του Πέτρου Στρατουδάκη
Είναι γνωστό, χρόνια τώρα, ότι πίσω από κάθε πολιτική «μαλακία», για μην πω ανεπάρκεια ή έγκλημα, τοποθετείται ευθαρσώς το άλλοθι του Δημόσιου Συμφέροντος. Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται εντελώς αντίθετα επιχειρήματα, για πολιτική στήριξη του ίδιου «ονείρου», με μόνη διαφορά μικρές χρονικές συγκυρίες και προφανώς διαφορετικές πολιτικές βλέψεις. Χρηστικά ισχύει και το ακριβώς ανάποδο.
Και η κοινωνία ?
Πριν την ανάλυση για την αμφίδρομη κοινωνική διάσταση σχετικά με το φαινόμενο, ας δούμε λίγο, σαν παράδειγμα τα «Μεταλλεία Χαλκιδικής» σαν ημερολόγιο ενός προαναγγελθέντος ……. (βάλτε εδώ όποια λέξη σας ταιριάζει…).
- Το Δημόσιο Συμφέρον υπηρετείται μέσω ενός επενδυτή που αναλαμβάνει να συντηρεί τα παρατημένα άπλυτα του παρελθόντος, να προσλαμβάνει κόσμο από την περιοχή (κάθε εκλογές κάθε τύπου και μια έξαρση) και να ελπίζει σε μια προϋπολογισμένη έναρξη ανάκτησης των χρημάτων του… κάποτε. Δεν φαίνεται στη φάση αυτή άλλη οπτική για το Δημόσιο Συμφέρον, της αξιοποίησης δηλαδή του Ορυκτού Πλούτου, πλην κάποιας γραφικότητας που πάντα υπάρχει. Δημιουργείται όμως ταυτόχρονα, ένας πόλος, με την έννοια του «οικονομικού», «κοινωνικού», «πολιτικού», «επιχειρηματικού» … κ.λπ. αρχηγού, με ρόλο «πατερούλη» δηλαδή, οπότε διαμορφώνονται οι λογικές εξυπηρέτησης του Δημοσίου Συμφέροντος ανάλογα με την αντίθεση η την συμφωνία με τον πατερούλη σε επίπεδο στρατιωτικής δομής και πολιτικού διαφωτισμού. (Δεν επιβεβαιώνεται η λειτουργία Κρυφών Σχολείων πουθενά…).
- Ο Πατερούλης-Επενδυτήςέχει αναλύσει τα δεδομένα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, έχει βρει μια όδευση-διέξοδο προς την λειτουργία Μεταλλείων και Μεταλλουργίας στην Χαλκιδική και την προτείνει-καταθέτει. Έτσι υπηρετείται η αρχική εκτίμηση περί Δημοσίου Συμφέροντος στη λογική της αξιοποίησης του Ορυκτού Πλούτου. Το γεγονός όμως αυτό αποτελεί δράση και προφανώς ενεργοποιεί το λανθάνον σκεπτικό περί «σωστού» Δημόσιου Συμφέροντος, ανάλογα με την συγκεκριμενοποίηση του στόχου-ονείρου τώρα πιά. Αυτόματα προσάπτονται στον «πατερούλη»επενδυτή κατακτητικές βλέψεις, συνωμοτικές πρακτικές, περιβαλλοντικές αυθαιρεσίες, παράνομες λογικές, υποστατικές φιλοδοξίες αφαιρετικές του τίποτα διαθέσεις κλπ., οπότε το Δημόσιο Συμφέρον παθαίνει σχάση πυρήνα. Από τη μια Δημόσιο Συμφέρον είναι η αξιοποίηση του Ορυκτού Πλούτου και από την άλλη, Δημόσιο Συμφέρον είναι η προστασία από το «περιβαλλοντικό» έγκλημα (οικονομία λέξεων) και η περιφρούρηση του οικονομικού μεγέθους που δημιουργήθηκε από την αφαίμαξη του από τον δημιουργό του, βρικόλακα πιά.
- Η ανελέητη διαμάχη του καλού με το κακό, όπως συγκεκριμενοποιήθηκε στα «δυο» Δημόσια Συμφέροντα, αφού σκύλευσε ένθεν κακείθεν, αφού στοχοποίησε ανθρώπους (υποθήκη για την επόμενη περί Δημοσίου Συμφέροντος διαμάχη) και αφού ανέδειξε, αμφιβόλου υποβάθρου και ηθικής επιστήμονες, πολιτικούς της αγραμματοσύνης, δημάρχους της κοινωνικής αποξένωσης με προσωπικές ατζέντες, αυτόκλητους θεματοφύλακες του «Βυζαντίου» και Γιαλατζή δερβίσηδές του κερατά, κατέληξε με την επιλογή της αξιοποίησης του Ορυκτού Πλούτου με σφραγίδες και υπογραφές. Κατέληξε δηλαδή με «νικητή» αλλά όχι «ηττημένο». Με βρώμικο δίκιο για τους μεν, με συνωμοτικό δίκιο για τους δε, το «όπλο παρά πόδα» δηλαδή και το Δημόσιο Συμφέρον να αιμορραγεί. Α, και κάποιες κινητοποιήσεις «ακραίας» βίας, κάτι δηλαδή σαν σκηνοθετημένα διαγωνιστικά ενσταντανέ με δίλεπτα βιντεάκια για τους «αδικημένους», ωριαία βιντεάκια για τους απολογούμενους και δεκάωρα βιντεάκια για τους καλούντες τους κληρωτούς της επόμενης περί Δημοσίου Συμφέροντος «καθοριστικής» μάχης.
- Ο χρόνος και ο τόπος μιας «καθοριστικής» μάχης είναι πλέον ορατά. Τα όπλα γυαλισμένα. Οι φύλακες άγρυπνοι. Η «ελπίδα» έρχεται. Το Δημόσιο Συμφέρον όχι μόνο θα νικήσει αλλά θα τιμωρήσει και τους παραχαράκτες. Το χτισμένο Δημόσιο Συμφέρον είναι σαθρό. Το πραγματικό έρχεται. Ήρθε. Σιγά μη χτίσουμε εργοστάσιο σε δάσος χωρίς πρόσοψη. Ένας βλαμμένος θα έλεγε, «μα το εργοστάσιο το χτίζουμε για να υπηρετήσουμε το Δημόσιο Συμφέρον». Να ξέρουμε μόνο ποιοι είναι ποιοι. Μην πάει λάθος «βλαμμένος» στο ταμείο. Το πραγματικό Δημόσιο Συμφέρον υπηρετείται αν προστατευτούμε. Ας αναζητήσουμε τους προστάτες, τους αγωνιστές. Στη φάση αυτή δεν είναι αναγκαίο να αναλυθεί και να τεκμηριωθεί το σωστό, αρκεί να «υποδειχθεί» το λάθος. Στην ερώτηση «να προστατευτούμε από τι;» είναι επαρκής η απάντηση «αφού σου έχω πει εγώ». Τα πάντα μπροστά στον παραμορφωτικό καθρέπτη. Ο κίνδυνος της αποδόμησης ρόλου-εχθρού ορατός. Χωρίς δημιουργία πως υπάρχει καλό και κακό Δημόσιο Συμφέρον; Ξανά απ’ την αρχή.
- Τίποτα. Ποιος να προστατευτεί και από ποιόν. Το κράτος από τους «εισβολείς», ο «εισβολέας» από τον νόμο, οι λοχαγοί και των δύο στρατών από τους συνταγματάρχες, οι εργάτες και το περιβάλλον απ’ τους θαλαμοφύλακες των άρρωστων σκέψεων, οι επιστήμονες του «κώλου» από τις απαιτήσεις του εξαγορασμένου δημόσιου ρόλου ή οι ντελάληδες της αλήθειας από τον «κόμπο» μιας μυστικής εξομολόγησης. Το Δημόσιο Συμφέρον στο κρεββάτι του Προκρούστη. Γίνεται αγώνας, παραστάσεις, διαδηλώσεις για να δοθούν οι …. «άδειες». Ζήτω στον ένα στρατό. Γίνονται δηλώσεις, εγγράφονται βαρύγδουπες πολιτικές παρακαταθήκες, οργανώνονται διαιτησίες, ξανά ελέγχονται τα βιντεάκια (δεν ήταν πέναλτι ρε μαλάκα) Ζήτω και στον άλλο στρατό. Η μετάβαση σε ένα εντελώς καινούργιο Δημόσιο Συμφέρον δύσκολη. Ο συγκερασμός της λογικής εύκολος. Και οι νεκροί του… αγώνα; Αναμένεται λοιπόν η τρανή δικαίωση των αγωνιστών του να μη γίνει τίποτα (γιατί καταστρέφεται η Χαλκιδική) με απαίτηση να γίνει πιο πλήρες (για να μην καταστραφεί η Χαλκιδική) αυτό που ήταν Δημόσιο Συμφέρον το 2007. Επίσης – για κάποιο περίεργο λόγο -, αναμένεται να δικαιωθούν τα λάβαρα του αδειοδοτικού αγώνα, να αποκτήσουν πάλι υπόσταση οι ηλίθιοι του αγώνα επιβολής, να καταγράψουν την οραματική απόδοση οι τοπικοί τυφλοπόντικες (εκλογές έρχονται) και να ξεκινήσει ο επόμενος αγώνας περί αποζημίωσης «θυμάτων» πολέμου από τον επαναπροσδιορισμένο «πατερούλη». Τέτοια δικαίωση.
Και η κοινωνία;
Είναι βέβαιο πως ο καθένας, αλλάζοντας τοποθεσίες και δραστηριότητες, μπορεί να δει το δικό του ημερολόγιο ακριβώς το ίδιο. Λίγο πιο πέρα «βουίζει» μια κοινωνία που όχι μόνο δεν θεωρεί δεδομένη την πραγματικότητα (που έτσι κι αλλιώς είναι ορατή), αλλά αναζητώντας κάτι να πιστέψει, για να μην έχει ευθύνη, μετατρέπεται μοιρολατρικά σε εργαλείο κάθε σύγχρονου «προφήτη», προφανώς στην λογική του όχι «εγώ», «αυτός». Ενός «προφήτη» όμως που αγωνίζεται, ζητωκραυγαζόμενος, για το Δημόσιο Συμφέρον «βεβαίως βεβαίως». Έτσι όμως η κοινωνία πια λειτουργεί μόνο συγκριτικά, αφαιρώντας, αντί να προσθέτει, συνιστώσες συνολικής κοινωνικής αναβάθμισης. «Εγώ να είμαι καλά και στάχτη να γίνουν τα υπόλοιπα». Στη λογική αυτή ο κάθε προφήτης, μεταλλάσσεται σε τέτοιον δημοκράτη που αντί να επιδιώκει την κοινωνική επιλογή γιατί έχει να προσφέρει, προσπαθεί, μέσω κατευθυνόμενου ενδιαφέροντος, να οριοθετήσει τον κοινωνικό δειγματόχωρο που θα τον επιλέξει και μάλιστα δια βοής, γιατί δεν έχει τίποτα να προσφέρει.
Καταλήγουμε δηλαδή ότι το Δημόσιο Συμφέρον δεν εμπεριέχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αναβάθμισης, αλλά γίνεται καθρέπτης του «κομιστή» του. Κυρίως των φιλοδοξιών του. Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης, αξιοποιήσιμος όμως από το σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που έχει ταυτίσει το δικό του συμφέρον με το Δημόσιο. Το υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας ή «αποχωρεί» ή «ζηλεύει» προσπαθώντας να βρει τρόπους διείσδυσης στην «ευλογία» της τύχης, του γρήγορα ανελισσόμενου διπλανού. Η παραγόμενη διεργασία ανακύκλωσης και μετάλλαξης σε συνδυασμό με την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού κοινωνικού αγώνα, διαιωνίζει το φαινόμενο και παράλληλα εμφανίζει το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής στατιστικής σαν κοινωνική αναβάθμιση.
Ποια η σχέση Δημόσιου Συμφέροντος και των Μεταλλείων Χαλκιδικής;
Αν μείνουμε λίγο στο παράδειγμα «Μεταλλεία Χαλκιδικής», μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε:
- Το Δημόσιο Συμφέρον, που προφανώς επιβάλλει την καταγραφή των πόρων της περιοχής, τις δυνατότητες αξιοποίησης και το αναμενόμενο «μέρισμα», δεν παίζει κανένα ρόλο στην κοινωνική διαμάχη της ΒΑ Χαλκιδικής σαν ζητούμενο. Αντίθετα, ένα κομμάτι της κοινωνίας «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Βιομηχανικής οντότητας των Ορυκτών Πόρων, και ένα άλλο επίσης «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Υπεραξίας γης, προφανέστατα κατευθυνόμενα από εν δυνάμει «προφήτες», πάντα όμως στον συγκριτικό μικρόκοσμο του καφενείου.
- Οι «ζήλιες» αυτές, δεν δημιουργούν από μόνες τους τις κοινωνικές διογκώσεις που απαιτούνται, με αποτέλεσμα να πασπαλίζονται με λίγο Ιερισσό-Αρναία, λίγο αυτοδιοικητική αντιπαράθεση, λίγο ευγενή βουλευτική άμιλλα, λίγο Περιβάλλον, λίγο “εργαζόμενους”, λίγο “τοπική κοινωνία”, αρκετό “εμείς κι αυτοί” και απέραντη καταστροφή. Όπως το παιγνίδι αποχτά “ψήφους”, οι εν δυνάμει “προφήτες” τρέχουν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για την πρόβλεψη του νικητή, την οικειοποίηση του “αγώνα” του και βέβαια την “έκτακτη κάρπωση” του παραχαραγμένου Δημόσιου Συμφέροντος. Και μάλιστα χωρίς “πρωτόκολλο”.
- Τώρα στο τραπέζι βρίσκονται μόνο τα «γιαλατζή» συμφέροντα των μικροομάδων, όλα με την σφραγίδα του Δημόσιου. Οι στόχοι βέβαια διαφορετικοί. Κάποιοι θέλουν το μέρισμα υπερεκτιμώντας το, και κάποιοι αναζητούν την χαραμάδα που θα δημιουργήσει το ρήγμα του επόμενου αγώνα γιατί έτσι θα πάρουν και αυτοί μέρισμα από τον άλλο «προφήτη». Ο τωρινός, ενώπιος ενωπίω, ετοιμάζεται να ανοίξει τον «μπεζαχτά» για να δώσει το μέρισμα. Να του βάλουμε πρώτα φόρο. Να του βάλουμε μια έκτακτη εισφορά μην πάρουν πολλά και δε μαζεύονται. Το αποτέλεσμα όμως μηδενικό. Δε γέμιζε κανένας τον «μπεζαχτά», όλοι έριχναν αλλού. Δε δούλεψε κανείς. Και τώρα;.
- Η δόξα. Έμεινε τουλάχιστον η δόξα, να δηλώνει «ή εμείς ή αυτοί». Μια δόξα όμως που δεν προέρχεται από τον αγώνα για το Δημόσιο Συμφέρον, αλλά από το άκριτο καπέλωμα μιας παραφρασμένης και υποδαυλισμένης αγωνιστικότητας, χωρίς ερείσματα. Κάτι σαν το «φούσκωμα» μιας μαυροντυμένης φιγούρας στο χωριό, που στην βεγγέρα κρατά τα σκήπτρα της κοινωνικής ηθικής με πάθος και το πρωί, με το ίδιο πάθος, αντιμετωπίζει την αιμομιξία που γίνεται το βράδυ σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Βαρύ το στεφάνι. Ανεπαρκής ο χρόνος που λάμπει η δόξα. Πάμε για άλλα. Με διαιτησίες. Να μας πούνε άλλοι, πώς πάνε στην άλλη δόξα. Αυτήν ντε……. Αυτήν που δοξαστήκαμε εναντίον της, αλλά τώρα πρέπει να δοξαστούμε μ’ αυτήν, προφανέστατα υπηρετώντας την μετάλλαξη του Δημοσίου Συμφέροντος, …. Χωρίς να το πούμε. Και χωρίς να το καταλάβουν.
- Δίπλα, «οι βολεμένοι» της κάθε προσωρινής εύθραυστης νίκης. Κάνουν το επόμενο βήμα. Εμπρός για την δεύτερη δόξα. Όχι για κείνη που «αγωνιστήκαμε». Για κείνη που είναι αντίθετη σε αυτήν των άλλων. Οι «Κονκισταδόρες» το μεταφράζουν σαν ευκαιρία. Να γίνει το πιο εύκολο. Ακόμη πιο εύκολο σε ένα «διαλεγμένο» Δημόσιο Συμφέρον. Μοιράζονται τα βασίλεια, να έχουμε πολλούς βασιλιάδες. Πληρώνονται οι αγώνες, να έχουμε κοινωνική συναίνεση. Μετρούνται οι Στρατοί, να ξέρουμε από πριν τα παράσημα. Σκορπίζονται υποστάσεις, να κρεμαστούν στα «μέζεά» μας οι ολίγιστοι. Τρίχες. Τα μεταξωτά βρακιά ξέρετε πολύ καλά τι θέλουν… Λείπει η άδεια χρήσης «σπειρώματος K73GF24.0000007.SL σε σωλήνες χωρίς ραφή για εργοστάσια με 14 μοίρες νότιο προσανατολισμό» και «σταματούν οι Σκουριές»!!!
- Κατά τα φαινόμενα, υπάρχουν άπειρα αχαμνά-κρεμάστρες και άπειροι ολίγιστοι να κρεμαστούν, αλλά κανένας να πει, ότι το να υπηρετείς το Δημόσιο Συμφέρον, και να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ από αυτό χρειάζεται ένα είδος υπόστασης σε έλλειψη που ονομάζεται σοβαρότητα και αξιοπρέπεια σε κοινωνικές μονάδες και δομική επιχειρηματικότητα, σε οικονομικές οντότητες. Σε μια χώρα μάλιστα που πρέπει να οραματίζεται το καλύτερο.
- Και οι «θεσμοί»; Αυτοί ντε που έδιναν εξετάσεις στον επελαύνοντα «προφήτη» για να τους έχει υπόψη του στη καινούργια μοιρασιά. Αυτοί που τώρα αγωνίζονται για το «νόμιμο και το ηθικό» που καταρρακώθηκαν. Αυτοί που προς ώρας διάλεξαν μέχρι να ξαναδιαλέξουν …. αργότερα. Αυτοί με τη ρομφαία του «..κατηγορείστε για Υποβάθμιση του περιβάλλοντος η οποία είχε ως αποτέλεσμα σοβαρή υποβάθμιση και η οποία τελέστηκε….», στην τσίτα να αποφύγουν το σάλιο, δοξασμένοι στον μικρόκοσμο τους… ακόμη. Το βασικό εργαλείο υπεράσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος! Κοροϊδευόμαστε μόνοι μας;
Τελικά, ορίζεται το Δημόσιο Συμφέρον;
Η προσπάθεια μου να καταθέσω στο κείμενο αυτό έναν ορισμό του Δημοσίου Συμφέροντος, ήταν άκαρπη. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στην στατικότητα ενός ορισμού μια κοινωνική και μάλιστα δυναμική διεργασία. Και είναι δυναμική κοινωνική διεργασία το Δημόσιο Συμφέρον. Σαν τέτοια είναι φανερό ότι υπόκειται στους κανόνες της κινητικής, την ίδια στιγμή που διάφοροι ταγοί η «νομοτέλειες» επιδιώκουν τον έλεγχο των παραμέτρων της κίνησης και του προορισμού χωρίς να τον γνωρίζουν. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι μια «διχασμένη» κοινωνία που αναλώνεται στην εσωτερική ανούσια διαμάχη, αρκετή όμως να αναδείξει τους μικροηγέτες των περιστάσεων.
Στις μέρες μας αναμασάμε την λέξη επενδύσεις σαν λύση στο οικονομικό μας αδιέξοδο. Ο Χρήστος Γιανναράς έγραφε :
«Nα παρακαλάς για επενδύσεις στο σημερινό Eλλαδέξ, είναι σαν να εκλιπαρείς να φυτευτούν μποστάνια στη Σαχάρα. Όσο χρειάζεται νερό ένα μποστάνι τόσο και μια (οποιαδήποτε) επιχειρηματική επένδυση χρειάζεται εντόπιο κρατικό μηχανισμό, φερέγγυο και υποστηρικτικό, για να στηθεί-συγκροτηθεί και να λειτουργήσει. Στο Eλλαδέξ κρατικός μηχανισμός είναι αδύνατο να υπάρξει όσο το κράτος παραμένει πελατειακό.»
Και
«”… Τι είναι το «πελατειακό κράτος»; Είναι η εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη, η εκδοχή του πολίτη ως πελάτη συναλλασσόμενου με την εξουσία, η άσκηση της πολιτικής με τους όρους της αγοράς, τους κανόνες του μάρκετινγκ.»
Στην ουσία ο κρατικός μηχανισμός προσδιορίζεται σαν εξαγορασμένη παράμετρος αποδιοργάνωσης της δυναμικής προσέγγισης του Δημόσιου Συμφέροντος, την ίδια στιγμή που δημιουργείται κατ’ εξοχήν για την υπηρέτηση του. Ταυτόχρονα όμως είναι και καθρέπτης μιας κοινωνίας που αδυνατεί ή εμποδίζεται να αποδεχθεί ότι η κάθε κάρπωση οφέλους μόνο να παραχθεί μπορεί και όχι απλά να αιτιολογηθεί η απουσία της. Έχουμε δηλαδή δυο «επενδύσεις» κάθε φορά. Αυτήν του οικονομικού αποτελέσματος που με σχεδιασμένες παραμέτρους αθροίζει στο Δημόσιο Συμφέρον, και αυτή που συσσωματώνει ένα κοινωνικό κομμάτι στην ελπίδα ότι ο καρπωτής της αντίστοιχης υπόστασης (κυρίως πολιτικής) θα ανταποδώσει το υπερτιμημένο μερίδιο οφέλους επιλεγμένα, αφού βρει τον τρόπο να το ονομάσει Δημόσιο Συμφέρον χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το πώς θα δημιουργηθεί.
Αυτή η οικειοποίηση του Δημόσιου Συμφέροντος (κυρίως με κηρύγματα νεοδιαφωτισμού), γίνεται προγενέστερα της λειτουργίας του πελατειακού κράτους, έτσι ώστε, σαν εργαλείο να παραμείνει το ίδιο αλλά η «κοινωνική δυναμική» της υπόσχεσης ή του στρεβλού στόχου, να επιβάλλει την αλλαγή του διαχειριστή. Μια διαδικασία με όρους αγοράς δηλαδή, όπου προ πωλείται η επερχόμενη δυνατότητα διαχείρισης, στους «αγωνιστές» του Δημοσίου Συμφέροντος, αφού έχει επαναπροσδιοριστεί προσωρινά. Με τα ίδια μέσα και τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Και κυρίως χωρίς κριτήριο.
Ιδού οι «επενδύσεις» της ΒΑ Χαλκιδικής
Ξαναγυρνώντας στο παράδειγμα των Μεταλλείων Χαλκιδικής, μπορούμε να δούμε πιο παραστατικά τις «δυο» αυτές μορφές επένδυσης.
Από τη μια, είναι πέραν του προφανούς, η είσοδος και διάθεση σημαντικού ύψους κεφαλαίων, η δημιουργία απασχόλησης, η διάχυση οικονομικών πόρων σε κοινωνικά στρώματα και επαγγελματικότητες, η σφράγιση της επανεκτίμησης του εθνικού πλούτου σε πολύ μεγαλύτερη αξία, η εξαγωγική εμπορική δραστηριοποίηση και η αναβάθμιση της χώρας σαν παραγωγός διεθνούς σημασίας πρώτων υλών. Επίσης είναι φανερό ότι κάθε ένα από τα παραπάνω είναι και μια αθροιστική παράμετρος στο Δημόσιο Συμφέρον, όπως και δημιουργίας συνθήκων σημαντικής κερδοφορίας για τον διαχειριστή. Με απλά λόγια δηλαδή ο Κοινωνικός, Οικονομικός και Πολιτισμικός όγκος πριν την λειτουργική προοπτική των Μεταλλείων στη ΒΑ Χαλκιδική είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο όγκο μετά. Ακόμη πιο απλά το μερίδιο του μετά μεγαλύτερο. Χειροπιαστά μεγαλύτερο.
Από την άλλη μια επένδυση στην αποδόμηση. Μια επένδυση όμως σημαντικής προσωπικής ανταποδοτικότητας και με ίσως πιο χειροπιαστό αντάλλαγμα. Και επαναλαμβανόμενο κατά περίπτωση. Επενδύεται στην πολιτική «ζήτηση» η κατάκτηση μιας καθηγητικής έδρας και αμέσως μετά το κύρος της σφραγίδας αυτής στην «κατάκτηση» της προεδρίας της κρατικής «ΑΜ». Με προοπτικές. Και αμοιβή. Η χρηστική εργαλειοποίηση του πελατειακού κράτους πριν, και οι κανόνες «αγοράς» μετά. Το Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι πιά κοινωνικό άθροισμα, αλλά «λάφυρο» στα χέρια των «νικητών». Ο υποστατικός όγκος της «παρέας» μεγαλύτερος, της υπόλοιπης κοινωνίας και των γελασμένων, μικρότερος. Τόσο ξεδιάντροπα.
Στην περίπτωση της Β.Α. Χαλκιδικής, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε και μια Τρίτη «επένδυση». Αυτήν που μια πολυεθνική επιλέγει να προσεγγίσει ένα τόσο μεγάλο οικονομικό αντικείμενο. Τόσο μεγάλο και τόσο περίπλοκο που δεν είναι διαχειρίσιμο από καιροσκόπους «σφραγίδας» που ήλθαν να κάνουν «διακοπές» στον ήλιο της Ελλάδας. Έτσι προτιμήθηκε η συγκάλυψη της «ολιγότητας» από πολιτικές επιβολής και απαξίωσης αμφίβολης απόδοσης. Πέραν βέβαια της αυταρέσκειας που δημιουργεί το τραβηγμένο μήκος της σκιάς αλλά μόνο κάθε πρωί. Με συμμάχους και στρατούς από τις δύο προηγούμενες συμβατικές «επενδύσεις». Και υπηκόους. Οι μισθοφόροι τελείωσαν μαζί με τα λεφτά.
Τουλάχιστον αυτά ας αντιμετωπιστούν, από την κοινωνία και την πολιτεία, με άλλη σοβαρότητα και υποθήκες και… ενθουσιασμοί που δημιουργούνται κάθε μέρα.
Είναι σίγουρο πως αν κλείσουμε τα μάτια θα χαθούμε σε αυτή την δαιδαλώδη «διαδρομή», που έλκει το Δημόσιο Συμφέρον στην κρεβατοκάμαρα μας. Εκεί στο αδιέξοδο αυτό και με κλειστά μάτια, μπορούμε να δούμε αν τα περισσότερα του δικού μας συμφέροντος, είναι και περισσότερα από το μερτικό του Δημοσίου. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την εποχή που η Παιδεία θα χτίζει ανθρώπους και επιστήμονες και όχι γκαρσονιέρες για να νοικιάζουν οι φοιτητές τον Χειμώνα και οι «νεομονάδες» το Ελληνικό Καλοκαίρι.
Νοιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη τόσο για την καθυστέρηση του τρίτου μέρους όσο και για την αμετροέπεια μου να επιζητώ το διάβασμα των σκέψεων μου επειδή είχα αυτή την δυνατότητα. Ελπίζω να προσφέρω στην σωστότερη κοινωνική επανεκκίνηση που είναι αναγκαία. Από τους νέους.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας
Πέτρος Μ. Στρατουδάκης
Μηχανικός Μεταλλείων – Συνταξιούχος
Με Καδόγλου, Παπαζάχο και Ζάγκα…
