠΟ, χωρίς να πέσει η ανάκλησή της στο πρώτο πρωτοδικείο, ας το εξηγήσει και στους κατοίκους που αγωνίζονται ενάντια στο έργο.
2. Η παραχώρηση του αιγιαλού είναι διοικητική πράξη που ακολουθεί την ΑΕΠΟ. Όσοι ζητάνε να μην υπογράψουμε την παραχώρηση αιγιαλού είναι σαν να αντιστέκονται στην κατασκευή ενός εργοστασίου, ζητώντας από το υπουργείο συγκοινωνιών να μην υπογράψει την κατασκευή… οδικού κόμβου. Όλα σχεδόν τα παραθαλάσσια ξενοδοχεία έχουν παραχώρηση αιγιαλού.
3. Οι τιμές παραχώρησης αιγιαλού δεν είναι τιμές πώλησης, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, γιατί ο αιγιαλός παραμένει δημόσιος και κοινόχρηστος. Είναι τουλάχιστον γελοίο να συγκρίνεται παραχώρηση αιγιαλού με την αγορά διαμερίσματος. Σε κάθε περίπτωση, δεν θυμάμαι το οικολογικό κίνημα να έχει ξεσηκώσει αγώνα για τη μη παραχώρηση αιγιαλού σε οποιαδήποτε άλλη ξενοδοχειακή μονάδα, ούτε καν στην ΠΟΤΑ Μεσσηνίας.
4. Όταν έφτασε η ΚΥΑ στο υπουργείο μας, εξάντλησα κάθε χρονικό όριο συζητώντας με τους βουλευτές Κυκλάδων και την Επιτροπή Παρακολούθησης, Ελέγχου Κυβερνητικού Έργου Περιβάλλοντος (ΕΠΕΚΕΠΕ) με το ερώτημα εάν υπάρχει δυνατότητα να ανακληθεί η ΑΕΠΟ και να μην υπογράψουμε. Κανείς, ούτε από τους βουλευτές ούτε από τα κόμματα, δεν διατύπωσε την άποψη ότι μπορεί να παρεμποδιστεί η επένδυση, παρεμποδίζοντας την υπογραφή παραχώρησης του αιγιαλού.

Από τα παραπάνω συνάγεται το αυτονόητο: Δεν θα εμποδίσουμε την κατασκευή της συγκεκριμένης μονάδας με ανοησίες του τύπου να μην παραχωρηθεί ο αιγιαλός από το ΥΠΕΝ, να μην του δίνει ρεύμα η ΔΕΗ, να μην του ανοίγει βιβλία και στοιχεία η εφορία. Ο μόνος διοικητικός τρόπος είναι η ανάκληση της ΑΕΠΟ, αλλά αυτό δεν το προτείνει κανένας «οικολογικός φωστήρας», γιατί στερείται νομικής βάσης. Φυσικά, οι φωστήρες της οικολογίας ξεχνάνε τα κινήματα και πάνε να τα υποκαταστήσουν διεκδικώντας από τη δημόσια διοίκηση να «καθαρίσει» για λογαριασμό τους. Δυστυχώς, οι πολέμιοι της κοινωνίας του θεάματος συστηματικά γίνονται οι χειρότεροι θιασώτες της, προσπαθώντας να ξεπεράσουν την ανυπαρξία της αγωνιστικότητας με το… θέαμα της αγωνιστικότητας και της πράσινης καθαρότητας. Θυμίζουν κάτι αντιεξουσιαστές που αυταπατώνται ότι με τη βία θα νικηθεί ο καπιταλισμός. Ξεχνούν αμφότεροι ότι η κοινωνία του κέρδους εκτρέφεται από το θέαμα και τη βία. Δεν θα επεκταθώ άλλο, χρονιάρες μέρες. Δίνω έτσι μια ευκαιρία, μέχρι να φύγουν οι καλικάντζαροι, στους “συντρόφους” που ανακάλυψαν ευθύνες στο θέμα της Ίου να ανασκευάσουν και να επανορθώσουν. Αν δεν το κάνουν, θα απαντήσω αναλυτικά με στοιχεία και τότε θα διαπιστώσουμε εάν εγώ πουλάω την οικολογία ή εκείνοι “πουλάνε οικολογία”. Μέχρι των Φώτων, λοιπόν, εύχομαι σε όλες και όλους χαρούμενες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα και για την υπόλοιπη χρονιά υγεία και χαρά.»

[ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/, 05/01/2016]

Πιστοί στο δόγμα του «αρχηγού» Τσιρώνη, πως δηλαδή οικολογία είναι η «μη ανάπτυξη», οι Οικολόγοι Πράσινοι απαιτούν την άμεση αφαίρεση των περιοχών του δικτύου NATURA από κάθε διαδικασία πώλησης τους μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, με απόφαση του πανελλαδικού τους συμβουλίου, αιτούμενοι ταυτόχρονα την άμεση ανάκληση της υπουργικής απόφασης για την παραχώρηση αιγιαλού σε σύνθετο τουριστικό κατάλυμα της Ίου, διότι είναι «ανεπανόρθωτα καταστροφική για τον φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού» και «συνιστά σοβαρό πλήγμα στη συμφωνία προγραμματικής συνεργασίας Οικολόγων Πράσινων και ΣΥΡΙΖΑ».

Προφανώς έχουν μεσάνυχτα από τις τάσεις της οικολογίας την τελευταία δεκαετία, όπου οι προστατευόμενες περιοχές παύουν παγκοσμίως να είναι κλειστά άβατα για τους ανθρώπους αλλά αναπτύσσονται βάσει των αρχών της βιώσιμης ανάπτυξης. Χαρακτηριστικό είναι πως τα διακρατικά προγράμματα Interreg, που έχουν ήδη ανοίξει, στους θεματικούς άξονες προτάσεων μιλάνε για αειφορική διαχείριση προστατευόμενων περιοχών και όχι για αυστηρή προστασία.

Ακόμα, οι Οικολόγοι Πράσινοι μας πληροφορούν ότι πολλά από τα έργα στα οποία η κυβέρνηση υποχρεώνεται να προχωρήσει και τα οποία δεν έχουν θετικό περιβαλλοντικό χαρακτήρα ξεκίνησαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τονίστηκε όμως ότι στον νέο σχεδιασμό δεν πρέπει να περιλαμβάνονται τέτοια έργα, όπως οι Σκουριές ή η Πτολεμαΐδα 5, και ότι οι εξορύξεις αποτελούν «κόκκινη γραμμή»!!!

Επιτρέψτε μου να μην σχολιάσω…

Το άρθρο της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου με τίτλο «Μαρίνες …γιοκ, ενοχλούνται οι γλάροι!», που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο http://www.karfitsa.gr/ στις 17 Αυγούστου, λες και ήταν γραμμένο για την περίπτωση των Σκουριών… Περιγράφει με γλαφυρότητα το πώς χρησιμοποιείται η οικολογία σαν πρόσχημα κατά της επιχειρηματικότητας και δημιουργικότητας και για την εξυπηρέτηση του «αγώνα κατά του καπιταλισμού»… Απολαύστε το!

«Έχω πεισθεί, εδώ και καιρό,  ότι υπάρχουν  πολλοί που μισούν το σύστημα της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μάλιστα, κάθε φορά που μια επιχείρηση έχει κερδοφορία και προοδεύει, προσφέροντας πολλαπλασιαστικά οφέλη στην κοινωνία και θέσεις εργασίας, νιώθουν μία …μαχαιριά στη ψυχή τους!

Μάλλον θα ήθελαν απροκάλυπτα να «εφορμούν» ενάντια στην επιχειρηματικότητα με… πλακάτ και σημαίες. Αυτό όμως δεν γίνεται. Τουλάχιστον στη δική μας δημοκρατία. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μία δικαιολογία, ένα πρόσχημα, ένας… «φερετζές», μία μάσκα. Και βρέθηκε η… οικολογία. Η αριστερά την υιοθέτησε αμέσως διότι είναι βολικό και αποτελεσματικό εργαλείο στον αγώνα κατά του καπιταλισμού.

-Ξενοδοχείο σε αυτή την πανέμορφη παραλία;

-Δεν θα σας αφήσουμε υποβαθμίζεται το περιβάλλον.

-Μα πήραμε άδεια από οχτώ υπουργεία, 45 υπηρεσίες, πολεοδομίες, δασαρχεία κτλ, με μελέτες βιολογικών καθαρισμών που εκπόνησαν μηχανικοί βιολόγοι και περιβαλλοντολόγοι.

-Άσε, ξέρουμε εμείς με ποιο τρόπο εσείς οι κακοί… καπιταλιστές παίρνετε τις άδειες. Άλλωστε νόμος είναι το δίκιο του… «επαγγελματία»… προστάτη του περιβάλλοντος

Και κλείνουν τους δρόμους με διαδηλώσεις, μοιράζουν φυλλάδια διαμαρτυρόμενοι «για αυτήν την επένδυση που θα καταστρέψει τον τόπο μας», ασκούν πιέσεις στον τοπικό πληθυσμό και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν και ακυρώνουν προσπάθειες και επενδύσεις!

Σας θυμίζω οτι πολέμησαν με λύσσα την επένδυση του Costa Navarino στην Μεσσηνία. Κατάφεραν να τη φρενάρουν αρκετά χρόνια. Σήμερα όμως είναι μία πανέμορφη ξενοδοχειακή μονάδα και παγκόσμιο πρότυπο αρμονίας με την φύση. Αναβάθμισε τον  τόπο και προσέφερε δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και εκατοντάδες επιχειρήσεις δορυφόρους.

Την ίδια ώρα, στη δυτική Πελοπόννησο (μεταξύ Ζαχάρως- Κατακόλου) σε μέτωπο χιλίων στρεμμάτων κτίστηκαν μπροστά στη θάλασσα χιλιάδες αυθαίρετα σπίτια απο πολίτες που καταπάτησαν δημόσια έκταση! Είναι η μεγαλύτερη αυθαιρεσία σε παγκόσμια κλίμακα, ξεπερνώντας ακόμη και την αυθαίρετη οικοδόμηση στη Βραζιλία (φαβέλες). Όμως σ αυτή την περίπτωση δεν έβγαλαν κιχ!

Τις παρανομίες και την …καταστροφή του περιβάλλοντος δεν την έκαναν «κακοί καπιταλιστές» οι οποίοι είχαν νόμιμες άδειες, αλλά… παιδιά του λαού που αποφάσισαν να φτιάξουν ένα κεραμίδι στον αιγιαλό χωρίς άδεια και μελέτες και – επαναλαμβάνω – σε καταπατημένο δημόσιο χώρο!

Η προστασία του περιβάλλοντος από αυτονόητο έγινε αποτελεσματικό… όπλο κατά της επιχειρηματικότητας και δημιουργικότητας, διότι διαθέτει ευρύ φάσμα δράσεων και αντικειμένων.

Τα καράβια δεν θα δέσουν εδώ γιατί θα μολύνουν τα νερά. Οι μαρίνες δεν θα κατασκευαστούν εδώ γιατί ενοχλούνται οι …γλάροι. Η εξόρυξη ορυκτών δεν θα γίνει γιατί μολύνει το περιβάλλον, ο δρόμος δεν θα περάσει γιατί κινδυνεύουν οι αρκούδες, οι ανεμογεννήτριες δεν θα λειτουργήσουν γιατί διαταράσσουν τα πρόβατα, το εργοστάσιο δεν θα κτιστεί γιατί δημιουργεί πρόβλημα στην πανίδα.

Το να ισχυρισθείς οτι η χώρα μας έχει ήδη σκληρούς νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος και ότι τα θεσμικά όργανα και οι πραγματογνώμονες -περιβαλλοντικοί επιστήμονες κρίνουν σχολαστικά είναι… μάταιος κόπος. Αν και γνωρίζουν κι αυτοί ότι δεν γίνεται να ζήσουμε από το αεράκι! Κάθε ενέργειά μας κοστίζει – έτσι και αλλιώς για το περιβάλλον – ακόμη και η ύπαρξη μας (για να ζεσταθούμε ή για να δροσιστούμε)

Όμως δυστυχώς δεν συζητούν καν, αν το ζητούμενο είναι η αποφυγή δυσανάλογης καταπόνησης της φύσης, προκειμένου να λάβουμε πολλαπλά οφέλη από τη χρήση της. Αρνούνται επιλεκτικά τέτοιου είδους φόρμουλες, όταν πρόκειται για οικονομικές επενδύσεις και κωφεύουν σε άλλες χειρότερες όταν δεν υπάρχει… πολιτικό ενδιαφέρον…»

Η οικονομική ανάπτυξη της ΒΑ Χαλκιδικής σηματοδοτεί παράλληλα την πληθυσμιακή της ανάπτυξη με γάμους και γεννήσεις παιδιών. Μαδεμοχωρίτισσες με έντονη κοινωνική και πολιτιστική δράση μας μίλησαν γι’ όλα αυτά που συνιστούν χειροπιαστή πραγματικότητα πλέον στις τάξεις της τοπικής κοινωνίας.

Η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου Στρατονίκης Μαρία Ζαμπούνη άνοιξε την καρδιά της στα «Μεταλλευτικά Νέα» και είπε:

«Ως ενεργό μέλος της κοινωνίας αυτής πιστεύω ότι ζούμε σ’ ένα ευλογημένο τόπο με την οικογένεια μου και θέλουμε να υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν ακόμη καλύτερη την καθημερινότητα τη δική μας και των παιδιών μας.»

Αυτά τα στοιχεία είναι σύμφωνα με την κ. Ζαμπούνη η εκπαίδευση και τα σχολεία, η επιμόρφωση και η ψυχαγωγία, το περιβάλλον και η οικολογία, καθώς και ενδιαφέροντα πολιτιστικού και πολιτισμικού χαρακτήρα. «Το έδαφος για την καλλιέργεια αυτών των στοιχείων υπάρχει. Τα προσφέρει η ίδια η ζωντανή ιστορία του τόπου και υπάρχει πλέον και το ανθρώπινο δυναμικό που θα συμβάλει στην ανάδειξη τους.»

Αν και έχουν περάσει 8 χρόνια, ως κάτοικος της Στρατονίκης δεν μπορεί να ξεχάσει πως γλίτωσε το χωριό από το διχασμό και την εσωστρέφεια…

«Πριν λίγα χρόνια περάσαμε δύσκολα, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό! Τα σχολεία μας κόντευαν να κλείσουν γιατί δεν υπήρχαν παιδιά και στα χωριά μας δεν υπήρχαν νέοι άνθρωποι και οικογένειες να στηρίξουν το τόπο τους, γιατί δεν υπήρχε δουλειά. Παρά μόνο η τρίτη ηλικία υπερτερούσε..! Ευτυχώς όμως οι «Κασσάνδρες» της κινδυνολογίας διαψεύστηκαν και επικράτησε η ορθή λογική.»

Η κ. Ζαμπούνη είναι βέβαιη, ότι όσο υπάρχει η επενδυτική εξέλιξη στα μεταλλεία και εργασία στην περιοχή θα υπάρχουν νέες οικογένειες και πολλά παιδιά. Σημείο αναφοράς είναι η άνοδος του κοινωνικοοικονομικού επιπέδου της περιοχής λόγω του μεγάλου αριθμού απασχολούμενων κατοίκων της Στρατονίκης, των Σταγείρων και των γύρω περιοχών.

«Υπάρχει ζωή στον τόπο μας, υπάρχει πρόοδος και ευημερία Και όπου υπάρχουν αυτά τα στοιχεία σε μια κοινωνία, υπάρχει συνέχεια… υπάρχει ταυτότητα! Αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα. Την εικονική πραγματικότητα την κάνουμε δώρο σε όσους νομίζουν ότι γράφοντας και λέγοντας ανυπόστατα πράγματα για αυτόν τον τόπο από απόσταση 600 χιλιομέτρων, πιστεύουν, ή θέλουν να νομίζουν ότι θα μας σώσουν…»

Κάτοικος Στρατονίκης και μητέρα ενός παιδιού είναι και η Πολυτίμη Μαρκογιαννάκη, η οποία μιλώντας στα Μεταλλευτικά Νέα θέλησε να εκφράσει ανοιχτά και χωρίς να μασήσει τα λόγια της, τους προβληματισμούς της για τον τρόπο συμπεριφοράς και δράσης όσων εναντιώνονται στην επένδυση χρυσού, αλλά και όσων στηρίζουν πολιτικά αυτές τις αντιδράσεις. Κατά την άποψη της, όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση απολύτως με το αληθινό νόημα της οικολογίας, αλλά και με την αυθεντική έκφραση της πραγματικής κοινωνίας.

«Αυτό που με προβληματίζει είναι πως τα νέα κοινωνικά κινήματα τα έχει καπηλευθεί ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Όσοι δηλαδή διαφωνούμε, μας διέπει ‘ομοφοβία’, ‘ξενοφοβία’ και η μανία καταστροφής του περιβάλλοντος; Αυτό είναι γελοίο. Εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί μου με κοινωνικά ιδανικά, ενώ παράλληλα θέλω να του εμφυσήσω περιβαλλοντικές ανησυχίες. Κάθε μέρα κάνουμε μικρά βήματα οικολογικής συνείδησης, από το κλείσιμο της βρύσης και του ηλεκτρικού ρεύματος μέχρι την ανακύκλωση.»

Η κ. Μαρκογιαννάκη δεν αφήνει ασχολίαστη και την υπερβολική έκθεση παιδιών και νέων ανθρώπων από την περιοχή στη δημοσιότητα και το μίσος, απέναντι σε ότι σχετίζεται με τα μεταλλεία και όσους εργάζονται σ’ αυτά. Ενώ καυτηριάζει την αγωνία κάποιων να «χρησιμοποιήσουν» τη μητρότητα και την οικογένεια στο όνομα του αγώνα, θυσιάζοντας αξίες, ιδανικά και κάθε ευκαιρία για έναν υγιή και γόνιμο διάλογο.

«Σα μητέρα δε θα έβαζα ποτέ κάποιον και κάτι πάνω από το παιδί μου, κανένα συμφέρον, κανένα αφεντικό. Αισθάνομαι τυχερή που επιστρέψαμε πίσω στο χωριό μας και το παιδί μου μπορεί να μεγαλώσει πιο ελεύθερα στην επαρχία, πιο υγιές στη φύση που το περιβάλλει.»

Επίσης, η κάτοικος της Στρατονίκης ενοχλείται πάρα πολύ, που αυτοί που υπονομεύουν στην πραγματικότητα το δημοκρατικό διάλογο και τον κοινωνικό πολιτισμό εμφανίζονται από ΜΜΕ ως οι αυτούσιοι «εκφραστές» και «υπερασπιστές» τους.

«Με εξοργίζει που το προφίλ του εργαζόμενου στην εταιρία έχει διαμορφωθεί από ένα συγκεκριμένο κομμάτι κατοίκων ως ‘αμόρφωτος’, ‘υπάλληλος ξένων συμφερόντων’ και ‘τραμπούκος’. Για έναν απλό λόγο. Γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που είναι ανοικτοί σε διάλογο, προάγοντας έτσι τη δημοκρατία και τον κοινωνικό πολιτισμό. Όταν ζεις σ’ ένα ήρεμο κοινωνικό περιβάλλον με τόσο έντονη αναπτυξιακή δυναμική, πολλές φορές νιώθεις την ανάγκη αυτό το πλεονέκτημα να το μοιραστείς και με άλλους. Ακόμη και μ’ αυτούς που είναι υπέρμετρα φανατισμένοι εναντίον σου.»

[ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ, τεύχος ΝΟΕΜΒΡΗ-ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2013]